📗 ประมูลครั้งแรกของเด็กฝึก ˗ˏˋ ♡ ˎˊ˗ ⟡ ⑅◡̈
1363 Words
📗 ˗ˏˋ ♡ ˎˊ˗ ⟡ ⑅◡̈
เช้าฟ้าหม่นๆ ลมแรง ผ้าม่านที่ห้องเช่าไหวเบา ๆ ลินาตื่นไว อาบน้ำ แต่งตัวเรียบ ผมรวบสูง หยิบสมุดกับปากกาใส่กระเป๋า สูดหายใจลึก ๆ แล้วออกจากห้อง
เมื่อวานหัวหน้าทีมบอกว่า “พรุ่งนี้เข้าไปนั่งในห้องประมูล เป็นผู้ช่วยเงียบ ๆ ของบอส” เธอเข้าใจหน้าที่ทันที—เข้าไปนั่ง ดู ฟัง จด ไม่แทรก ไม่เด่น แต่พร้อมช่วยเมื่อถูกเรียก
ลิฟต์เลื่อนขึ้นช้า ๆ เธอมองเมืองที่ยังง่วง มือแตะสายบัตรเหมือนเตือนตัวเอง “วันนี้อย่ารีบ อย่าหลง อย่าพลาด” 🙂
ถึงชั้น 45 โถงเงียบ ผนังไม้เข้ม กลิ่นกระดาษใหม่ เธอเดินไปห้องประชุมฝั่งตะวันออก แตะบัตรเข้า ห้องกว้าง โต๊ะยาว เก้าอี้สองฝั่ง หน้าห้องมีจอสองจอ ซ้ายเป็นราคา ขวาเป็นชื่อผู้ยื่นกับเงื่อนไข
คิมหันนั่งหัวโต๊ะ เขาพยักหน้าให้ลินาไปนั่งแถวหลังริมผนัง เธอเปิดสมุด เตรียมจด
ฝั่งตรงข้าม ทีมผู้ยื่นเดินเข้ามา คนคุมทีมใส่สูทสีสว่าง หน้าตามั่นใจ ยิ้มเก่ง กลิ่นน้ำหอมแรงนิด ๆ เขาชำเลืองมาที่ลินาแวบหนึ่ง แล้วหันไปที่โต๊ะ
ประธานเปิดประชุมสั้น ๆ “วันนี้ประมูลรอบหลัก ขอให้คำกับตัวเลขตรงของจริง” ห้องยิ่งเงียบ
ฝ่ายเรารายงานภาพรวมจบ คิมหันพูดสั้น ๆ ว่าพร้อมฟังข้อเสนอ
ฝ่ายตรงข้ามลุกขึ้น “ข้อเสนอของเรา ครอบคลุมทั้งหมด จุดเด่นคือส่งไว และมีทีมพร้อม 24 ชั่วโมง” เขาชี้จอ ราคาใหม่ลดลงนิดเดียว ดูสวย แต่เหมือนซ่อนอะไรไว้
ลินาจด “ลดนิด เพิ่มซ่อน”
เขาพูดต่อ “เราใช้เหล็กที่ผ่านมาตรฐาน น้ำหนักเบากว่า ทำงานไวเท่าเดิม ความแข็งแรงไม่ต่างกัน” คำว่า “เบากว่า” ทำให้ลินาชะงัก เธอเคยเห็นคำแบบนี้ในแค็ตตาล็อก แล้วมักมีอะไรซ่อน จดต่อ “เบากว่า = ตัดตรงไหน”
กรรมการให้พัก 15 นาที ตรวจเอกสาร
ลินาถือสมุดไปกระซิบคิมหันมุมหน้าต่าง “เขาน่าจะโกงสเปกเหล็กค่ะ”
คิมหันหันมาทันที “ตรงไหน”
“เขาบอกเบากว่าแต่แข็งเท่าเดิม ถ้าเบาจริงมักลดส่วนที่ไม่ควรลด หรือใช้แบบผสมที่ถูกลง คุณภาพจริงจะตก เอกสารที่ยื่นมีคำเปลี่ยนจาก ‘ตามแบบ’ เป็น ‘ใกล้เคียง’ อยู่ท้ายหน้า คนอ่านรีบ ๆ จะมองผ่าน เวลาตรวจรับเราจะจับเขาไม่ได้ค่ะ” เธอวาดสเก็ตช์เล็ก ๆ ให้ดู “ดูตรงนี้ กับรหัสมุมกระดาษ เลขไม่เหมือนกัน ตัวหนังสือก็คมไม่เท่ากัน เหมือนคนละชุด”
“ไปเอามา” เขาพูดเบา ๆ
ลินารีบไปหยิบเอกสารของอีกฝั่งมาวางเทียบกับฉบับมาตรฐาน เสียบแกนให้ตรง ลากนิ้วไปที่คำ “ใกล้เคียง” กับ “ตามแบบ” ตัวเลขมุมหน้าก็ต่างจริง
คิมหันรับเอกสาร บอกผู้ช่วย “ขอฉายเทียบสองชุดบนจอเล็ก” ภาพขึ้นคำเดียวกันสองแบบ เห็นต่างชัด ห้องเริ่มฮือ แต่เงียบทันทีเมื่อประธานยกมือ
คิมหันชี้ “แบบของเรา ระบุใช้เหล็กตามตัวเลขชัดเจน แต่เอกสารที่ยื่นเปลี่ยนเป็น ‘ใกล้เคียง’ เปิดช่องให้ใช้ของต่ำกว่า แล้วอ้างคำนี้เวลามีปัญหา นอกจากนี้ รหัสมุมหน้าแนบคนละรุ่นกับฉบับหลัก แปลว่าแก้หลังรับแบบ ซึ่งผิดขั้นตอน”
ฝั่งตรงข้ามยิ้ม “ปรับคำเพื่อความยืดหยุ่น ไม่มีลดคุณภาพครับ ยินดีแก้ให้ตรง”
หัวหน้าภาคสนามของเราแทรก “ความเร็วไม่ควรมาพร้อมหลังคาโยก ถ้าของเบาแต่รับแรงไม่ได้ คนเจ็บก่อนกระดาษทันกลับมาเถียง”
ห้องเงียบอีกครั้ง
คิมหันสรุป “ขอให้ตัดข้อเสนอนี้ หรืออย่างน้อยให้แก้ทุกคำกลับตามแบบก่อนคุยต่อ และนี่คือรายชื่อสำรองที่พร้อมส่งของตามแบบ ตัวเลขใกล้กันแต่ชัดเจนกว่า” เขาวางแฟ้มกลางโต๊ะ
ประธานขอพักสั้น ๆ ตรวจเอกสารแล้วกลับมาแจ้ง “เอกสารที่ยื่นมีจุดไม่ตรงหลายจุด แม้ยินดีแก้ แต่เพื่อความปลอดภัย ขอข้ามข้อเสนอนี้ ไปผู้สำรองตามที่ฝ่ายเราเสนอ”
สูทสีสว่างชะงัก ยิ้มไม่ถึงตา ทีมเขาขยับตัวอึดอัด
ลินาไม่ได้สะใจ แค่รู้สึกว่าห้องปลอดภัยขึ้น เพราะคำเล็ก ๆ คำเดียวถูกดึงออกมากลางแสง
ขั้นตอนที่เหลือเดินต่อเรียบ ๆ จบด้วยคำว่า “ปิดประชุม”
คิมหันเก็บแฟ้ม หันมาบอกลินาเบามาก “เป็นหนี้ฉันหนึ่งครั้ง”
ลินายิ้มในลำคอ “ค่ะ” (ในใจเธอคิดว่า หนี้มากกว่านั้น—คืนไซต์ คำเตือน “อย่าไว้ใจใครง่าย” ประตูห้องเอกสาร และคำว่า “เลิกงาน”)
ออกจากห้องประมูล อากาศเบาลง เธอเดินข้างคิมหัน ระยะกำลังดี เขาถาม “รู้ไหม ตอนนั้นฉันคิดอะไร”
“ไม่รู้ค่ะ”
“คิดว่า ถ้าเธอไม่กระซิบคำเดียว ห้องนี้จะตัดสินผิด ห้องนี้ไม่ขาดคนเก่ง แต่ขาดคนกล้าพูดคำที่ไม่มีใครอยากได้ยินในเวลาที่ควรพูด”
ลินาบอกตรง ๆ “หนูไม่ได้กล้า แค่ไม่อยากให้ของจริงพังค่ะ”
คิมหันพยักหน้า “นั่นแหละคือความกล้าที่ฉันอยากได้ จำไว้นะ คนที่ยิ้มให้วันนี้ พรุ่งนี้อาจเป็นคนถือเชือกดึงเธอล้ม อย่าเอาคอไปวางให้ใครถือ”
“ค่ะ”
“กลับชั้นเธอ ทำงานต่อ เย็นนี้อย่าอยู่ดึก”
“ค่ะ”
กลับโซนทีม บรรยากาศคึกขึ้น เพื่อนถาม “ห้องนั้นเป็นไง” เธอยิ้ม “ห้องเหมือนเดิม แต่คำหนักขึ้นนิด” ก้องแซว “ได้ยินว่าอีกฝั่งหน้าชา เก่งมากน้อง” เธอส่ายหัว “หนูแค่เห็นคำไม่ตรง”
หัวหน้าทีมยกนิ้วโป้ง “คนส่วนใหญ่ไม่เห็น เธอเห็น นั่นแหละสำคัญ ระวังด้วยนะ ห้องนั้นอุ่นตอนชนะ แต่หนาวตอนพลาด”
“ค่ะ”
บ่าย เธอสรุปบทเรียนลงสมุด
ᨳ ห้องประมูลชอบคำชัด ไม่ชอบคำยาว
ᨳ ตัวเลขสวย อาจซ่อนกับตัวหนังสือเล็ก
ᨳ คำว่า “ใกล้เคียง” อันตราย
ᨳ ถ้าสงสัย วางกระดาษทับ แล้วดูเลขมุม
ᨳ พูดเท่าที่จำเป็น แต่พูดให้ขาด
เย็นฟ้ามืดเร็ว เธอเก็บของ เดินผ่านโถง เช็กโทรศัพท์ พีทส่งมา “ได้ยินข่าวแล้ว ดีมาก” เธอตอบ “ขอบคุณ วันนี้คุณยืนหน้าประตูใช่ไหม” เขาตอบ “ใช่ แค่อยากแน่ใจว่าเธอไม่ล้ม” เธอยิ้ม “ไม่ล้ม แค่หัวใจเต้นแรง” เขาส่งสติ๊กเกอร์หัวเราะ เธอเผลอยิ้มในโถงเงียบ 😀
หน้าลิฟต์ คิมหันมายืนข้าง ๆ เงียบ ๆ เธอคิดจะพูด “ขอบคุณ” แต่กลืนไว้
เข้าลิฟต์ เขาถามสั้น “กลับบ้านเลยไหม”
“ค่ะ”
“ดี อย่าพกเรื่องห้องนั้นกลับบ้าน”
“จะพยายามค่ะ”
ลิฟต์สะท้อนเงาสองคนเหมือนคนเดินบนเชือก—คนหนึ่งถือไฟฉาย คนหนึ่งถือมีดสั้น เธอไม่รู้ว่าตัวเองถืออะไร แต่รู้ว่ามือเริ่มนิ่ง
ถึงชั้นล่าง ลมเย็นพัด เธอไหว้ยาม ออกไปข้างนอก เมฆหนาแต่ยังไม่ฝน สูดหายใจลึก
กลับห้อง อาบน้ำ นั่งโต๊ะ เปิดสมุด เขียนสรุปวัน
ᨳ ประมูลครั้งแรก ในฐานะผู้ช่วยเงียบ
ᨳ ฝั่งตรงข้ามกดด้วยตัวเลขสวย
ᨳ เจอคำ “ใกล้เคียง” แทน “ตามแบบ”
ᨳ กระซิบบอสเรื่องโกงสเปก
ᨳ เขาฉายเทียบเอกสารให้กรรมการ
ᨳ ดีลพลิก ฝั่งนั้นหน้าชา
ᨳ เขาบอก “เป็นหนี้ฉันหนึ่งครั้ง”
ᨳ ในใจฉันตอบ “ฉันมีหนี้มากกว่านั้น”
เธอขีดเส้นใต้บรรทัดสุดท้ายสองครั้ง วางปากกา เอนหลัง หายใจยาว ความเงียบที่ห้องพักนุ่มต่างจากความเงียบในห้องประมูล
ก่อนนอน เธอแตะสายบัตร คิดถึงคำ “อย่าไว้ใจใครง่าย” แล้วบอกตัวเอง “เชื่อช้า ๆ แต่ทำเร็ว ๆ” ปิดไฟ เหลือไฟหัวเตียงอุ่น ๆ
ในความมืด เธอได้ยินเสียงในหัว “เป็นหนี้ฉันหนึ่งครั้ง” เธอตอบในใจ “จะใช้คืนด้วยงาน” แล้วหลับไปอย่างช้า ๆ
นอกหน้าต่าง เมฆเริ่มแตก มีดาวดวงเล็กโผล่ขึ้นมา ลินาคิดง่าย ๆ แต่ชัดพรุ่งนี้ยังมี “คำเล็ก ๆ” ให้มองหา และเธอจะไม่ยอมให้คำเล็ก ๆ พาของจริงพังอีกต่อไป 💛
⋰˚☆ ✦°•. ✩*⋆.⋆ ☪︎*｡꙳
- Writer
