มู่อิงเถาที่นั่งถือจอกกระเบื้องเคลือบอยู่นั้นก็เหลือบไปเห็นชายผ้าของเขาที่ดูเหมือนว่าจะใกล้นางเข้ามาทุกที นางเงยหน้าขึ้นไปมองซ่งอวี่ถงด้วยแววตาฉงน
ครู่หนึ่งในดวงตาของเขามีแววตาที่ร้อนแรงส่องประกายออกมาแต่ไม่นานก็หายไป ในชาติที่แล้วนางครองตัวเป็นโสดมาจนถึงอายุยี่สิบห้าปีจึงไม่เข้าใจอากัปกิริยาของเขาในเวลานี้นัก
“ท่าน?”
“ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ เจ้าช่วยพาข้าไปที่ตลาดหน่อยจะได้หรือไม่”
“ไปทำไมหรือเจ้าคะ”
“ข้าต้องหาของขวัญให้ท่านอาจารย์น่ะ”
“อ่อ ได้สิ”
มู่อิงเถาวางจอกน้ำลงบนโต๊ะก่อนที่ทั้งคู่จะออกเดินทางไปตลาดที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองห่างจากบ้านของพวกเขาราวๆ สองลี้[1]
ซ่งอวี่ถงพานางเดินลัดเลาะไปจนถึงร้านขายภาพเขียนเขาเลือกพัดที่มีลวดลายงดงามและหยกไปหนึ่งชิ้นก่อนจะให้ทางร้านจัดการห่อให้
"นี่ข้าให้เจ้า"
"อะไรหรือเจ้าคะ"
"เงินน่ะช่วงว่างจากการเรียนข้าก็รับสอนหนังสือไปด้วย เงินพวกนี้ข้าเก็บ
