-เมืองเป่ยเย่-
‘ว้าวเมืองเล็กๆ ยังสะอาดน่าอยู่ถึงเพียงนี้ถ้าเป็นเมืองหลวงเล่าจะใหญ่โตงดงามเท่าใดกันนะ’
“เป็นอะไรทำเหมือนไม่เคยเข้ามาในเมืองอย่างนั้นล่ะข้าจำได้ว่าพี่สะใภ้รองเคยพาเจ้าเข้ามาซื้อของอยู่นะจำไม่ได้แล้วหรือ”
“ข้าเคยมาแล้วงั้นหรือ อาจจะเพราะวันที่โดนตีเกือบตายข้าจึงเลอะเลือนจนหลงลืมบางอย่างไปน่ะเจ้าคะ”
“อย่างนั้นหรอกหรือ”
ซ่งอวี่ถงยังคงไม่เลิกสงสัยแววตาคมกริบจ้องมองนางอย่างไม่ลดละ มู่อิงเถาไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาแก้ตัวนางยิ้มให้เขาเล็กน้อยแล้วเบือนหน้าหันไปมองสองข้างทางแทน
เพียงไม่นานเกวียนวัวก็มาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง บ้านหลังนี้ไม่เล็กไม่ใหญ่โตเกินไปแต่เมื่อหันมองไปโดยรอบกลับพบว่ามีพื้นที่ใช้สอยไม่น้อยเลยทีเดียว
“ลงไปกันเถอะ”
“ท่านพี่นี่บ้านใครหรือเจ้าคะ”
“บ้านใหม่ของเราอย่างไรล่ะ”
“อะไรนะ! ท่านแน่ใจนะเจ้าคะว่ามาถูกที่”
‘นี่มันไม่ใช่บ้านหลังเล็กสำหรับชาวบ้านธรรมดา
