📗 คืนงานเลี้ยงที่ไม่ใช่ของหวาน ¸♪✧ଘ ੭ ✩‧
1535 Words
📗 ¸♪✧ଘ ੭ ✩‧
โถงโรงแรมสว่างสีทอง เสียงแก้วชนเบา ๆ กับดนตรีคลอ ลินาใส่ชุดเรียบสีเข้ม ผมเกล้า รองเท้าหุ้มส้น เดินตามทีมเข้ามาเงียบ ๆ หน้าที่คือยืนข้างโต๊ะเอกสาร คอยยื่นข้อมูล ตอบสั้น ๆ ถ้ามีคนถาม ไม่ได้มาพูดยาว ไม่ได้มารับแสง
ห้องถูกแบ่งเป็นสามส่วน หน้าห้องรับแขก กลางห้องมีโมเดลโครงการ ตั้งไฟให้อ่านง่าย หลังห้องเป็นโต๊ะเครื่องดื่มกับของว่าง คนเดินดูไปมา บางคนมองตัวเลข บางคนคุยกับผู้ใหญ่
คิมหันใส่สูทเข้ม เนกไทเรียบ ยืนข้างโมเดล พูดกับแขกสำคัญเป็นช่วง ๆ สีหน้านิ่ง คำสั้น ชัด ให้หัวหน้าทีมการเงินกับพัฒนาธุรกิจเป็นคนเล่าเป็นหลัก
ลินายืนใกล้โต๊ะเอกสาร มองคนเข้าออก ฟังคำถาม ฟังคำตอบ เก็บคำที่ยังไม่เคลียร์ไว้ในหัว เธอมองโมเดลแล้วนึกถึงหน้างานจริง จุดที่เคยยืน เสาที่เคยแตะ รอยต่อที่เคยให้แก้
“สวัสดีครับ” ชายหนุ่มรูปร่างสูง สูทสีสว่าง เดินมาข้าง ๆ ยิ้มตา “ผมกวิน จากกองทุนที่ลงทุนงานโครงสร้าง ยินดีที่ได้รู้จัก”
ลินายกมือไหว้ “ยินดีค่ะ”
“คุณอยู่ทีมระบบใช่ไหม”
“ค่ะ”
“ผมเห็นชื่อคุณในรายงานสองสามชุด คำสั้น ๆ แต่ตรงดี”
“ขอบคุณค่ะ”
กวินชี้ไปที่โมเดล “ช่วยพาดูตรงนี้หน่อยได้ไหม อยากฟังจากคนที่ลงไปยืนจริง ไม่ใช่แค่ตัวเลข”
ลินาพยักหน้า พาไปใกล้แท่นกระจก “ทางขึ้นฉุกเฉินฝั่งนี้ เราเพิ่มราวจับให้ถี่ขึ้น หลังทดสอบสัญญาณเตือน ไฟปรับไม่แยงตาแต่เห็นชัด”
กวินฟัง ตั้งคำถามต่ออีกสองสามข้อ เป็นคำถามงานจริง ๆ ไม่ใช่คำสวย เธอตอบตรง ไม่แต่ง ไม่กลบข้อเสี่ยง เขาพยักหน้า “พูดตรงดี ผมชอบคนที่บอกทั้งข้อดีและจุดต้องระวัง”
เธอยิ้มบาง “งานจริงต้องเผื่อพลาดค่ะ”
กวินยืนข้างเธอ มองโมเดล “หลายคนที่นี่เก่ง แต่ไม่ค่อยกล้าชี้จุดพลาดต่อหน้านาย กลัวเสียหน้า”
ลินาไม่ตอบ แต่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองมา เธอไม่ต้องหันก็รู้ว่าเป็นคิมหัน เขายืนคุยอีกมุม แต่สายตาเหลือบมาแวบหนึ่ง
กวินเหมือนอ่านออก เขาลดเสียง “ไฟแรงดีนะคนนั้น”
ลินาทำเฉย “คืนนี้ทุกคนก็มองทุกอย่างค่ะ”
กวินยิ้ม “คำตอบดี” แล้วถามต่อ “ทางเชื่อมนี้ ตกดึกคนจะเดินชิดราวไหม”
“เราวางไฟกับป้ายพื้นไว้ คนจะเดินตามสายตาเองค่ะ”
กวินพยักหน้า แล้วเอนหน้าเล็กน้อยเท่าที่สุภาพจะทำได้ “พูดตรง ๆ นะ”
“คะ”
“คุณไม่ใช่ของที่นี่ ไม่ใช่ของใคร คุณเป็นของตัวเอง คุณยืนเองได้โดยไม่ต้องพิงใคร” 🙂
คำนี้แทงใจนิดหนึ่ง แต่ลินายังนิ่ง “ฉันอยู่เพราะงานค่ะ”
“ผมรู้” เขาว่า “เมืองนี้งานกับอำนาจชอบพันกัน ถ้าคุณไม่ตัดเอง เดี๋ยวจะมีคนบอกว่าช่วยตัด แล้วมัดใหม่แบบของเขา”
ลินาเงียบ มองโมเดล ไม่ปฏิเสธ ไม่รับ แค่ปล่อยคำตกพื้น
พนักงานเรียก “คุณกวิน เชิญทางนี้ครับ”
กวินพยักหน้า แต่กระซิบทิ้งท้าย “ถ้าต้องการอากาศ แตะราวโมเดลสองนิ้ว ผมจะรู้”
ลินาหัวเราะเบา “ฉันทำงานค่ะ ไม่ทำสัญญาณ”
“ก็ได้” เขายิ้ม “ผมอยู่ใกล้ ๆ นี่แหละ” แล้วถอยออกไป
ทันทีที่เขาไป อากาศเหมือนเปลี่ยนทิศ คิมหันเดินเข้ามาที่โมเดล ก้าวคงที่ หยุดห่างลินาครึ่งช่วงแขน
“เส้นทางฉุกเฉินฝั่งเหนือ” เขาพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิด “ตอบเหมือนตอนอยู่หน้างาน”
“เพิ่มราวจับถี่ขึ้น ไฟไม่แยงตา ป้ายพื้นพาให้เดินชิด ไม่ตื่นตระหนกค่ะ”
เขาพยักหน้า สายตายังนิ่ง แต่ลึกขึ้นนิด “ดี” แล้วเหลือบมองแผ่นหลังของกวิน “เขาพูดอะไรกับเธอ”
ลินาคิดคำสั้น ๆ “คุยเรื่องงานค่ะ แล้วบอกว่าจะดูอยู่ห่าง ๆ”
“เขาบอกว่าเธอไม่ใช่ของที่นี่ไหม” น้ำเสียงคิมหันเรียบ แต่มีคม
“เขาอ่านคนเก่งค่ะ”
“ฉันไม่ได้ถามว่าเขาเก่งไหม” เขาขยับเข้าใกล้พอได้ยินกันสองคน “ฉันถามว่าเขาพูดว่าอะไร”
ลินาตอบตรง “เขาบอกว่าฉันเป็นของตัวเอง”
“ถูก” คิมหันรับทันที “เธอเป็นของตัวเอง แต่คืนนี้เธอมาในฐานะทีมของฉัน และตอนนี้…เธอมากับฉัน”
คำสุดท้ายสั้น แต่ชัด ลินาสบตา ไม่ถอย “เข้าใจค่ะ”
พิธีกรเชิญผู้บริหารขึ้นกล่าว คำพูดไม่นาน ตรงประเด็น เสียงปรบมือพอดี วงดนตรีเล่นเพลงช้า บรรยากาศผ่อน แต่ใจบางคนยังตึง
คิมหันเดินเคียงไปกับลินา ตอบคำถามแขกสั้น ๆ ชัด ๆ ไม่ขายฝัน ลินาเสริมเท่าที่จำเป็น จังหวะพูดกับเงียบไปด้วยกันพอดี คนฟังได้เนื้อ
กวินกลับมาอีกครั้งตอนคนรอบโมเดลบางลง เขายกแก้ว “ถามเรื่องดูแลหลังส่งมอบหน่อย ถ้าเหตุเกิดกลางคืน ทีมถึงที่กี่นาที”
“ขึ้นกับระยะ แต่จัดเวรตามแผน ไม่ใช่ตามหวัง” คิมหันตอบ
กวินพยักหน้า แล้วหันถามลินา “จุดไหนยังต้องซ้อมให้เดินได้แม้มืด”
“บันไดหนีไฟฝั่งตะวันออกค่ะ มุมแคบ เราเพิ่มแผ่นสะท้อน แต่ต้องซ้อมเดินไม่ชะงัก”
กวินยิ้ม “ฟังแล้วสบายใจ ตอบเหมือนคนลงไปยืนจริง”
คิมหันเงียบ แต่ยืนชิดฝั่งลินามากขึ้น เหมือนขีดเส้นบาง ๆ ว่านี่พื้นที่ทีม
ผู้บริหารหญิงจากอ**บริษัทเชิญทั้งสามไปดูแผนที่ผนัง มีเส้นเชื่อมหลายเมือง ตัวเลขสั้น ๆ จุดตัดชัด เธออธิบายเร็ว คม คิมหันพยักหน้า กวินมองเหมือนอ่านหน้าเจ้าของงาน
“ผมชอบที่ไม่ซ่อนเส้นเสีย” กวินบอกคิมหัน
“ไม่เห็น ก็แก้ไม่ได้” คิมหันตอบ
“จริง” กวินยิ้ม แล้วหันบอกลินา “คนที่ชี้ทัน หายาก”
คิมหันว่าเรียบ “ทีมฉันชี้ทัน”
กวินยกแก้ว “คืนนี้ขอให้ไหลลื่น” แล้วขอตัวไปทักผู้ใหญ่ “ฝากขอบคุณคุณลินาด้วย”
“ยินดีค่ะ” ลินาตอบ
กวินหายไปกับกลุ่มคน แต่สายตาสุดท้ายส่งข้อความชัด—อย่าลืมว่าเธอเป็นของตัวเอง
คิมหันหันกลับมาหาลินา “เขาอ่านฉันด้วยไหม”
“เขาอ่านทุกคนค่ะ”
“ก็ให้เขาอ่านไป แต่อย่าให้เขาเขียนแทน” เขามองหน้าเธอ “มีอะไรอยากบอกฉันไหม”
“ไม่มีค่ะ ฉันทำงาน”
“ดี อีกครึ่งชั่วโมงกลับ ฉันไม่อยากให้เธออยู่ดึก”
เวลาที่เหลือเป็นคำถามงานล้วน ๆ ไม่มีเรื่องส่วนตัวเกินจำเป็น ลินาเดินตามจังหวะงาน ระวังสายตา ระยะ และคำ
ใกล้จบ แสงในห้องลดลง เพลงเบาลง คนเริ่มออก ลินาแวะดูโมเดลอีกครั้ง แตะขอบกระจกเบา ๆ ย้ำกับตัวเองว่านี่คือทางของงาน ไม่ใช่ทางหนีใจ
“กลับได้แล้ว” คิมหันยืนข้าง ๆ
“ค่ะ”
ทั้งคู่เดินออกจากห้อง ระยะที่คิมหันวางไว้ทำให้คนอื่นรู้ว่าข้างเธอไม่ว่าง ถึงหน้าประตู รถบริษัทจอด ผู้ช่วยเปิดประตู คิมหันหันมาพูดเบา ๆ “คืนนี้เธอทำได้ดี”
“ขอบคุณค่ะ”
“จำไว้นะ” เขาหยุดนิด “เธอมากับฉันก็จริง แต่เธอเป็นของตัวเอง จนกว่าเธอจะเลือกเองว่าจะยืนตรงไหน” 💬
ลินาพยักหน้ารับ ไม่พูดซ้ำ เธอขึ้นรถ เขาตามมานั่งฝั่งเดียวกัน ประตูปิด เสียงเมืองเบาลง เหลือเพียงเสียงเครื่องยนต์กับลมหายใจสองคน
รถออกจากโรงแรม ไฟริมทางไหลยาว เธอมองออกไปปล่อยตาให้พัก คืนนี้ห้องนั้นไม่ได้ใหญ่เพราะแชนเดอเลีย แต่มันหนักเพราะสายตาและคำที่พุ่งไปมา ถ้าชนแรง ห้องเงียบได้ทั้งห้อง
คิมหันเอนหลัง หลับตาครู่หนึ่งแล้วลืม “พรุ่งนี้เช้าด่านชั่งตามเดิม ถ้ารถคันเดิมกลับมา บันทึกทุกขั้น ส่งกฎหมายทันที”
“ค่ะ”
เขาเงียบไป แล้วถาม “กวินจะติดต่อเธอไหม”
“ไม่ทราบค่ะ ถ้าเรื่องงาน ฉันจะส่งให้ทีม ถ้าเรื่องส่วนตัว…ฉันจะไม่ตอบ”
“ทำแบบนั้น”
รถถึงตึก ทั้งคู่ลง ยามไหว้ เดินเข้าโถงเงียบ ๆ ก่อนแยก คิมหันพูดช้า “คืนนี้นอนให้หลับ”
“ค่ะ”
ลินามองแผ่นหลังเขาเดินไป เงายาวแล้วหดสั้นตรงลิฟต์ เธอกดลิฟต์ขึ้นชั้นตัวเอง ประตูปิด เสียงดนตรีจากงานเลี้ยงหาย เหลือแต่เสียงเครื่องลิฟต์กับหัวใจที่กลับมาคงที่
คืนนี้ไม่หวาน ไม่ฟู แต่ทำให้เธอเห็นทางชัดขึ้น ว่าควรยืนตรงไหน เงียบเมื่อไร พูดเมื่อไร และไม่ให้ใครลากออกจากทางตัวเอง ต่อให้คนนั้นจะมีทั้งไฟและเงาก็ตาม 🙂
ประตูลิฟต์เปิด เธอก้าวออก เดินไปตามทางเดินไฟขาว ก้าวเท้าเท่าเดิม ยกมือแตะสายบัตรเบา ๆ แล้วยิ้มมุมปากนิดเดียว ก่อนหายไปในมุมโค้งของทางเดิน
⸝⸝ 𖥧 ⋆*◞˚❀ ⊹𓈒 ✿ ⊹ ⟢
- Writer
