ขณะที่กำลังนั่งพูดคุยกันจอมแก้วก็มีอาการแปลก ๆ อยู่ ๆ ก็ได้กลิ่นเหม็นลอยมาจากไหนก็ไม่รู้ ท้องไส้ปั่นป่วนกะทันหันพร้อมอาการผะอืดผะอมตีขึ้นมา ก่อนจะรู้สึกอยากอาเจียน เธอยกมือปิดปาก ลุจีเห็นเพื่อนสีหน้าไม่ดีก็รีบเข้ามาดูอาการ
“เป็นอะไรจอม”
“ห้องน้ำ ห้องน้ำอยู่ทางไหน...อุ แหวะ”
“ทางนี้ จอม จอม อย่าเพิ่ง...”
ช่วงหัวค่ำของวันจอมแก้ววิ่งเข้าออกห้องน้ำเพื่อไปอาเจียนจนไม่มีอะไรออกมาอีก ลุจีทำข้าวต้มให้ก็กินไม่ลง สองยายหลานมองหน้ากันอย่างรู้ความหมาย อย่าบอกนะว่าพอเลิกกับแฟนแล้วเกิดท้องขึ้นมา
“จอม อาการที่แกเป็นแกคิดเหมือนที่ฉันกับยายกำลังคิดรึเปล่าวะ”
จอมแก้วที่หน้าซีดอยู่แล้วยิ่งสลดลงไปอีก ชีวิตที่เห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์เหมือนจะริบหรี่ลงอีกครั้ง ถ้าเธอท้องตอนนี้ลูกที่เกิดมาต้องลำบากแน่ โธ่... ลูก ทำไมถึงรีบมาตอนนี้ก็ไม่รู้ แต่ต่อให้เธอท้องจริง ๆ ไม่ใช่เพราะอาการเครียดลงกระเพาะเธอก็ไม่มีทาง
