ครึ่งชั่วโมงต่อมา
“กลับร้านเลยหรือเปล่าครับนาย”
ดอมินิกลูกน้องคนสนิทของผมเอ่ยถามขณะมองผ่านกระจกส่องหลัง ผมจึงละสายตาจากใบหน้าหวานที่กำลังซบไหล่ผมอยู่
“ไม่ต้อง ไปคอนโดฉันแทน”
สิ้นคำสั่งรถหรูก็ค่อยเคลื่อนออกมาจากด้านหลังของตรอกจิ๋งลู่ ผมขยับกอดร่างบางเบา ๆ สายตาจ้องมองใบหน้ายามหลับของเธอด้วยความรู้สึกห่วงหา ไกอาหมดสติไปสักพักหนึ่งแล้ว เธอคงจะเหนื่อยมากและอาจจะพักผ่อนน้อยถึงได้หมดสติคาอ้อมกอดผมแบบนั้น ผมเลยอุ้มเธอกลับมาที่รถ ซึ่งระหว่างทางที่เดินออกมาก็พยายามหลบไอ้เวรนั่นด้วย เพราะไม่รู้ว่าไอ้จินหลงมันออกไปจากตรอกหรือยัง เพื่อความปลอดภัย ผมต้องระวังตัวให้มากที่สุด
จะให้มันรู้ตัวไม่ได้… ยังไม่ใช่ตอนนี้
.
.
.
แปดปีก่อน
.
.
PANMILE – ออกมาเร็ว ๆ หมวย เฮียร้อน!
.
.
ผมเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิมหลังกดส่งข้อความหาน้องสาว บุหรี่ในมือถูกจุดเป็นมวนที่สองนับตั้งแต่ขับรถเข้ามาจอดร
