Güven önemliydi. Bir insani kendinize sonsuz güvendirirseniz, o insan sizi sevmese de yanınızda huzurlu olurdu. Sırtını rahatça sırtına dayadığında, yüzünde bir tebessüm belirir ve birisi arkamdan gizlice yaklaşıp da nefesimi kesecek diye korkmadan, anın tadını çıkartırdı. Sanırım bu en güzeliydi. Sevmekten de güzeldi..
Peki ya o insan; size sırtını dayayıp da, huzurla gözlerini kapattığı sıra bırakıp giderseniz ne olurdu? Güveni elinizde tuttuğunuz bir avuç sihirli toz olarak farz edin, rengarenk ışıltılı bir sürü tozcuk. Sonra da üfleyin onlara. Etrafa saçılır ve geriye hiçbir şey kalmaz. Giden güven geri gelmezdi kolay kolay. Giden güveni geri getirmek; o etrafa saçılan renkli tozcukları toplamak kadar zordu. Ne kadar toplarsan topla, eskisi kadar çok ve temiz olmazdı.
Bu yüzden; ya b
