📗 ผู้ท้าชิงคนแรก … > พีท *.❅· ⋆·˚ ༘
1970 Words
📗 *.❅· ⋆·˚ ༘ 🧡
🔆 สายวันนั้น
ฟ้าโปร่ง แดดอ่อนเหมือนกระดาษขาว ลินามาถึงก่อนเวลา วางกระเป๋า เปิดจอ เช็กงานตามลิสต์ทีละบรรทัด เสียงแป้นพิมพ์ยังเงียบ ๆ ทั้งชั้น เธอตั้งใจทำงานเงียบ ๆ เพราะรู้สึกว่าบรรยากาศวันนี้แปลก มีแรงดันบางอย่างที่มองไม่เห็น
เธอกำลังก้มดูแบบ ได้ยินเสียงรองเท้าหนังเดินมาตามทางยาว พอเงยหน้า ชายหนุ่มคนหนึ่งหยุดที่ขอบโต๊ะ เขายิ้มง่าย สบตาตรง อายุราวปลายยี่สิบถึงสามสิบ เสื้อเชิ้ตแขนพับ ท่าทางพร้อมลุย
“สวัสดีครับ ผมพีท ฝ่ายภาคสนามฝั่งตะวันออก เพิ่งย้ายจากไซต์ขึ้นมา”
ลินาไหว้ “ลินาค่ะ ฝ่ายระบบ”
พีทยิ้ม “รู้แล้วครับ คนทั้งชั้นก็น่าจะรู้แล้วด้วย”
ลินายิ้มบาง ๆ ไม่เปิด ไม่ปิด
พีทยืนเฉียงไม่บังแสง “ผมพูดตรง ๆ เลยนะ ผมชอบวิธีทำงานของคุณ เห็นชัดตั้งแต่เรื่องไฟสำรอง คุณพูดน้อย แต่ตรง แล้วห้องทั้งห้องขยับ ผมชอบคนพูดเท่าที่จำเป็น แล้วทำจริง”
ลินานิ่ง “ขอบคุณค่ะ งานเดินได้เพราะทุกทีม ถ้าไม่มีหลังบ้านกับหน้างานก็ไม่ถึงค่ะ”
พีทพยักหน้า “จริง แต่คนที่เห็นก้อนหินก่อน ควรได้เครดิต เพราะกันล้มให้คนหลัง ๆ คุณทำแบบนั้น เลยอยากมาบอกด้วยตัวเอง ไม่ส่งต่อคำกันไปมา”
ลินามองหน้าเขา แววตาเปิดตรงเหมือนคนพร้อมวิ่งลงสนาม ไม่ใช่คนซุบซิบหลังไมค์
“คุณอยากได้อะไรคะ” เสียงเธอตรง นิ่ง
พีทหัวเราะเบา ๆ “ไม่อยากได้อะไรจากคุณหรอกครับ แค่อยากบอกว่า…ผมอยากร่วมทีมกับคุณ อยากลงงานยาก ๆ ด้วยกัน ถ้าคุณโอเค”
“งานยากที่นี่มีเยอะค่ะ ถ้าหัวหน้าทีมเห็นว่ามือถึง งานจะมาเอง”
“ดีเลยครับ” พีทดึงเก้าอี้ว่างนั่งครึ่งตัว เหมือนพร้อมลุกทันที “อีกเรื่อง ผมชอบที่คุณนิ่งกับคำซุบซิบ คนพูดกันได้ทั้งวัน แต่คุณปล่อยให้เงียบด้วยงาน แบบนี้สวยกว่าเถียงด้วยปาก”
ลินายิ้มเล็กน้อย แล้วเงียบ เธอไม่อยากคุยนาน กลัวดึงสายตาเกินจำเป็น
พีทเหมือนจะเข้าใจ เขาเอนหลังนิด “โอเค ผมไม่กวน เดี๋ยวหาว่าปั่นข่าวใหม่ แต่ขอบอกให้ชัด ถ้าทำงานคู่กันแล้วผมพลาด คุณเตือนได้ทันที ไม่ต้องเกรงใจ”
ลินาหัวเราะเบา ๆ “ไม่ด่าหรอกค่ะ บอกตรง ๆ ก็พอ”
“ยิ่งดีครับ” เขายิ้มกว้างนิดเดียว “ผมจะพยายามไม่ให้คุณต้องบ่อย”
คำเขาไม่หวาน แต่ตรง เธอรับรู้ได้ถึงแรงทำงานจริง
ทันใดนั้น เสียงรองเท้าอีกแบบดังใกล้เข้ามา เธอจำได้โดยไม่ต้องเห็น คนใกล้ ๆ เงียบเองเหมือนรู้กัน
คิมหันหยุดที่หัวแถว มองพีทแวบเดียว แล้วมองลินา เอ่ยสั้นคำเดียว
“เลิกงาน”
ไม่ใช่เวลาเลิกของทั้งชั้น แต่คือให้เลิกคุยเรื่องที่ไม่ใช่งาน
พีทลุกทันที สีหน้าเรียบ “รับทราบครับ ผมตั้งใจมาขอร่วมงาน และบอกความเห็นตรง ๆ แค่นั้นครับ”
คิมหันไม่ต่อ เขามองจอลินา “งานของเธอรออยู่”
“ค่ะ” ลินากลับหน้าแบบเหมือนสวิตช์ในตัวถูกกด
พีทหันไปสบตาคิมหันตรง ๆ “ผมประกาศไว้ตรงนี้ครับ ผมจะชนะด้วยฝีมือ ไม่ใช่ซุบซิบ ไม่ใช่เดินอ้อม ผมเคารพคนเก่ง และจะสู้ด้วยงานจริง”
คิมหันนิ่ง ตอบสั้น “ทำงาน”
“แน่นอนครับ” พีทยิ้มมุมปาก เหมือนวางดาบกลางโต๊ะโดยไม่กรีดใคร “เจอกันในสนามจริง”
เขาหันมาพยักหน้าให้ลินา “ผมไปทำงานก่อน พรุ่งนี้ถ้าต้องการให้ช่วย เรียกได้ ผมอยู่แถวนี้”
“ค่ะ” ลินาตอบสั้น
พีทถอยให้ทาง คิมหันก้าวผ่าน เสียงรองเท้าพีทค่อย ๆ เบาลงจนหาย
อากาศในโซนตึงขึ้นนิดเดียว เหมือนไม่มีอะไรเกิด แต่ทุกคนได้ยินชัดทั้ง “เลิกงาน” และ “ชนะด้วยฝีมือ”
คิมหันยังยืนอยู่ เขาก้มดูจอบนโต๊ะลินา “วันนี้ส่งลิสต์จุดเสี่ยงของงานภาคเย็นก่อนบ่ายสาม”
“ค่ะ”
เขานิ่งสั้น ๆ “อย่าเสียสมาธิ”
“ไม่ได้เสียค่ะ”
“ดี” เขาพูดคำเดียว แล้วเดินออกไป ฝีเท้าเสมอเหมือนไม้บรรทัด
ลินาอยู่กับโต๊ะ สูดลมหายใจลึก ปล่อยช้า แล้วเขียนต่อ ช่วงแรกมือแข็งนิดหน่อย ไม่ใช่เพราะข้อมูล แต่เพราะใจรับรู้ว่าพื้นที่รอบตัวไม่เรียบอีกแล้ว เธอบอกตัวเอง “งานคืองาน เราไม่ใช่รางวัลของใคร”
เธอเริ่มลิสต์
⟢ ตรวจทิศประตูฝั่งเหนือหลังเปลี่ยนบาน
⟢ ย้ายสายให้พ้นช่องลม
⟢ ตั้งเตือนรอบใหม่ในระบบ
⟢ ลงรูปจริงให้ครบ
⟢ แจ้งรอยต่อที่ยังไม่เนียน
⟢ สำรองคนรับเอกสารช่วงเย็น
มือเริ่มลื่น จังหวะกลับมา
หัวหน้าทีมเดินมาหยุดข้างโต๊ะ “เมื่อเช้าลมแรงผ่านโต๊ะใช่ไหม”
ลินายิ้ม “พอมีค่ะ”
“ลมแบบนี้ผ่านเร็ว ถ้ายืนดี ๆ พีทเก่งนะ ผมเคยเห็นตอนคุมไซต์ เดินเร็ว คิดไว ปากตรง แต่ไม่กวน ถ้าได้ทำงานด้วยกันก็โฟกัสให้งานออกมาดี แค่นั้น”
“ค่ะ”
หัวหน้าทีมก้มดูลิสต์ “บ่ายสามทันไหม”
“ทันค่ะ”
“ดี” เขาตบบ่าเบา ๆ แล้วไปต่อ
สิบโมง พีทส่งข้อความ “แบบฝั่งตะวันออกยังไม่ลงรูปจริงบางส่วน ขอชวนลงไปดูบ่ายนี้ครึ่งชั่วโมง จะได้เทียบให้ไว” ประโยคเรียบ ไม่มีคำเกิน ลินาคิดนิดเดียว ตอบ “ได้ค่ะ แจ้งหัวหน้าทีมแล้ว เจอบ่ายโมงครึ่งหน้าโถงล่าง ต้องกลับขึ้นก่อนบ่ายสาม” เขาตอบทันที “รับทราบ”
บ่ายโมงครึ่ง ลินาลงไปหน้าโถง พีทมาก่อนเล็กน้อย ถือแฟ้มกับปากกา “พร้อมไหม”
“พร้อมค่ะ”
ทั้งคู่ขึ้นลิฟต์บริการไปชั้นที่ยังทำงาน กลิ่นคอนกรีตจาง ๆ กลิ่นเหล็กที่เพิ่งขัด เสียงคนงานสั้น ๆ ชัด ๆ พีทพาเดินเข้าช่องทางแคบระหว่างผนัง “ระวังบันไดหนึ่งขั้น” “ตรงนี้พื้นเอียง”
ถึงจุดแรก พีทยื่นแฟ้ม “แบบบอกว่าสายลอดตรงนี้ แต่ของจริงมีท่อเพิ่ม ถ้าไม่ขยับ สายจะเบียด”
ลินาย่อตัวมอง วัดด้วยสายตา “ย้ายขึ้นครึ่งฝ่ามือ เพิ่มมัดอีกหนึ่งจุด จะนิ่งขึ้น”
พีทจดเร็ว “รับ” แล้วหันบอกหัวหน้าหน้างาน “ย้ายขึ้นครึ่งฝ่ามือ เพิ่มมัดอีกหนึ่ง” คำสั่งไป ลูกทีมตอบรับทันที
เดินต่อ ช่องทางแคบลง พีทชี้ “แบบให้ติดคลิปสามจุด แต่ผนังจริงสั้น ถ้าติดสามจะชนรอยต่อ”
“ปรับเป็นสองจุด เลื่อนตำแหน่งให้รับน้ำหนักกลาง ไม่กดรอยต่อ” ลินาว่า
“รับ” พีทจด แล้วสั่งทีม “ลดเป็นสอง เลื่อนรับกลาง”
ระหว่างเดิน พีทถาม “คุณชอบลงหน้างานไหม”
“ชอบค่ะ ของจริงสอนเร็ว”
“เหมือนกัน ผมชอบยืนตรงที่ต้องทำ ไม่ชอบเถียงนาน ๆ ในห้อง แต่ก็ต้องยืนได้ทั้งสองที่ ไม่งั้นเดินไม่ครบ”
“ค่ะ” ลินาพยักหน้า เธอไม่ปล่อยบทสนทนาไปไกลกว่างาน
เช็กครบอีกสามจุด จดเพิ่มอีกสี่บรรทัด เวลาเริ่มบีบ ลินาดูนาฬิกา “ต้องกลับแล้วค่ะ บ่ายสามมีส่ง”
พีทพยักหน้า “ขอบคุณมาก คุณช่วยประหยัดเวลาไปหลายวัน”
“งานของเราด้วยค่ะ จบเร็ว เราก็หายใจดีขึ้น”
พีทหัวเราะเบา ๆ แล้วหยุดที่หัวโถงก่อนขึ้นลิฟต์ “ขอพูดอีกเรื่องนะ”
ลินาเงียบ รอ
“ผมรู้ว่าคุณไม่อยากเป็นรางวัลของใคร ผมก็ไม่ชอบคำว่าแย่ง คนไม่ใช่ของ แต่สนามนี้ชอบลากให้ยืนแบบนั้น ผมบอกตรง ๆ ว่า ผมจะไม่ลากคุณไปโชว์กลางสนาม ผมจะยืนข้าง ๆ ที่งาน ถ้าคุณยอม”
หัวใจลินาหวิวแวบนึง ไม่ใช่เพราะคำหวาน แต่เพราะความตรง “ยืนที่งานค่ะ ถ้ายืนแล้วงานดีขึ้นก็ยืน ถ้างานแย่ลงก็ถอย”
“ตกลงครับ” พีทยิ้ม ไม่ฝืน “ผมส่งคุณขึ้นก่อน”
ถึงชั้นของลินา แยกกันง่าย ๆ พีทไปอีกฝั่ง เธอกลับโต๊ะ เร่งงาน อ่านทวน ส่งระบบ หัวหน้าทีมตอบ “รับ” พร้อมแท็กคนรับช่วงต่อ เธอผ่อนลมหายใจ โล่งขึ้น
🌒 ช่วงเย็น
ห้องรีวิวสั้น คนแน่นเหมือนเดิม แต่สายตาในห้องมีสีเพิ่ม ลินาเห็นพีทนั่งปลายอีกฝั่ง เขายิ้มให้เล็กน้อยแล้วก้มอ่านเอกสาร คิมหันเข้ามา มองรอบเดียว แล้วเริ่ม “รายงาน”
เรื่องต่าง ๆ ผ่านไป กระชับ ชัด จนถึงช่วงถาม คิมหันหันไปทางพีท “จุดสายเบียด”
พีทลุก “ย้ายขึ้นครึ่งฝ่ามือ เพิ่มมัดอีกหนึ่ง ทำแล้วครับ เสร็จคืนนี้”
“ดี” คิมหันพยักหน้า แล้วมองลินา “มีอะไรเพิ่ม”
“ไม่มีค่ะ สิ่งที่ต้องย้ำส่งขึ้นระบบแล้ว”
“จบ” เขาปิดแฟ้ม
คนทยอยออก เสียงโถงเหมือนน้ำไหล ลินาจะกลับโต๊ะ พีทเดินสวน หยุดระยะพอดี “ขอบคุณสำหรับบ่ายนี้นะครับ”
“ยินดีค่ะ” เธอยิ้มบาง 🙂
พีทกำลังจะไปต่อ ได้ยินเสียงด้านหลัง “เวลา” น้ำเสียงคิมหันไม่สูง แต่ชัด พีทหัน โค้งหัว “ครับ” แล้วเดินไปอีกทางเรียบ ๆ
ลินาไปหน้าโถงลิฟต์ เธอรู้สึกเหมือนเดินบนสะพาน ใต้น้ำเชี่ยว แต่ราวยังแน่น เธอจับไว้ในใจ “งานคืองาน” เธอไม่อยากถูกวางบนชั้น ไม่อยากมีประโยค “ได้มา” หรือ “แย่งมา” เธออยากให้ชื่อเธออยู่กับประโยค “ทำให้”—ทำให้ไฟมาไว ทำให้เสียงดังทัน ทำให้คนจับราวไม่หลุด ทำให้ช่องสายไม่เบียด
คืนนั้นกลับห้อง อาบน้ำ นั่งโต๊ะ เปิดสมุดเล่มเล็ก เขียนสั้น ๆ
⟢ พีทมาคุยตรง ๆ ชื่นชมแบบเปิดหน้า ขอร่วมงาน จะสู้ด้วยงาน
⟢ บอสมา เอ่ย “เลิกงาน”
⟢ พีทไม่ถอย บอก “ชนะด้วยฝีมือ”
⟢ บ่ายลงไซต์ด้วยกัน งานขยับไว
⟢ ห้องรีวิวเย็นผ่านเรียบ
ปลายปากกาค้าง เธอนึกถึงตาพีทที่เปิดตรง นึกถึงตาคิมหันที่นิ่งและลึก คนหนึ่งเดินด้วยไฟ คนหนึ่งเดินด้วยเงา เธอจะเดินด้วยเท้าของตัวเอง ไม่ตามไฟ ไม่หลบเงา
เธอปิดสมุด พิงเก้าอี้ หายใจยาว ลมกลางคืนจากหน้าต่างพัดบาง ๆ เสียงรถไกล ๆ ทำให้ใจนิ่ง โทรศัพท์สั่น เพื่อนทัก “วันนี้เป็นไง เห็นชื่อเธอโผล่ในห้องแชตอีกแล้ว” ลินาตอบ “ทำงาน เหนื่อยแต่โอเค” เพื่อนส่งกลับ “พักบ้างนะ” เธอยิ้ม แล้ววางโทรศัพท์
🛌 ก่อนนอน
เธอหยิบสายบัตรขึ้นมาดู มุมมีรอยถลอกจากคืนลงไซต์ เธอลูบเบา ๆ คิดว่า นี่คือรอยของสนามจริง ไม่ใช่รอยของการแย่ง เธอวางบัตร ดับไฟใหญ่ เหลือไฟหัวเตียงสีอุ่น
ในความมืด เธอทบทวนสองคำ
“เลิกงาน” — ตัดเสียงที่ไม่จำเป็น ดึงกลับสู่แกน
“ชนะด้วยฝีมือ” — ยกระดับให้สูงกว่าซุบซิบ
สองคำนี้เป็นคานสองข้าง ทำให้เธอยืนตรง เธอหลับตา บอกตัวเองอีกครั้ง
เธอยิ้มบาง ๆ กับลิสต์นี้ แล้วปล่อยให้คืนพาไปช้า ๆ เหมือนเรือบนผิวน้ำเรียบ ภายนอกเงียบ ภายในยังมีแรงถ่อ
พรุ่งนี้ เธอจะเดินทางเดิม กดลิฟต์เงียบ นั่งหน้าจอคู่ เปิดสมุด เขียนลิสต์ โทรหาหน้างาน เทียบรูปจริงกับแบบ ถ้าเจอก้อนหิน เธอจะชี้ให้เห็น แล้วช่วยกันยกออก ไม่ใช่เพื่อใครคนเดียว
… แต่เพื่อให้ทางโล่งสำหรับทุกคนในทีม 💛
⟡ ⑅◡̈ ⁺₊⋆♡ °₊·ˈ∗ *.❅•꒰ ⁺⋆
- Writer
