“ไปด้วยกันมั้ยคะ หรือถ้าจะกลับบ้านเดี๋ยวพี่ไปส่ง” พิมพิสาสวมบทพี่สาวผู้ใจดี ขาเรียวก้าวออกไปด้านหน้าหนึ่งก้าวแล้วก็ถอยหลังมาสองก้าว
“มีน้ำใจแบบไม่ดูสังขารตัวเองเลยนะครับ” ชายหนุ่มคนนั้นมองด้วยสายตาอ่อนใจ
ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก ร่างสูงโอบอีกคนแล้วพาเข้าไปด้านใน หากให้เดินเองมีหวังใส่เกียร์ถอยหลังไม่จบสิ้น ถึงจะมึนเมาหากแต่พิมพิสาก็พอมีเรี่ยวแรงล้วงหยิบบัตรคีย์การ์ดออกมาสแกน
“ตกลงเราจะไปไหน” ถามพลางหันมาทางชายหนุ่มที่เธอมองเขาว่าเป็นหมาน้อยถูกทิ้ง
นัยน์ตาคู่คมลอบพิจารณาอีกคนไปพลาง ดวงหน้าได้รูปเป็นส่วนผสมระหว่างสะสวยและน่ารักได้อย่างลงตัว ทั้งที่เธอดูโตกว่าเขาเล็กน้อย แต่กลับให้ความรู้สึกอ่อนเดียงสาในบางมุม
“ไปกับพี่แล้วกันครับ” น้ำเสียงห้าวกล่าวเรียบนิ่งคล้ายตอบลองเชิงมากกว่ากระเหี้ยนกระหือรือ ใช่ว่าจะไม่เคยไปต่อกับคนที่เพิ่งเจอหน้ากันครั้งแรก ความสัมพันธ์แบบวันไนต์สแตนด์คือความพึงพ
