“ทำไม… ทำไมถึงทำแบบนั้น”
ในที่สุดฉันก็ถามในสิ่งที่รบกวนจิตใจออกมา ฉันถามโดยไม่ได้มองหน้าเขา แต่เลือกเสสายตาไปที่พื้นแทน
“ทำอะไร”
“อย่าทำเป็นไม่รู้ทั้ง ๆ ที่เฮียรู้แก่ใจดี”
คราวนี้ฉันช้อนสายตาขึ้นสบกับดวงตามังกรสีน้ำตาลเข้ม ฉันเห็นประกายบางอย่างในแววตาคู่นั้น
“ตอบไม่ได้เหรอ ถ้ามันหาคำแก้ตัวดี ๆ ไม่ได้แล้วทำไปทำไม?” ฉันสะบัดมือออกจากมือเขา อยู่ ๆ ความรู้สึกเก่า ๆ มันพุ่งเข้าใส่ จะความน้อยใจหรืออะไรก็ช่าง มันทำให้ฉันอยากจะตบหน้าผู้ชายคนนี้สักที “เฮียจูบฉันเพราะไม่อยากให้ฉันออกไปหาจินหลงใช่ไหม?”
“…”
“เฮียทำแบบนั้นไปทำไม? จินหลงเป็นแฟนฉันนะ เขาเป็นคนรักของฉัน เรารักกันมาเกือบสองปีแล้ว เฮียมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉัน?”
“เลิกพูดเถอะ” เขาตัดบทด้วยสีหน้าเรียบตึง ไม่รู้ว่าฉันไปพูดอะไรจี้จุดเขาเข้า แต่ฉันไม่ยอมหยุดพูดง่าย ๆ หรอก ยังไงซะวันนี้เราก็ต้องเคลียร์กัน ก่อนที่พันไมล์จะล้ำเส้นฉันไปมากกว่านี
