“นายจะไปส่งฉันที่ร้านอาหารเหรอ?”
“อืม”
“หมายความว่า… นายไม่โกรธเรื่องที่ฉันต้องพักที่นั่นแล้วใช่ไหม?” ฉันมองเขาอย่างมีประกายความหวังเล็ก ๆ เพราะถ้าหากจินหลงยอมให้ฉันพักที่นั่นแล้วจริง ๆ ฉันจะได้สบายใจและไม่ต้องกังวลเรื่องของเขาอีก
“ถ้าเธอไม่ได้คิดจะทิ้งฉัน และฉันไปหาเธอได้ตลอด ฉันก็จะไม่ห้ามเธอให้ลำบากใจอีก” จินหลงจับศีรษะฉันเบา ๆ แล้วรั้งเข้ามากอดแนบอกด้วยมือข้างเดียว “ขอโทษนะที่ฉันงี่เง่า”
“จิน…”
“แต่ทั้งหมดนั่นก็เป็นเพราะว่าฉันรักเธอมาก รักมากจริง ๆ”
“ขอบคุณนะจิน… ขอบคุณที่นายเข้าใจ”
นี่สินะ… อ้อมกอดที่เป็นของฉันจริง ๆ ไม่ใช่อ้อมกอดที่แสนเจ็บปวดของใครอีกคนที่ฉันไม่มีสิทธิ์จะครอบครอง
จบแบบนี้มันก็ดีแล้ว… มันดีแล้วจริง ๆ
.
.
.
ร้านอาหารพงษ์นารายณ์
“ที่นี่แหละ ร้านอาหารของยัยเก้า” ฉันยิ้มมองคนข้างกายเมื่อเราสองคนเดินจูงมือกันมาถึงหน้าร้าน เพราะระหว่างทางมาที่นี่เรามัวแต่แวะเที
