Üzerinden ne kadar zaman geçti bilmiyorum bir doktor çıktı. Üzerinde ter izleri, gözlerinde yorgunluk…
"Yakınları burada mı?"
Ayağa fırladım. Babam da öyle.
“Ben kızıyım.” dedim refleksle. "Ben kızıyım…"
Kızıyım.
O an ilk defa onun "kızı" gibi hissettim. Çünkü korkmuştum onu kaybetmekten. Gerçekten kaybetmekten.
Doktor hafifçe gülümsedi.
“Anne de bebek de yaşıyor. Ama çok zor bir doğumdu. Bebek birkaç gün kuvözde kalacak. Annenin tansiyonu kontrol altında ama dikkat etmemiz lazım. Şimdilik ikisi de iyi.”
Ağlamaya başladım. Hıçkıra hıçkıra. Oturdum. Eğildim. Dizlerime kadar büküldüm. Babam sırtıma dokundu. Sadece o anda nefes alabildim.
Birkaç saat sonra, camın arkasından minik bir bebek gösterildi bize. Pembe, buruşuk ve dünya kadar sessiz. Ama oradaydı. Gerçekti. Yaşıyordu.
Ve E
