เช้าวันนั้น เมืองดูเย็นกว่าปกติ ฟ้าสีเทาอ่อนเหมือนผ้าบางคลุมทั้งแนวตึก ลินาตื่นเร็วกว่าทุกวัน ทั้งที่ร่างกายยังอยากขอนอนต่ออีกนิด
เธอยืนมองเงาตัวเองในกระจก นิ้วแตะผิวตรงลำคอแผ่วเบา ก่อนจะหยิบผ้าพันคอบาง ๆ มาคล้อง ใส่เชิ้ตสีอ่อน หวีผมเรียบ เติมรองพื้นบาง ๆ เหมือนใช้การแต่งหน้าทำให้ใจนิ่ง
น้ำอุ่นจากฝักบัวช่วยล้างความเมื่อยล้าจากเมื่อคืน แต่เสียงหนึ่งกลับยังชัดในหัว “เธออยู่ในสายตาฉันต่อไป”
เธอยกมือจับชีพจรที่ข้อมือตัวเองว่าเต้นแรงแค่ไหน แล้วพึมพำเบา ๆ เหมือนสัญญากับตัวเอง ว่าวันนี้…ต้องยืนให้ตรงและนิ่งกว่าเดิม
ลิฟต์คอนโดเลื่อนลงช้า ๆ เสียงเหล็กเสียดกันเบา ๆ ดังคุ้นหู พอประตูลิฟต์เปิด ลมตอนเช้าก็พัดมาปะทะหน้าเบา ๆ เธอเงยหน้าขึ้นเห็นรถพีทจอดอยู่หน้าคอนโด เธอก้าวออกไปขึ้นรถของพีทที่จอดรออยู่ตรงทางเข้า
เขาทั้งสองไม่ได้กล่าวทักทายกันมีเพียงแค่ยิ้มทักทายกันเท่านั้น พีทยื่นแก้วน้ำมาให้ลินา “นี
