บ่ายฟ้าหม่น อากาศหนักทั้งชั้น ลินาเช็กสรุปทดสอบของพีท ไฟแนวพื้นติดไวขึ้น 1 วิ ป้ายมุมแคบมองเห็นขึ้น เธอขีดใต้คำว่า “ดีขึ้น” แล้ววางปากกา
ข้อความเด้งขึ้น: “ลงมาชั้นล่างสุด” ไม่ต้องเดาว่าใครส่ง เธอเก็บมือถือ สแกนบัตร เข้าลิฟต์บริการลงลึกกว่าชั้นจอดรถ จนได้ยินเสียงโลหะครางเบา ๆ
คิมหันรออยู่ ปลายทางเดินปูน เขาพาไปหน้าประตูเหล็ก ล็อกสองชั้น เปิดเข้าไปเป็นห้องกว้าง กลิ่นน้ำมันผสมน้ำฝุ่น โต๊ะสแตนเลสกลางห้องปูผ้าใบ เขายกผ้าเผยแผนที่ใหญ่ เคลือบฟิล์ม เส้นสีซ้อนหลายชั้น
“เส้นซีดคือระบบเก่า” เขาชี้ “เส้นเข้มคือของใหม่ที่ต่อเพิ่ม”
ลินาก้มดู เห็นบางจุดของใหม่พาดใกล้ช่องเก่า “เหมือนสองเมืองซ้อนกัน เมืองเก่ายังอยู่ใต้เมืองใหม่”
“ใช่” เขายิ้มจาง “เมื่อคืนโค้ดแปลกแทรกตรงโซนที่ของใหม่ไปแตะตู้ย่อยของเก่า คนไม่รู้จะมองไม่เห็นช่อง คนที่ ‘รู้’ ใช้ทางนี้แทรกได้โดยไม่เปิดประตูหน้า”
เธอชี้วงเล็กสามชั้น “จากจุ
