คนถูกถามลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอหนักๆ อยากทำทีเป็นไม่ได้ยินคำถาม แต่นัยน์ตาสีเข้มที่ฉายแววจริงจังที่ยังจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตา ทำคนถูกถามไม่กล้าตีเนียนด้วยวิธีการตัดบททิ้งไปทั้งที่ใจอยากจะทำ
"คนเราเมื่อเจอคนที่ใช่ก็คงต้องบอกว่าใช่มั้งคะ" มือเรียวยกขึ้นลูบแก้มของตัวเองไปมา ทั้งที่รู้ว่า การกระทำของเธออยู่ในสายตาของอีกฝ่ายตลอดเวลาก็ตาม
"เธอรู้สึกแบบไหนเวลาอยู่ใกล้ฉัน"
"ยำจานนั้นน่าทานจังเลยค่ะ" เปี่ยมรักคว้าช้อนพลางโน้มตัวไปตักอาหารที่จานดังกล่าว เป็นเวลาที่อีกคนหลุดเสียงหัวเราะในลำคอออกมาอย่างพอใจ
"หวังว่าเธอจะยังไม่ลืมตอนที่ตัวเองรัวคำถามใส่ฉันหรอกใช่ไหม"
"ก็คำถามของเฮียมันตอบยากเกินไป"
"งั้นเหรอ ฉันก็แค่ลองถามเพื่อประเมินสถานการณ์..."
"...จะได้รู้ว่าต้องพยายามแค่ไหน คนที่ฉันเรียกว่าเมียถึงจะหวั่นไหวในสิ่งที่ฉันพยายามทำ!"
"ฮะ เฮีย จริงจังมากเหรอคะ"
"เพื่อนเล่น?"
"ปะ เปล่า
