-สำนักบัณฑิต-
“อวี่ถง ซ่งอวี่ถง!”
เฉิงมู่เหลียนอาจารย์ที่สั่งสอนเขามาตั้งแต่ยังเยาว์วัยกำลังยืนมองเขาด้วยความรู้สึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อย
'เขายืนอยู่หน้าห้องหนังสือแท้ๆ เหตุใดเจ้าเด็กคนนี้ถึงได้มองไม่เห็นกันนะ'
“ท่านอาจารย์ขออภัยขอรับพักนี้ข้ารู้สึกว่า..”
“เจ้าเหม่อลอยแทบทุกวัน คุณหนูซูเคยบอกกับข้าว่าครอบครัวของเจ้ามีปัญหาก่อเรื่องให้เจ้าไม่เว้นวัน”
“นางไม่ได้ก่อเรื่องอันใดเลยนะขอรับ”
“นาง? ภรรยาของเจ้าคนนั้นน่ะหรือ”
“คือว่า”
“นายท่านซ่งเคยบอกกับข้าเอาไว้ก่อนที่เขาจะสิ้นใจสตรีที่แต่งงานกับเจ้าจะผลักดันทำให้เจ้ามีหน้าที่การงานที่ดี แต่เหตุใดเท่าที่ข้าเห็นในทุกวันนี้เจ้าถึงได้มีสภาพเช่นนี้ไม่มีสมาธิเหมือนเมื่อก่อนนี้เอาเสียเลย อะไรทำให้เจ้าเป็นกังวลใจอยู่อย่างนั้นหรือ”
“ไม่มีอะไรขอรับท่านอาจารย์”
“เฮ้อ…ช่างเถอะหากเจ้าไม่สบายใจที่จะบอกข้าก็จะไม่ซักไซ้เจ้าอีก แต่เจ้าจงจำเอาไว้การที่พ่
