EP.25 [คลั่ง]

1157 Words

“เลือกมาสิไกอา ตอบมาว่าเธอเลือกฉัน เธอจะอยู่ที่นี่กับฉัน เธอจะไม่ทิ้งฉันไปไหน เธอจะไม่ปล่อยให้ฉันต้องอยู่คนเดียว” “ฉัน…” ฉันเม้มปากแน่น จินหลงไม่เหลือทางเลือกให้ฉันเลย เขากดดันฉันทุกทาง เขาต้อนฉันด้วยคำพูดและแววตาที่ฉันยากจะปฏิเสธ ฉันไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้ที่สุด ฉันเกลียดความกดดันแบบนี้ “เอาไว้เราค่อยคุยเรื่องนี้กันทีหลังแล้วกัน” สุดท้าย… ฉันตัดสินใจเดินหนีเขาออกมา ฉันไม่อยากทะเลาะกับเขา ไม่อยากโกหกเขา และไม่อยากทำให้เขาเสียใจด้วย การเลือกเดินออกมาเพื่อให้ต่างคนต่างสงบสติอารมณ์ย่อมเป็นทางออกที่ดีที่สุดในเวลาแบบนี้ แต่เหมือนจินหลงไม่เข้าใจ… “ถ้าเธอไปได้ก็ลองดู” ปึง! ฉันสะดุ้งด้วยความตกใจตอนได้ยินเสียงหนัก ๆ ดังสนั่นมาจากด้านหลัง พอหันกลับไปมองก็พบว่าจินหลงกำลังต่อยผนังห้องอยู่ รอยเลือดสีแดงสดเปรอะเปื้อนฝาผนังทำหัวใจฉันหล่นวูบทันที “ยะ หยุดนะจิน! นายจะทำอะไร!” ฉันวิ่งกลับมารั้งแขนแกร่งไม่ยอมให้เขาทำร้ายตัวเองอีก แต่แรงจินหลงเยอะมาก เขาพยายามสะบัดฉันแล้วต่อยผนังซ้ำ ๆ แววตาดุดันแดงก่ำอย่างน่ากลัว เขาเหมือนปีศาจร้ายที่พร้อมจะทำลายล้างทุกสิ่งอย่างบนโลก เขาขาดสติไปแล้ว… เพี๊ยะ! ในจังหวะนั้นเลย… ร่างบอบบางของฉันเซล้มลงบนพื้นพร้อมกับอาการชาข้างแก้ม มือบางยกขึ้นเกาะกุมบริเวณนั้นด้วยความรู้สึกเจ็บปวดก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองคนตัวสูงด้วยน้ำตาเอ่อคลอ อีกแล้วสินะ… กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งอยู่ในโพรงปาก ฉันแตะปลายนิ้วตรงมุมปากเพื่อซับเลือดเบา ๆ พลางแค่นยิ้มสมเพชให้กับตัวเอง “…” ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากของร่างสูงสักนิด เขายืนมองฉันนิ่งงันเหมือนกับทุกครั้ง มองการกระทำอันไร้สติของตัวเองที่พลาดพลั้งทำร้ายฉันอีกแล้ว ฉันรู้ว่าจินหลงไม่ได้ตั้งใจ เพราะฉันรั้งแขนเขาไว้ เขาจึงพยายามสะบัดแขนออก แต่ด้วยแรงผู้ชายที่เหนือกว่าทำให้หลังมือของเขาสะบัดโดนใบหน้าของฉันพอดี จึงกลายเป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ ปัง! จินหลงผลุนผลันออกไปพร้อมเสียงปิดประตู ทิ้งฉันไว้ภายในห้องอันแสนเงียบงันเพียงคนเดียว หยดน้ำตามากมายไหลออกมาอย่างสุดกลั้น เสียงสะอื้นที่ทนกักเก็บเอาไว้มันระเบิดออกมาราวกับคนเสียสติ ฉันเหนื่อยจังเลย… เหนื่อยหัวใจเหลือเกิน . . . [บทบรรยาย พันไมล์] ปัง! เสียงประตูห้องปิดดังสนั่นไปทั่วโถงทางเดินชั้นเจ็ดเรียกสายตาจากผมให้หันมอง ร่างสูงเดินออกมาจากห้องของไกอาด้วยท่าทางเกรี้ยวกราดทำผมชะงักไปชั่วขณะ แม้จุดที่ผมกำลังหลบอยู่จะไกลจากบริเวณนั้นพอสมควร แต่ก็ทำให้ผมมองเห็นหน้าของผู้ชายคนนั้นได้อย่างชัดเจน หัวใจผมกระตุกวูบทันทีที่รู้ว่ามันเป็นใคร ไอ้เวรนั่น… ไม่จริงใช่ไหม มันไม่ใช่แฟนของไกอาหรอกใช่ไหมวะ! ผมมองร่างสูงคุ้นตาเดินไปกดลิฟต์ด้วยมือที่เปื้อนเลือด ช่วงจังหวะที่มันเข้าลิฟต์แล้วหันกลับมากดปิดประตู ผมจึงได้เห็นหน้ามันชัด ๆ อีกครั้ง มันยิ่งตอกย้ำให้ผมแน่ใจว่าผมจำคนไม่ผิดแน่นอน เวรเอ๊ย… ผมรู้จักไอ้เวรนั่น ผมรู้ว่ามันเป็นใคร ตอนแรกที่ได้ยินชื่อแฟนของไกอาผมก็แอบสงสัยว่าจะใช่คนเดียวกันไหม คิดว่าอาจจะบังเอิญชื่อซ้ำกัน คิดว่าโลกแม่งคงไม่กลมจนน่าบัดซบขนาดนั้นหรอก จนกระทั่งตอนนี้ที่มาเห็นด้วยตาตัวเองถึงได้รู้ว่า… เรื่องบังเอิญแม่งไม่มีอยู่จริง และโลกใบนี้แม่งก็ช่างบัดซบเหี้ย ๆ ด้วย! ทำไมวะ… ทำไมต้องเหวี่ยงคนสารเลวอย่างมันมาเจอกับผู้หญิงดี ๆ อย่างไกอาด้วยวะ! “…” ผมเดินออกมาจากมุมทางเดินที่กำลังหลบอยู่แล้วตรงไปที่ประตูห้องของไกอาแล้วเปิดเข้าไปทันที กริ๊ก… ผมเม้มปากเล็กน้อยตอนเปิดประตูห้องแล้วพบว่ามันไม่ได้ล็อก ผมรู้ว่าตัวเองไม่ควรเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้ แต่มันทนไม่ไหวจริง ๆ ว่ะ สภาพไอ้เวรนั่นเดินออกมาพร้อมมือเปื้อนเลือดทำจิตใจผมว้าวุ่นไปหมด ผมเป็นห่วงเธอ… “ฮึก…” เสียงสะอื้นลอยมาพร้อมกับความเย็นเฉียบของเครื่องปรับอากาศ ผมแทรกตัวเข้ามาภายในห้องก่อนจะปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา สายตาจับจ้องไปทางร่างบางที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นแล้วฟุบหน้าลงกับเบาะโซฟา เธอกำลังร้องไห้… หัวใจแกร่งวูบไหวโดยไม่รู้ตัว ผมยืนมองร่างบางสะอื้นไห้จนตัวสั่นเทาอย่างนิ่งงัน สองเท้าก้าวเข้าหาเธอช้า ๆ จนกระทั่งหยุดยืนด้านหลังของเธอ เสียงสะอื้นเงียบลงราวกับเพิ่งรู้ว่าไม่ได้มีเพียงแค่เธออยู่ภายในห้อง “…” เสี้ยวหน้าหวานเบี่ยงมองปลายเท้าผมช้า ๆ ก่อนจะลากสายตาขึ้นจนหยุดสบตากับผม ดวงตากลมโตแดงก่ำฉ่ำน้ำตาเบิกกว้าง แววตาสั่นไหวรุนแรง “…” ผมหลุบตามองริมฝีปากบางจิ้มลิ้มที่มีรอยเลือดเปื้อนอยู่ตรงมุมปาก สองมือกำหมัดแน่น ภายในอกร้อนรุ่มจนอยากจะวิ่งออกไปตามกระชากตัวไอ้สารเลวนั่นกลับมากระทืบให้สาสมกับความเลวระยำที่มันทำกับเธอ มันกล้าดียังไงถึงมาทำร้ายเธอแบบนี้! เวรเอ๊ย… หัวใจผมมันร้อนอย่างกับเพลิงไฟแผดเผาเลยว่ะ “เฮียไมล์… เฮียมาที่นี่ได้ยังไง” “ทำไม…” “…” “ทำไมถึงยอมให้มันทำร้ายเธอแบบนี้!!” ผมไม่เคยคลั่งขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยรู้สึกเหมือนกำลังถูกไฟเผาไปทั้งตัวและหัวใจขนาดนี้ ไม่เคยรู้สึกอยากจะฆ่าใครได้มากเท่านี้เลย! เมื่อครั้งก่อนตอนพบกันในงานวันเกิดของพันเก้า ผมเคยเห็นร่องรอยฟอกช้ำจากข้อมือและท่อนแขนของไกอา ในตอนนั้นยอมรับว่าผมเลือดขึ้นหน้ามาก อยากจะบีบคั้นเอาความจากปากของเธอเพื่อหาตัวคนทำ แต่เพราะรู้ตัวดีว่าไม่มีสิทธิ์ ผมจึงเก็บความรู้สึกนั้นมาโดยตลอด จนกระทั่งวันนี้… วันที่ผมได้เห็นเองกับตา ได้สัมผัสเองกับตัว ผมถึงได้รู้ว่า… ผมไม่สามารถทนเห็นผู้หญิงคนนี้เจ็บปวดได้อีกต่อไปแล้ว!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more