📗 𖧷𖡼𖥧𖤥
บ่ายวันนั้น
ฟ้ามืดเร็ว เมฆหนาทึบจนหน้าต่างทั้งชั้นคล้ำ แอร์เย็นซะขนลุก ลิฟต์เปิดปิดเงียบ ๆ คนส่วนใหญ่ไปอีกตึก เหลือโถงว่าง ๆ กับเสียงถาดเอกสารครูดพื้นเบา ๆ เข้าจังหวะกับหัวใจลินาที่เริ่มสั่น
เธอเดินไปห้องเก็บแฟ้ม ประตูเหล็กถลอก มือจับเย็นเหมือนน้ำแข็ง แตะบัตร ติ๊ดเบา ๆ กลอนปลด ลมฝุ่นกับกลิ่นกระดาษเก่าปะทะหน้า เธอสูดลมยาว บอกตัวเอง “อย่ากลัว” ทั้งที่จริง ๆ กลัว เพราะวันนี้ตั้งใจมาหาคำตอบที่เลี่ยงมานาน
ไฟนีออนติดทีละดวง ฝุ่นลอยให้เห็นชัด ชั้นเหล็กเรียงสูงจนเกือบชนเพดาน แฟ้มหนาเรียงตามปี ปากกาเมจิกบนสันแฟ้มบางอันเข้ม บางอันจางจนต้องก้มจ่อ ๆ
ลินาใส่ถุงมือผ้าบาง เลื่อนนิ้วไล่ปีไปเรื่อยจนถึงปีที่บ้านพัง แม่ร้องจนเสียงแหบ พ่อกลับดึกและเงียบผิดปกติ เธอดึงแฟ้มหนาออก วางบนโต๊ะเหล็กที่สั่นนิด ๆ ปัดฝุ่นหนึ่งทีแล้วเปิด
ต้น ๆ เป็นใบสั่งของ ใบรับของ ใบแจ้งหนี้ ตัวเลขเรียงแน่น เธอเลื่อนข้ามไป
