สายตาสามคู่จ้องมายังพิมพิสาอย่างรอคำตอบ “อ๋อ ก็…”
ไม่รู้จะสรุปความอย่างไร สุดท้ายเลยเล่าไปตั้งแต่ต้นจนจบว่า คนที่ส่งข้อความมาเมื่อครู่คือคนที่บังเอิญให้ความช่วยเหลือเธอราวครึ่งเดือนก่อน จากนั้นจึงได้พูดคุยผ่านแอปพลิเคชันกันประปรายตามประสาคนงานยุ่งทั้งคู่
“ได้ผู้ใหม่ก็เลยลืมของเก่านี่เอง” จุฑามาศลูบคางอย่างครุ่นคิด
“อย่าไปว่าเพื่อน อย่างน้อยผู้ใหม่ก็โพรไฟล์เริ่ดนะ” คุณแม่ลูกอ่อนว่าไปตามเนื้อผ้า
พิมพิสาโดนเพื่อนซักฟอกอีกรอบ ชายหนุ่มที่ได้รู้จักอายุมากกว่าหนึ่งปี เป็นกุมารแพทย์ของโรงพยาบาลละแวกออฟฟิศเธอ เขาดูใจเย็น สุภาพ และมีน้ำใจ
“พวกแกก็พูดไปเรื่อย รู้จักกันเฉย ๆ เขาไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นหรอก”
“จ้าาา” บรรดาเพื่อนลากเสียงเชิงประชด บางคนมีกลอกตาร่วมด้วย
“ไม่ลองคุยดูก่อนล่ะ” อรณิชาเป็นคนหวงชีวิตโสด แต่ไม่เคยคิดจะให้ใครมาเจริญรอยตาม ดังนั้นหากเพื่อนเจอคนที่ดี เธอก็พร้อมจะสนับสนุน
“ไม่รู้
