“ไม่ต้องมาเปลี่ยนชื่อให้ฉันเลยนะ ฉันชื่อพัชราภา หน้าก็สวยใสและอ่อนวัยกว่านายมาก กรุณาอย่าริอ่านใช้คำสรรพนามเรียกฉันว่าเจ๊!”
ถึงจะรู้ว่าความจริงตัวเองแก่จนเป็นยายเบ็นจามินได้ แต่เวลาโดนเขาเรียกด้วยสรรพนามที่แก่กว่ากลับทำให้ รู้สึกปรี๊ดแตกจนสงบสติอารมณ์แทบไม่อยู่
“คุณขี้โมโหจัง! ไม่เห็นจะเหมือน...”
“เหมือนอะไร?”
คำพูดของเบ็นจามินทำให้ฉันยิ่งสงสัยว่าทำไมรู้สึกราวกับว่าเขาเคยรู้จักฉันมาก่อน จึงตัดสินใจเอ่ยถามเขาออกไปด้วยความอยากรู้
“เหมือนหน้าตาหวานๆของคุณยังไงล่ะครับ”
ฉันต้องเลี่ยนอีกเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันนี้ มันนับไม่ถ้วนแล้วเมื่อรวมกับคำตอบแบบหมาหยอกไก่ของเขา
ร้านพิซซ่าริมฟุตบาทบริเวณท่าเรือถูกฉันเลือกสรรสำหรับดินเนอร์มื้อนี้ ดูสิว่าตากล้องไฮโซอย่างเบ็นจามินจะรับประทานลงไหม
แต่อีตาหมีเผือกกินได้เกลี้ยงเกลาทั้งถาดและยังคุกคามมาถึงความเป็นอธิปไตยของพิซซ่าฉันอีก ซึ่งผิดความคาด
