“ไม่ต้องมาโอดโอย แค่นี้แหละ จะกินข้าว” ว่าจบก็ตัดสายทิ้ง ก่อนจะหันมาหาพูดกับพิมพิสาด้วยน้ำเสียงเกรงใจ “ขอโทษนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ โดนตามเรื่องงานเหรอคะ” นักการตลาดสาวเผลอทำสายตาแสดงความเห็นใจ นึกถึงตัวเองตอนโดนทุกคนในออฟฟิศเรียกหา
“ครับ” ใบหน้าได้รูปพยักตอบรับก่อนจะกินอาหารต่อ ใช้พลังงานไปเยอะเลยหิวไม่ใช่น้อย “โปรเจกต์จบ”
พิมพิสาผงกศีรษะก่อนจะนิ่งงันไปคล้ายประมวลผล คำว่าโปรเจกต์จบชวนให้นึกถึงนักศึกษามากกว่าเรื่องงาน “ของป.โทเหรอคะ”
เธอคาดเดาไว้แล้วว่าอีกฝ่ายต้องอ่อนวัยกว่า ถึงได้ออกตัวว่าพี่ไปตั้งแต่เมื่อคืนนี้ แต่ประโยคถัดมาทำเอาแทบสำลักข้าว
“เปล่าครับ ของป.ตรี”
“พรืด! อะ…อะไรนะคะ” มือไม้รีบคว้าเอากระดาษมาปิดปากแล้วไอค่อกแค่ก นิสัยของพิมพิสาหากไม่เกี่ยวกับการทำงานเธอจะไม่ชอบถามซอกแซก แต่คราวนี้ต้องทำตรงข้ามปกติวิสัยเพื่อความมั่นใจ “นอร์ทยังเรียนอยู่เหรอคะ ปริญญาตรีใบที่สอง…?”
