Aylin Abla odaya geldi. Her zamanki zarif ama biraz tedirgin haliyle sandalyeye ilişti. Ellerini dizlerinin üstünde birleştirmiş, parmak uçlarını birbirine bastırarak gerginliğini saklamaya çalışıyordu. Gözlerimin içine bakmak istiyor ama her baktığında hemen kaçırıyordu bakışlarını. O an anladım ki, bu haberi vermek onun için de kolay olmamış. Zaten babamı da biraz önce kapının önünden yollamıştı. “Sen bir bize bırak, ben onunla konuşurum. ” demişti.
“Gizem güzelim…” diye başladı. Ses tonu yumuşaktı, ama her kelimesi sanki pamuklara sarılmış da öyle gelmişti ağzından. “İnan bana, böyle bir şey planlamıyorduk. Eğer öyle bir niyetimiz olsaydı… yani bilinçli bir karar olsaydı, mutlaka senin de fikrini alırdık. Bunu gerçekten isterdim. Ama inan ki ben menopoza giriyorum sandım. Zaten bunun i
