EP.01 [จุดเริ่มต้นของจุดจบ]
1102 Words
[จุดเริ่มต้นของจุดจบ]
.
.
.
5 ปีก่อน
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาภายในตรอกแคบ ๆ ที่บนพื้นเจิ่งนองไปด้วยน้ำกักขัง อากาศรอบกายหนาวจัดหลังจากฝนหลงฤดูเพิ่งสงบลง ท้องฟ้ามืดสนิทไร้แสงจันทร์สาดส่อง มีเพียงดวงไฟดวงเล็ก ๆ จากเสาไฟตามมุมตึกเท่านั้นที่ให้แสงสลัวในยามราตรีเช่นนี้
แฮ่ก… แฮ่ก…
“หาตัวมันให้เจอ!” ภาษาจีนรัวคำสั่งพร้อมกับชายฉกรรจ์จำนวนสี่คนวิ่งตามเข้ามาภายในตรอก ทุกคนหันซ้ายหันขวามองหาใครคนหนึ่งที่พวกเขากำลังตามล่าหมายจะเอาชีวิต “ไอ้เวรเอ๊ย! มันหายไปไหนแล้ววะ!! ไปหาทางนู้นเร็ว!!”
ชายฉกรรจ์ทั้งสี่วิ่งออกจากตรอกไปทางด้านหลัง ดวงตาเรียวรีดุจมังกรมองตามจนลับสายตาก่อนจะลอบถอนหายใจออกมาแรง ๆ ด้วยความเหนื่อยหอบ ร่างสูงเอนหลังพิงกำแพงอย่างหมดแรงมือข้างหนึ่งขย้ำหัวไหล่ตัวเองแน่นเพื่อห้ามเลือดที่เพิ่งถูกคมกระสุนเล่นงานมาหมาด ๆ
เลือดออกเยอะชะมัด…
มือหนาเสยผมสีน้ำตาลเฮเซลนัทด้านหน้าขึ้นลวก ๆ ก่อนจะหยุดจ้องคราบเลือดสีแดงสดบนฝ่ามือตัวเองนิ่ง เขากำลังเสียเลือดมาก หากไม่รีบหาทางออกไปจากตรอกมืดนี่ละก็เขาอาจจะต้องหมดสติที่นี่เพราะเสียเลือดเยอะแน่ ๆ
เมื่อคิดดังนั้นร่างสูงจึงพยายามดันตัวลุกขึ้นยืนเท่าที่แรงทั้งหมดจะเอื้ออำนวย ริมฝีปากหนาเม้มแน่นสะกดกั้นความเจ็บปวดขณะค่อย ๆ เดินออกจากตรอกนั้นมาอย่างทุลักทุเลและซวนเซ
“อย่ามายุ่งกับฉันนะ!” และในระหว่างที่เรี่ยวแรงของชายหนุ่มกำลังจะหมดลง เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นเรียกสติเขาเอาไว้ มันดังมาจากซอยถัดไปซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่เขายืนอยู่มากนัก “ถอยออกไปนะ! ช่วยด้วยค่ะ! อื้อ ๆ”
คราวนี้เขาไม่รอช้าอีกแล้ว เสียงนั้นกำลังต้องการความช่วยเหลือ และถึงแม้ว่าเขาจะไม่เหลือเรี่ยวแรงมากพอที่จะเข้าไปช่วย แต่ก็ไม่อาจจะเดินหนีหรือทำเป็นนิ่งเฉยได้ ร่างสูงขยับกายเข้าใกล้ต้นเสียงช้า ๆ มือข้างหนึ่งล้วงอาวุธสีเงินคู่ใจขึ้นมาเล็งอย่างเตรียมพร้อม ดวงตามังกรพยายามเพ่งมองภาพตรงหน้า
กริ๊ก…
“ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงดุดันเอ่ยบอก ท่าทางของเขาตอนนี้ดูไม่เหมือนกับคนบาดเจ็บเลยสักนิด สัญชาตญาณมันทำให้เขาลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะ
ผู้ชายท่าทางขี้ยาที่กำลังถูกปากกระบอกปืนจ่อหัวรีบยกสองมือขึ้นทันทีพร้อมกับยอมถอยห่างออกจากตัวหญิงสาว แต่ก็ยังไม่วายร้องถามอย่างหัวเสียที่วันนี้จำเป็นต้องปล่อยเหยื่อชั้นดีหลุดมือไป
“มึงเป็นใครวะ!”
“พ่อมึงไง รีบไปซะถ้าไม่อยากตาย!” สิ้นเสียงไล่ ชายคนนั้นก็ยอมเดินจากไปด้วยความหัวเสีย ไม่รู้ว่าเพราะเกรงกลัวต่ออาวุธในมือของเขาหรือรังสีอันตรายจากเขากันแน่
พรึ่บ!
“อ๊ะ! คุณ! คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” ร่างบางที่ยังตื่นตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่หายต้องร้องตกใจอีกครั้งเมื่อร่างสูงที่เข้ามาช่วยเธอเอาไว้อยู่ ๆ ก็ทรุดตัวลงนอนบนพื้นถนน เธอรีบวิ่งเข้าหาเขาด้วยความเป็นห่วงทันที สองมือพยายามปลุกเรียกเขาที่กำลังจะหมดสติ “เลือด… นี่คุณบาดเจ็บเหรอ?”
“หนีไป…”
“ว่าไงนะคะ”
“ไปซะ… ที่นี่… อันตราย” เสียงทุ้มแหบพร่ากระซิบแผ่ว เขาแทบจะครองสติไม่อยู่แต่ก็อดห่วงหญิงสาวไม่ได้ ที่นี่มันเปลี่ยวเกินไป แถมยังเป็นย่านชั้นต่ำที่มีแต่พวกนักเลงและมาเฟียอาศัยอยู่เต็มไปหมด มันคงไม่ปลอดภัยสำหรับผู้หญิงอย่างเธอ
“ฉันจะทิ้งคุณไว้ที่นี่ได้ยังไงกัน! ดะ เดี๋ยวนะ… เดี๋ยวฉันโทรตามคนมาช่วยก่อน” เธอว่าพลางล้วงโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก สัญญาณดังไม่นานปลายสายก็กดรับ เธอรีบออกคำสั่งทันทีโดยไม่รอการตอบรับใดทั้งสิ้น “มารับฉันที่ตรอกจิ๋งลู่เดี๋ยวนี้เลยนะอี้เฉียว!”
[ครับคุณหนู!]
หลังจากกดวางสายแล้ว ร่างบางก็พยายามเรียกสติของผู้ชายตรงหน้า แต่เหมือนการตอบสนองของเขามันจะลดลงเรื่อย ๆ เขาเสียเลือดมากจนใบหน้าและริมฝีปากซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด และมันทำให้เธอรู้สึกใจคอไม่ดีตามไปด้วย หากทว่าหญิงสาวกลับต้องตกใจอีกครั้งเมื่อจู่ ๆ มีชายฉกรรจ์จำนวนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นจากด้านหลัง คนพวกนั้นมองมาทางเธอและเขาด้วยสายตาน่ากลัวก่อนจะย่างสามขุมเข้าหาช้า ๆ
“พวกแกเป็นใคร… อย่าเข้ามานะ!”
“จัดการปิดปากยัยคนสวยนั่นหน่อยซิ” หนึ่งในสี่คนนั้นพูดขึ้นเสียงหยัน ๆ ก่อนอีกคนจะพุ่งเข้ามากระชากร่างบางให้ถอยห่างจากร่างสูงบนพื้น เธอพยายามดิ้นรนขัดขืนสุดกำลังแต่มันก็ไร้ผลเช่นเดิม
“เฮ้ย! นังนี่กูขอนะเว้ย อยากได้สวย ๆ แบบนี้มากระแทกแรง ๆ นานแล้วว่ะ ฮ่า ๆ”
“ไม่!! กรี๊ดดดด!!”
ร่างบางถูกลากออกมาไม่ไกลจากร่างสูงมากนักพร้อมกับถูกจับกดลงบนพื้นและคร่อมทับโดยร่างหนาแสนน่ารังเกียจ เธอกรีดร้องขัดขืนความป่าเถื่อนจนแทบจะขาดใจ กำปั้นหนัก ๆ กระแทกเข้าที่ท้องด้วยความรุนแรง เธอนิ่งไปด้วยความเจ็บปวด ขณะเสื้อผ้าถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ยิ่งเธอดิ้นขัดขืนมันก็ยิ่งต่อยท้องเธอซ้ำ ๆ จนเธอแน่นิ่งไป
“ฤทธิ์มากดีนักนังตัวดี! ยอมเป็นเมียกูดี ๆ ก็ไม่ต้องเจ็บตัวแล้ว”
“ยะ… อย่า… อึก!”
ดวงตาคู่สวยเหลือบมองไปทางร่างสูงที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น ขณะที่ร่างกายถูกกระทำด้วยความป่าเถื่อน มือหยาบหนาบีบขย้ำไปทั่วทุกส่วนอย่างไร้ความปรานี เธอกำลังถูกคนชั่วช้าย่ำยีโดยที่ไม่สามารถขัดขืนได้เลย เปลือกตาเลื่อนปิดลงช้า ๆ อย่างยอมรับชะตากรรม ความปวดร้าวบริเวณท้องเริ่มช้าและไร้ความรู้สึก ภายในร่างกายของเธอบอบช้ำจากการถูกทำร้ายอย่างมาก มันเจ็บเจียนจะขาดใจตาย
ไม่ไหวแล้ว… ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว… ได้โปรด… ช่วยฆ่าฉันที!
- Writer
