“มีอะไรหรือเจ้าคะ ข้าเห็นท่านจ้องตะกร้าใบนี้มานานแล้วนะ”
ซ่งอวี่ถงที่เอาแต่ยืนจับจ้องตะกร้าใบนั้นอยู่อย่างไม่วางตาจนมู่อิงเถาอดที่จะถามเขาออกมาด้วยความสงสัยไม่ได้
“ผ้าไหมพวกนี้ไม่ใช่แค่ราคาสูงแต่ส่วนใหญ่แล้วใช้กันเพียงในตระกูลสูงศักดิ์”
“จริงหรือ ไม่ใช่แค่ซื้อขายกันทั่วไปหรอกหรือเจ้าคะ”
ซ่งอวี่ถงส่ายหน้าเบาๆ เขาไม่ได้ตอบคำถามนางแต่เลือกที่จะปิดปากเงียบเอาไว้
‘ผ้าพวกนี้ไม่ใช่แค่คนที่มีฐานะหรือกลุ่มชนชั้นสูงที่ใช้กันเท่านั้นแต่รวมไปถึงฮ่องเต้และคนในราชวงศ์อีกด้วยคนพวกนั้นเป็นใครกันแน่นะ’
“ช่างเถอะเจ้าค่ะอย่าใส่ใจไปเลยก็แค่ผ้าเท่านั้น ข้าจะออกไปตลาดเสียหน่อยท่านช่วยดูหงเอ๋อแทนข้าทีนะเจ้าคะ”
“ไปทำไม”
“ข้าจะไปซื้อของใช้ในบ้านจะรีบไปรีบกลับไว้ข้าจะแวะซื้ออาหารมาด้วย เช้านี้ตื่นสายไปหน่อยไม่ทันได้จัดเตรียมอะไรเอาไว้เลย”
“ข้าจะไปกับเจ้า”
“แล้วหงเอ๋อเล่าเจ้าคะ”
“ก็ไปด้วยกันนั่นแหล่ะไหนๆ
