นางพญาแห่งหมู่บ้านริมผา

หาทาสชายเพิ่ม

นางพญาแห่งหมู่บ้านริมผา

ตอน หาทาสชายเพิ่ม

หลังจากพายุสวาทกับเหล่าช่างหนุ่มสงบลง ความเงียบก็เข้าปกคลุมเรือนไม้สักเพียงชั่วครู่ ก่อนที่ความมืดภายนอกจะถูกรบกวนด้วยแสงไฟวูบวาบจากตะเกียงน้ำมันก๊าดสามดวงที่ลอยใกล้เข้ามา เสียงฝีเท้าแผ่วเบาและเสียงกระแอมไอแห้งๆ ดังขึ้นที่หน้าบันไดเรือน

ลุงมิ่ง ลุงคง และปู่เสือ สามผู้เฒ่าทาสรักที่อุตส่าห์อดหลับอดนอน ถือตะเกียงส่องทางเดินฝ่าความมืดมาทวงสัญญา พวกแกเพิ่งทำงานปัดกวาดเช็ดถูบ้านจนสะอาดเอี่ยมอ่องไปเมื่อช่วงเย็น และตอนนี้... ถึงเวลาเบิกค่าจ้าง

"แม่สร้อย... แม่สร้อยจ๋า... พวกข้ามาแล้วนะ" เสียงแหบพร่าของปู่เสือเอ่ยเรียก

ประตูห้องนอนเปิดออกช้าๆ แสงตะเกียงส่องกระทบเรือนร่างของ สร้อย ที่ก้าวออกมา ยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ที่ชานเรือน เธอยังคงอยู่ในสภาพ เปลือยเปล่าล่อนจ้อน ไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ปิดกายแม้แต่ชิ้นเดียว

ภาพที่เห็นทำเอาชายแก่ทั้งสามมือไม้สั่น ตะเกียงแทบหลุดมือ สร้อยไม่ได้อาบน้ำชำระกาย ร่องรอยแห่งความคึกคะนองจากสามช่างหนุ่มยังคงประทับอยู่ทั่วตัว คราบน้ำรักสีขาวขุ่น เปรอะเปื้อนอยู่ที่ มุมปากสวย ไหลย้อยลงมาตาม ลำคอระหง หยดแหมะลงบน เต้านมอวบใหญ่ ที่ยังมีรอยแดงจางๆ จากการถูกบีบเคล้น และที่เด่นชัดที่สุดคือบริเวณ หว่างขา น้ำกามข้นคลั่กไหลเยิ้มออกมาจากร่องสวาท เคลือบต้นขาขาวเนียนจนมันวาว

กลิ่นสาบสาวผสมกลิ่นคาวโลกีย์โชยมาเตะจมูกผู้เฒ่า ปลุกเร้าตัณหาที่หลับใหลให้ตื่นตัวขึ้นมาทันที

"มาสิจ๊ะ... รอนานไหม" สร้อยเอ่ยเสียงกระเส่า พลางเดินนวยนาดไปที่ แคร่ไม้ไผ่ ตัวยาวหน้าเรือน เธอล้มตัวลงนอนหงาย ชันเข่าขึ้นแล้วแยกขาออกกว้าง เผยให้เห็นดอกไม้สีสดที่ผ่านศึกมาอย่างโชกโชนแต่ยังคงงดงามเย้ายวน

"รางวัลของคนขยัน... เชิญจ้ะ"

ชายแก่ทั้งสามไม่รอช้า วางตะเกียงลงข้างแคร่ รีบปลดกางเกงแพรลงไปกองที่ข้อเท้า เผยอาวุธประจำกายที่ถึงแม้จะเหี่ยวย่นตามวัยแต่ก็ผงาดสู้ศึกด้วยแรงปรารถนา พวกแกมายืนเข้าคิวเรียงกันที่ปลายแคร่ราวกับเด็กๆ รอรับขนม

ลุงมิ่ง เป็นคนแรกที่ได้โอกาส แกแทรกตัวเข้าไประหว่างขาขาวๆ ของสร้อย มือเหี่ยวย่นจับท่อนเอ็นของตัวเองจ่อที่ปากทางรักที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำเชื้อของคนก่อนหน้า

สวบ!

ความลื่นไหลทำให้แกสอดใส่เข้าไปได้อย่างง่ายดาย สร้อยครางฮือ แอ่นสะโพกรับ ลุงมิ่งแม้จะแก่แต่ลีลาไม่เบา แกใช้มือจับเอวสร้อยไว้มั่น แล้วเริ่มโยกเอวสอบกระแทกกระทั้นเข้าหาความสาว

"อูยยย... แม่สร้อย... ข้างในมันตอดดีจริงๆ... อ๊าาา"

เสียงไม้ไผ่เสียดสีกันดังเอี๊ยดอ๊าดตามจังหวะรัก ลุงมิ่งซอยยิกๆ อยู่พักใหญ่ ก่อนจะเกร็งตัวกระตุก ร้องคำรามแหบแห้ง ปลดปล่อยน้ำรักระลอกแรกเข้าไปผสมโรงในตัวสร้อย

เมื่อลุงมิ่งถอนตัวออกไป ลุงคง ก็รีบเข้ามาแทนที่ทันที แกจับขาเรียวของสร้อยพาดบ่า แล้วดันความเป็นชายเข้าไปจนมิดด้าม สร้อยบิดเร่าด้วยความเสียวซ่าน ร่องสวาทที่ถูกใช้งานอย่างหนักเริ่มบวมเป่ง แต่มันกลับยิ่งเพิ่มความกระสันให้กับเธอ

ลุงคงกระแทกเน้นๆ สลับกับโน้มตัวลงไปดูดเลียยอดถันที่มีคราบน้ำกามติดอยู่ แกทำหน้าที่อย่างแข็งขันจนกระทั่งทนไม่ไหว ปล่อยน้ำขาวขุ่นพุ่งกระฉูดเข้าไปในโพรงมดลูกของสร้อยเป็นคนที่สอง

คนสุดท้ายคือ ปู่เสือ แกแม้จะอายุมากสุดแต่ตัณหากลับมากที่สุด แกจับสร้อยพลิกตะแคงข้าง แล้วสอดใส่จากด้านหลัง มือเหี่ยวๆ ขยำก้นงอนงามของสร้อยจนเนื้อปลิ้น

"โอ้ววว... แม่สร้อยจ๋า... ของเอ็งมันวิเศษจริงๆ... ข้าตายตาหลับแล้ว..."

ปู่เสือกระแทกกระทั้นด้วยแรงเฮือกสุดท้าย สร้อยร้องครางระงม ร่างกายสั่นคลอนไปตามแรงโยก จนในที่สุดปู่เสือก็เกร็งกระตุก ปล่อยสายธารแห่งชีวิตเข้าไปเติมเต็มจนล้นปรี่ ไหลย้อนออกมาจากร่องสวาทหยดลงบนแคร่ไม้ไผ่

เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ ชายแก่ทั้งสามทรุดฮวบนั่งพักเหนื่อย หอบหายใจรวยรินแต่ใบหน้าเปี่ยมสุข พวกแกจัดการแต่งตัว คว้าตะเกียงขึ้นมาถือ

"ขอบใจนะแม่สร้อย... พรุ่งนี้พวกข้าจะมาช่วยงานแต่เช้าเลย" ลุงมิ่งเอ่ยลา

สร้อยนอนแผ่หราอยู่บนแคร่ ร่างกายเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำรักจากชายหนุ่มและชายแก่รวมกันถึงหกคน เธอยกมือขึ้นโบกให้เบาๆ

"จ้ะ... กลับดีๆ นะจ๊ะปู่"

แสงตะเกียงสามดวงค่อยๆ เคลื่อนตัวห่างออกไป หายลับไปในความมืดของแมกไม้ ทิ้งให้นางพญาแห่งหมู่บ้านริมผานอนอาบแสงจันทร์และคราบคาวโลกีย์อยู่เพียงลำพัง พร้อมกับรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจที่ได้ครอบครองและถูกครอบครอง

การก่อสร้างอาณาจักรแห่งความสุขดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง แต่แล้วปัญหาก็เกิดขึ้นเมื่อไม้สักทองที่เตรียมไว้เริ่มร่อยหรอ ไม่เพียงพอที่จะสร้างศาลาหลังงามให้เสร็จสมบูรณ์ตามแบบที่ สร้อย วาดฝันไว้ เงินทองที่มีเริ่มร่อยหรอจากการซื้อข้าวของปรนเปรอเหล่าช่างหนุ่ม สร้อยจึงต้องงัดไม้ตายก้นหีบออกมาใช้อีกครั้ง นั่นคือเรือนร่างอันเย้ายวนของเธอเอง

บ่ายคล้อยที่แดดเริ่มอ่อนแสง สร้อยเดินลัดเลาะเข้าสู่ป่าลึกอีกด้านหนึ่ง ซึ่งเป็นแหล่งไม้เนื้อแข็งชั้นดี เสียงขวานกระทบเนื้อไม้ดัง ปึก! ปึก! ก้องกังวานบอกตำแหน่งของเป้าหมายได้เป็นอย่างดี

ที่โคนต้นยางนาขนาดมหึมา "พรานอิน" คนตัดไม้ร่างยักษ์ประจำหมู่บ้านกำลังออกแรงเหวี่ยงขวานอย่างบ้าคลั่ง อินเป็นชายวัยสี่สิบกลางๆ รูปร่างสูงใหญ่เหมือนหมีควาย ผิวดำเมี่ยมเป็นมันเลื่อมเมื่อต้องเหงื่อ กล้ามแขนเป็นมัดๆ ปูดโปนน่าเกรงขาม เขาทำงานอยู่คนเดียวกลางป่า อาศัยกระท่อมปลายนาเป็นที่ซุกหัวนอน

"พี่อินจ๊ะ..." เสียงหวานใสของสร้อยดังแทรกเสียงขวาน

พรานอินชะงักมือ หันขวับมามองด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าเป็นแม่ม่ายเนื้อหอมแห่งหมู่บ้านมายืนยิ้มหวานอยู่ตรงหน้า ขวานในมือแทบจะร่วงหลุด

"แม่สร้อย... เอ็งมาทำอะไรในป่าดงพงไพรแบบนี้ มันอันตรายนะนางเอ๋ย" อินถามเสียงห้วน แต่สายตากวาดมองเรือนร่างอวบอัดของสร้อยตั้งแต่หัวจรดเท้า วันนี้สร้อยใส่เสื้อคอกระเช้าตัวจิ๋วกับผ้าถุงลายดอกที่พับขอบลงต่ำโชว์สะดือสวย

"สร้อยกำลังสร้างศาลาจ้ะพี่อิน... แต่ไม้ไม่พอ สร้อยเลยอยากจะมาขอแรงพี่อินช่วยตัดไม้ใหญ่ๆ ให้สร้อยสักหน่อย" สร้อยเดินนวยนาดเข้าไปใกล้ กลิ่นแป้งร่ำผสมเหงื่อสาวโชยไปเตะจมูกคนตัดไม้ผู้ห่างเหินรสสวาทมานาน

"ไม้ใหญ่ขนาดนี้ ตัดยากนะโว้ย กว่าจะล้ม กว่าจะเลื่อย...กว่าจะผ่าเป็นแผ่นๆ ค่าแรงแพงนะ เอ็งมีจ่ายรึ" อินแกล้งเล่นตัว ทั้งที่ใจเต้นโครมครามเมื่อสร้อยเบียดตัวเข้ามาใกล้

"สร้อยไม่มีเงินหรอกจ้ะพี่อิน... มีแต่ตัวกับหัวใจ" สร้อยกระซิบเสียงพร่า มือเรียววางแหมะลงบนแผงอกกว้างที่ชุ่มเหงื่อของอิน ลูบไล้เบาๆ ลงไปถึงหน้าท้องแกร่งที่นูนแน่นเป็นลอนๆ

"ถ้าพี่อินยอมช่วย... สร้อยยอมให้พี่อิน คิดค่าแรงเป็นเนื้อตัวสร้อยได้ตามใจชอบเลย"

ความอดทนของพรานอินขาดผึงทันที เขาโยนขวานทิ้งลงพื้น แล้วรวบตัวสร้อยเข้ามากอดรัดแน่น อกอวบอิ่มของสร้อยบดเบียดเข้ากับอกแข็งๆ ของเขาจนเนื้อปลิ้น

"พูดแล้วห้ามคืนคำนะโว้ย!" อินคำราม ก้มลงซุกไซ้ซอกคอขาวเนียนอย่างหิวกระหาย หนวดเคราแข็งๆ ครูดไปตามผิวเนื้ออ่อนจนสร้อยครางซี๊ด

มือหยาบหนาเหมือนใบลานตะปบเข้าที่เต้านมทั้งสองข้างของสร้อยผ่านเสื้อคอกระเช้าบางๆ บีบขยำเต็มแรงจนสร้อยร้องอุทานด้วยความเจ็บปนเสียว อินไม่รอช้า กระชากคอเสื้อสร้อยลงมา เผยให้เห็นเต้าขาวจั๊วะที่เด้งดึ๋งออกมาสู้สายตา เขาก้มลงดูดเลียยอดถันสีชมพูอย่างตะกละตะกลาม ราวกับคนอดอยากปากแห้ง

"อ๊า... พี่อิน... แรงๆ จ้ะ... สร้อยชอบ..." สร้อยแอ่นอกป้อนนมให้ชายป่าดูดกิน พลางสอดมือเข้าไปขยำเป้ากางเกงของอินที่ตุงแน่นจนแทบระเบิด

อินเงยหน้าขึ้นมาประกบปากจูบสร้อยอย่างดูดดื่ม ลิ้นสากหนาสอดแทรกเข้าไปควานหาความหวาน สร้อยจูบตอบอย่างร้อนแรงไม่แพ้กัน มือของอินเลื่อนลงไปถลกผ้าถุงของสร้อยขึ้นกองไว้ที่เอว เผยให้เห็นบั้นท้ายกลมกลึงและเนินสวาทที่ชุ่มฉ่ำ

เขาดันร่างของสร้อยไปพิงกับต้นไม้ใหญ่ที่เขากำลังตัด จัดท่าให้เธอยืนหันหน้าเข้าหาเขา แล้วจับขาเรียวข้างหนึ่งของสร้อยยกขึ้นพาดเอวสอบของตนเอง

"ถ้าจะเอาไม้ใหญ่ก็ต้องรับของใหญ่ก่อนนะสร้อยเอ๋ย"

"เอาจ๊ะ ยัดเข้ามาเลย สร้อยเอาทั้งไม้ทั้งคน"

"ของพี่มันใหญ่นะแม่สร้อย... รับไหวไหม" อินถามเสียงหอบ พลางควักท่อนเอ็นดำเมี่ยมขนาดมหึมาออกมาจากกางเกง มันยาวและใหญ่กว่าของทุกคนที่สร้อยเคยเจอ

"ไหวจ้ะ... ใหญ่ๆ แบบนี้แหละ สร้อยชอบ... ใส่เข้ามาเลยพี่อิน ยัดเข้ามาให้มิด!" สร้อยท้าทาย

อินจับความเป็นชายอันมโหฬารจ่อที่ปากทางรักที่เปียกเยิ้ม แล้วกดพรวดเดียวเข้าไปจนสุดลำ

สวบ!

"โอ๊ยยย! อร๊ายยย! จุก... สร้อยจุก..." สร้อยหวีดร้อง หน้าเชิดขึ้นฟ้า เล็บจิกไหล่หนาของอินแน่นเพื่อระบายความคับแน่นที่แทบจะฉีกร่างเธอออกเป็นเสี่ยงๆ

อ่าส์! กร่อด! อินคำรามต่ำในลำคอ เริ่มขยับสะโพกซอยเข้าออกอย่างหนักหน่วงรุนแรง ตามสไตล์คนตัดไม้ที่พละกำลังเหลือเฟือ แรงกระแทกของเขาทำให้ร่างของสร้อยสั่นคลอนไปทั้งตัว หลังเนียนถูกับเปลือกไม้สากๆ จนแดงเถือก แต่ความเจ็บปวดกลับยิ่งกระตุ้นอารมณ์ดิบให้ลุกโชน

ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นก้องป่า อินยืนกระแทกสร้อยอย่างเมามันส์ มือบีบเคล้นก้นงอนงาม สร้อยรัดรึงท่อนเอ็นยักษ์แน่น บดเบียดเนินสวาทเข้าหาทุกจังหวะ น้ำรักของสร้อยไหลเยิ้มออกมาตามแรงเสียดสี หยดแหมะลงบนยอดหญ้าเขียวขจีที่ปลายเท้า

"สัญญา... สัญญากับสร้อยก่อน... ว่าจะตัดไม้ให้สร้อย..." สร้อยร้องขอเสียงขาดห้วง ทั้งที่ยังถูกกระแทกจนหัวสั่นหัวคลอน

"เออ! ข้าสัญญา! วันละต้น! ข้าจะผ่าซีกให้ด้วย!" อินตะโกนตอบ เร่งจังหวะเร็วขึ้น "ข้าจะเอาไปส่งให้ถึงบ้านเลย!"

คำสัญญาแลกกับความสุขสม อินโหมแรงกระแทกเฮือกสุดท้าย อัดความเป็นชายเข้าไปจนลึกสุดใจ สร้อยกรีดร้องลั่นป่า ร่างกายกระตุกเกร็งอย่างรุนแรง

โอยยย! ซี๊ดดด! อินคำรามลั่น ปลดปล่อยน้ำเชื้อข้นคลั่กพุ่งฉีดเข้าไปในมดลูกของสร้อยทุกหยาดหยด แตกในจนล้นทะลักไหลย้อนออกมาตามขาอ่อน

อินซบหน้าลงกับอกสร้อย หอบหายใจตัวโยน ทั้งคู่ยืนกอดกันกลมพิงต้นไม้ใหญ่ ปล่อยให้อารมณ์ค่อยๆ สงบลง

"พรุ่งนี้... เตรียมม้าไว้เลยนะจ๊ะ" สร้อยกระซิบข้างหูอิน พลางจูบซับเหงื่อที่ขมับของเขา "ไม้แผ่นสวยๆ... แลกกับความสุขแบบนี้... ทุกวัน"

"อืม เอ็งนี่ช่างน้ำใจงามจริงๆ" อินพยักหน้าหงึกๆ แววตาเปี่ยมสุขและหลงใหล เขาตกเป็นทาสของนางพญาอีกคนอย่างสมบูรณ์แบบ

ฟุ่บ! ฟั่บ! สร้อยจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่ เก็บความลับและความมั่งคั่งทางตัณหาไว้ภายใต้รอยยิ้ม ก่อนจะเดินนวยนาดกลับบ้าน รอคอยไม้สักทองที่จะถูกลำเลียงมาสร้างวิมานของเธอในวันรุ่งขึ้น