“ทำไมเฮียถึงอยู่ที่นี่” เสียงหวานเอ่ยถามหลังจากเริ่มหายใจคงที่ เธอช้อนตาขึ้นมองผมก่อนจะเบิกตากว้างเล็กน้อย “นี่เฮียสะกดรอยตามฉันมาเหรอ?”
“ไม่ใช่ เฮียมาทำธุระ” ผมตอบกลับเสียงนิ่ง พลางลอบมองทางเดินด้านนอกไปด้วย “เธอนั่นแหละไกอา มาทำบ้าอะไรที่นี่ ไม่รู้เหรอว่าที่นี่มันที่ไหน มันอันตรายมากไม่รู้เหรอ?”
ผมหันกลับมาตำหนิคนตัวเล็กอย่างนึกโมโห เธอก้มหน้าหลบสายตาพลางเม้มปากแน่น ไม่รู้ว่ากำลังสำนึกผิดหรือกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่ดูจากสายตาที่ช้อนขึ้นมองอีกครั้งแล้วคงไม่ใช่อย่างแรกแน่ ๆ
“เฮียโกหก เฮียสะกดรอยตามฉันมาใช่ไหม?”
“ไม่ใช่” ผมจ้องตาตอบอย่างจริงจัง ทำไมเธอไม่เชื่อผมเลยวะ? หลายครั้งก่อนหน้านี้ที่เจอกันบ่อยเพราะผมตั้งใจตามก็จริง แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ ผมไม่ได้ตามเธอ “เฮียไม่ได้ตาม มันบังเอิญ”
“ห้าปีที่ผ่านมามันไม่ได้พิสูจน์เหรอว่าเรื่องบังเอิญมันไม่เคยมีระหว่างเรา” ผมนิ่งอึ้งไปกับคำพูดเรียบ
