สายลมเย็นโบกสะบัดพัดโชยมานำพาร่างบางที่กำลังจะเข้านอนแล้วต้องหมุนตัวเดินออกมาด้านนอกบ้าน
มู่อิงเถาตั้งใจจะออกมานั่งรับลมเล่นเสียหน่อยเมื่อนางเดินพ้นประตูออกมาก็เข้าพบกับซ่งหงอี้ที่ไม่รู้ว่าออกมานั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เด็กชายนั่งแกว่งเท้าเล่นกับระเบียงหน้าบ้านจ้องมองไปบนท้องฟ้าที่เวลานี้เป็นสีดำสนิทแล้ว
สิ่งที่แคลงใจนางอยู่นั้นยังคงไม่ได้รับการพิสูจน์ความจริงแต่อย่างใด มู่อิงเถาจึงจำใจเดินเข้าไปใกล้ๆ เขาเสี้ยวใบหน้าด้านข้างของเขานั้นแลดูมีความกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“หงเอ๋อทำไมถึงมานั่งคนเดียวกันล่ะ”
“อาสะใภ้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ขอรับ”
“เมื่อครู่นี้เองเจ้าใจลอยไปถึงไหนกันถึงไม่รู้ว่าข้าเดินมาตั้งนานแล้ว”
“ข้ากำลังคิดเรื่อยเปื่อยอยู่น่ะขอรับ”
“เป็นเด็กเป็นเล็กมีอะไรให้คิดมากกันเล่า”
ซ่งหงอี้หันไปมองนางเล็กน้อยก่อนจะรีบหันกลับไปอย่างรวดเร็วเหมือนกลัวว่านางจะเห็นความผิดปกติที่ส่งผ่านออก
