EP.02 [เจ้าพ่อผู้ทรงอิทธิพล]
1088 Words
[เจ้าพ่อผู้ทรงอิทธิพล]
.
.
.
โรงพยาบาลเยี่ยเอ๋อ , ฮ่องกง
“เกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวฉัน!! พวกแกมัวทำบ้าอะไรอยู่ถึงปล่อยให้ลูกฉันโดนทำร้ายแบบนี้หะ!!” มัจจุราชสีดำวาววับถูกยกขึ้นจ่อขมับขวาของหัวหน้าบอดี้การ์ดด้วยมือของผู้ชายที่ทรงอิทธิพลที่สุดในย่านการค้าชื่อดังของฮ่องกง ชายผู้น่าเกรงขามที่รักและหวงแหนลูกสาวเพียงคนเดียวอย่างมาก การได้มาเห็นภาพของแก้วตาดวงใจถูกทำร้ายจนอาการสาหัสเช่นนี้สร้างความโกรธแค้นให้แก่เขามาก
“ขอโทษครับท่าน คุณหนูแอบหนีออกไปตอนเข้าห้องน้ำ ผมพยายามตามหาเธอ…”
ผลั๊วะ!
คำแก้ตัวถูกหยุดชะงักด้วยด้ามปืนที่ตบเข้าสันกรามเต็มแรง ส่งผลให้ชายชุดดำคนอื่น ๆ รีบก้มหน้าก้มตาด้วยความเกรงกลัวต่อพายุอารมณ์ของเจ้านาย ‘เฉินเซิ่น’ เจ้าพ่อผู้ทรงอิทธิพลกวาดสายตามองเหล่าลูกน้องนับสิบคนอย่างเกรี้ยวกราด รู้สึกอยากจะฆ่าทุกคนทิ้งเสียให้หมดโทษฐานที่ละเลยการดูแลและคุ้มครอง ‘เหมยหลิน’ ลูกสาวสุดดวงใจของเขาจนทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้
“ท่านคะ! คุณหนูฟื้นแล้วค่ะ” เสียงสาวใช้วิ่งออกมาจากห้องพักผู้ป่วยวีไอพีดังขึ้นช่วยชีวิตชายชุดดำนับสิบคนเอาไว้ เฉินเซิ่นทิ้งปืนในมือลงก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องด้วยความดีใจ
“อาเหมยลูกพ่อ…” เสียงเรียกอ่อนลงพร้อมกับหัวใจเจ็บปวดเมื่อได้เห็นใบหน้าสวยของลูกสาวซีดเซียวราวกับกระดาษ เขาตรงเข้าไปหาเธอแล้วกุมมือ “เป็นยังไงบ้างลูก เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
“ท้อง… เหมยปวดท้องค่ะพ่อ” เหมยหลินกระซิบเสียงพร่า เธอยังมึนงงกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นอยู่ ร่างกายมันชาไปทุกส่วน ในขณะที่บริเวณท้องน้อยกลับรู้สึกเจ็บหน่วงแปลก ๆ “มันเกิดอะไรขึ้นคะ เหมยเป็นอะไรไป”
“นี่ลูก… ลูกจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ” คำถามของผู้เป็นพ่อช่วยกระตุ้นความทรงจำของหญิงสาวทีละน้อย เธอพยายามนึกถึงภาพเหตุการณ์ล่าสุดที่เกิดขึ้นช้า ๆ
“เหมยจำได้ว่า… เหมยกำลังจะถูกผู้ชายคนหนึ่งทำร้าย” เธอเล่าอย่างช้า ๆ พลางนึกภาพตามไปด้วย “แต่ก็ถูกผู้ชายอีกคนมาช่วยเอาไว้… เขาคนนั้นบาดเจ็บอยู่ด้วยค่ะ เหมยเห็นเลือดเขาไหลออกมาก่อนเขาจะล้มลงบนพื้น”
“ผู้ชายที่บาดเจ็บคนนั้นช่วยเหมยไว้อย่างนั้นเหรอ” เฉินเซิ่นขมวดคิ้วถามลูกสาวซึ่งพยักหน้ารับเบา ๆ
“ใช่ค่ะ เขาช่วยเหมยไว้ แล้วตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้างคะพ่อ”
“…” คำถามของเธอได้รับความเงียบเป็นคำตอบ นั่นทำให้ร่างบางรู้สึกใจคอไม่ดี เธอรู้ว่าพ่อของเธอมีอิทธิพลมากแค่ไหน เธอกลัวเหลือเกินว่าเขาคนนั้นจะถูกคนของพ่อทำร้าย
“พ่อคะ เขาอยู่ไหน?”
“เขาปลอดภัยดี… แล้วจากนั้นลูกจำอะไรได้อีกไหม” ผู้เป็นพ่อตอบแบบไม่เต็มเสียงนักก่อนจะถามต่อ เหมยหลินจึงพยายามนึกถึงเหตุการณ์นั้นอีกครั้งแต่นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก ยิ่งพยายามอาการปวดหัวก็ยิ่งกำเริบ
“เหมยจำไม่ได้… โอ๊ย! เหมยปวดหัวค่ะพ่อ”
“ไม่เป็นไร เหมยพักก่อนนะ นอนพักซะ ไม่ต้องนึกถึงมันแล้ว” เฉินเซิ่นห่มผ้าให้เหมยหลินพลางลูบศีรษะเธอแผ่วเบาอย่างปลอบโยน ภายในใจครุ่นคิดถึงเรื่องที่ได้ฟังจากคำบอกเล่าของลูกสาว เขาไม่จำเป็นต้องถามอะไรจากเธออีกแล้ว เพราะหากผู้ชายคนนั้นช่วยเหลือเหมยหลินเอาไว้จริง ๆ เขาจะต้องรู้อะไรเกี่ยวกับไอ้อีกาชาติชั่วสี่ตัวนั้นแน่ ๆ
เพราะปกติแล้วคนของแก๊งอีกา… ไม่เคยขัดแย้งอะไรกับแก๊งหงส์ดำของเขา นั่นหมายความว่าพวกมันไม่ได้คิดจะมาเล่นงานเหมยหลินตั้งแต่แรก!
.
.
.
“ฟื้นแล้วเหรอคะ รู้สึกเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า” พยาบาลสาวเอ่ยถามชายหนุ่มบนเตียงผู้ป่วยที่เพิ่งจะฟื้น หลังจากหมดสติไปสองวันเต็ม ๆ เธอปรับสายน้ำเกลือและก้มหน้าจดอาการคนไข้ลงบนชาร์จขณะที่เขาจ้องมองเธอด้วยสีหน้ามึนงง เธอยิ้มให้เขาเล็กน้อยก่อนถาม “คุณชื่ออะไรคะ”
“พันไมล์…” พยาบาลสาวพยักหน้าขณะจดชื่อเขา “ผมอยู่ที่ไหน… เกิดอะไรขึ้น?”
“โรงพยาบาลเยี่ยเอ๋อค่ะ คุณถูกยิงได้รับบาดเจ็บทำให้เสียเลือดมากจนหมดสติไป โชคดีนะคะที่มีคนพามาส่งโรงพยาบาลทัน”
“ผู้หญิงคนนั้น…” พันไมล์นิ่งฟังคำบอกเล่าของพยาบาลพลางเอ่ยถามถึงหญิงสาวที่เขาเข้าไปช่วยเอาไว้ก่อนจะหมดสติ “เธอเป็นคนพาผมมาส่งที่นี่เหรอ”
“…” พยาบาลสาวชะงักไปกับคำถามของเขาเล็กน้อย เธอเม้มริมฝีปากนิด ๆ อย่างชั่งใจว่าควรจะบอกเขาหรือไม่? แต่ในเมื่อทั้งสองถูกนำส่งโรงพยาบาลมาพร้อมกัน เธอคิดว่าเขามีสิทธิ์จะรู้ “ผู้หญิงที่มากับคุณ เธอถูกทำร้ายอาการสาหัสค่ะ”
“ว่าไง… นะครับ” ความตกใจฉายชัดบนใบหน้าหล่อ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความมึนงง เธอจะถูกทำร้ายได้อย่างไรกันในเมื่อตอนนั้นเขาเข้าไปช่วยเธอเอาไว้ได้… มันจะเป็นไปได้ยังไง…
“คุณเหมยหลินเธอถูกคนร้ายกระทำชำเราจนอาการสาหัสค่ะ เธอมีเลือดออกภายในมดลูกและช่องท้องจำนวนมาก ทางคุณหมอเพิ่งผ่าตัดมดลูกของเธอออกเพื่อรักษาชีวิตเมื่อวานนี้เองค่ะ”
“ไม่จริง… มันเกิดเรื่องบ้า ๆ นั่นขึ้นได้ยังไง… ในเมื่อผมช่วยเธอเอาไว้ได้…” พันไมล์พึมพำเบา ๆ เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า เขาสับสนไปหมดแล้วว่าหลังจากที่เขาหมดสติไปนั้นมันเกิดอะไรขึ้นอีกกันแน่
ปึง!
เสียงประตูห้องถูกกระชากออกด้วยความรุนแรงพร้อมกับการปรากฏตัวของชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ท่าทางของเขาน่าเกรงขามอย่างมาก สายตาน่ากลัวจับจ้องมาทางชายหนุ่มบนเตียงก่อนจะก้าวเข้ามาภายในห้องโดยมีชายชุดดำสามคนยืนรออยู่หน้าประตู พยาบาลสาวรีบขอตัวออกจากห้องทันที ขณะที่พันไมล์ยังคงนอนอยู่บนเตียงเช่นเดิม
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“…”
“พันไมล์… หัวหน้าแก๊งเสือขาว!”
- Writer
