‘จะไม่ยอมปล่อยข้าไปจริงๆ งั้นหรือ’
“คือ ความจริงการแต่งงานมันก็เป็นเรื่อง….”
“แม่นางซูที่สำนักบัณฑิตหยุดเรียนสามวันไว้หลังจากนั้นข้าจะไปสอนหนังสือให้เจ้าอีกครั้ง”
“ข้าเข้าใจแล้วเชิญพวกท่านตามสบายเถอะเจ้าค่ะ”
“อืม ขอบใจเจ้ามากนะ”
ซูม่านอวี้หันหลังเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองพวกนางอีก มู่อิงเถาอยู่ๆ ก็รู้สึกแข้งขาอ่อนขึ้นมาทันใด นางหันไปมองผู้เป็นสามีก็เห็นว่าเขาเอาแต่ยิ้มให้นางอยู่อย่างนั้นแววตาร้ายกาจของผู้ชนะสะท้อนเข้ามาในดวงตาของนาง
มู่อิงเถาเบือนหน้าหนีก่อนจะเดินเข้าไปนั่งกินข้าวต่อกับซ่งหงอี้ที่เวลานี้เอาแต่ยิ้มไม่มีหยุด
ครั้งนี้ซ่งอวี่ถงไม่ได้กลับบ้านนานเกินหนึ่งเดือนเมื่อกลับมาถึงเขาถึงกลับตกตะลึงที่ได้เห็นมู่อิงเถาอีกครั้ง นางดูเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมากเลยทีเดียว
แต่เพราะบทสนทนาของนางและซูม่านอวี้ทำให้เขาต้องใช้คำพูดที่ดูจะไม่เข้าหูนางเท่าใดนัก ที่อยากจะแซวนางสักเล็กน้อยในเวลา
