วันรุ่งขึ้น
แม้ฉันจะพยายามบังคับหัวใจและสมองให้คิดแบบนั้น คิดว่าฉันไม่ควรจะสนใจเขา ไม่ควรจะวุ่นวายอะไรกับพันไมล์อีก แต่สุดท้ายร่างกายฉันมันก็ไม่รักดี
เธอมาทำบ้าอะไรที่นี่นะไกอา!
ฉันก่นด่าตัวเองในใจที่กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็มาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องคอนโดที่เมื่อสามวันก่อนพันไมล์พาฉันมา ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรมาที่นี่ ทั้งที่ไม่รู้ว่ามาแล้วจะเจอเขาหรือเปล่า แต่ฉันก็ยังรั้นจะมา
ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเรียกความกล้าให้กับตัวเอง เอาน่า ไหน ๆ ก็มาแล้ว และเหมยหลินกับจันจิก็เป็นห่วงพันไมล์มากด้วย ถ้าหากเขาอยู่ที่นี่จริง ๆ ฉันจะได้ทำหน้าที่เป็นกระบอกเสียงแทนพวกเธอเพื่อตามเขากลับไปที่ร้านเอง
ก๊อก ๆ ๆ
บ้าจริง… ฉันจะเคาะประตูทำไมกันเนี่ย ออดก็มีทำไมไม่กดนะ
ฉันตีหัวตัวเองแรง ๆ ให้กับความประหม่าที่ทำอะไรบ้าบอลงไป แต่พอยกนิ้วเตรียมจะกดออดกลับได้ยินเสียงปลดล็อกประตูดังขึ้น ฉันรีบถอยหลังออกห่างจากประตู
