Antep ’e doğru yola çıkıyordum. İstanbul ’dan Antep ’e otobüsle gidiyordum. Uzak… Çok uzak. Biliyorum, uçakla birkaç saatlik yol ama otobüs… Uzun saatler, ter kokusu, yanımdaki insanın ne düşüneceğini bilemediğin o sıkışıklık… Ama istedim bunu. Belki biraz yalnız kalırım, kafamı dağıtırım diye. Erdem' i ne kadar özlemiş olsam da belki de oturup bir düşünmek istedim aile faktöründen uzakta.
Antep ’e doğru yola çıkmadan önce Aylin Abla bana minik bir çanta verdi. İçindekilere göz gezdirirken yüzümde istemsizce bir gülümseme belirdi. Ev yapımı sucuk, menemen konservesi, fırından yeni çıkmış sıcak poğaçalar, Erdem ’in ve benim çok sevdiğimiz zeytinyağlı dolma, hatta küçük bir kavanozda ev yapımı reçel vardı. Bir soğutucu çanta içine koymuştu. “Bunlar hem seni evinde hissettirir, hem de Erdem
