Rrr…
เสียงโทรศัพท์จากโต๊ะหัวเตียงเรียกฉันหลุดจากภวังค์ความคิดในอดีต ฉันจ้องหน้าพันไมล์นิ่ง ขณะที่เขาเองก็นิ่งไม่แพ้กัน เราปล่อยให้เสียงเรียกเข้าดังอยู่อย่างนั้นจนสายตัดไปก่อนจะดังขึ้นใหม่ในไม่กี่วินาทีต่อมา คราวนี้ฉันเบี่ยงสายตามองหน้าจอที่สว่างวาบท่ามกลางไฟสลัว ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอผุดรอยยิ้มสมเพชขึ้นตรงมุมปากบาง
{เหมยหลิน}
“หยุดเพ้อเจ้อแล้วรับสายคนของเฮียเถอะ และก็ปล่อยฉันได้แล้ว” ฉันไม่พูดเปล่าแต่สะบัดแขนออกจากการจับกุมของพันไมล์ด้วย ก่อนจะออกแรงผลักไหล่เขาแรง ๆ ซึ่งร่างสูงยอมผละออกไปโดยดี แต่เขาไม่ได้เอื้อมไปรับโทรศัพท์ เขากลับกดปิดเครื่องแล้วโยนมันลงบนเตียงอย่างไม่ไยดีแทน ฉันลุกขึ้นจากเตียงโดยไม่สนใจว่าเขาจะทำอะไรต่อ แต่ถูกมือหนารั้งแขนเอาไว้เหมือนเดิม
ทำไมเขาถึงไม่ปล่อยฉันไปสักทีนะ… แค่นี้ยังเจ็บกันไม่พอหรือไง
“จะไปไหน บอกแล้วไงว่าไม่ให้ไป”
“เลิกทำแบบนี้สักทีเถอะเฮีย หยุดรื้อฟื้
