İnsan sevdiğine bir başk güvenirdi. Onunla hayaller kuracak, geleceğindeki anılarına ekleyecek kadar ömrün katardı. Sevdiğini bile anlamadığı birine sebepsizce güvenen ama hayatın onu hep aksine ittiği bir adam vardı.
Barlas..
Gökyüzünden koparak, yeni bir gelin edasıyla, salına salına yere inen kar taneleri toprakla buluşuyordu. İlk düşenler eriyip yeri ıslatırken bir süre sonra koyu renkli toprağın üzerine bembeyaz bir örtü seriliyordu. Yer küre geinliğini bir gelin edasıyla giyiyordu.
Barlas elinde kupası ile pencere önünde dikilmiş, bu muazzam doğa olayını izliyordu. Daha doğrusu sadece bakıyordu. Ama görmüyordu. İçini kaplayan hüzün bulutları, kalbinin oralarda bir fırtına başlatmıştı ve çıkan hortumlar kalp kapakçıklarını adeta söküp almıştı. Kalbi hasarlıydı Barlas'ın.
Yola
