บทที่ 2 จะไม่มีใครทำอะไรเราได้อีกแล้ว

2337 Words

“เป็นอะไร ตัวเล็กทำไมนิ่งจัง” เพทายนายแบบหนุ่ม เขี่ยพวงแก้มของไพลินที่นอนเหนื่อยหอบเล่นอย่างเอ็นดูแล้วถามออกมา หลังจากที่เขาพาน้องไปล้างร่างกาย เขาก็นอนเขี่ยนูน เขี่ยนี้น้องเล่นอยู่อย่างนั้น “ก็ วันนี้มีหลายอย่างเกิดขึ้นกับชีวิตของหนูมาก มีแต่เรื่องอึ้งๆทั้งนั้นอะ” ไพลินบอกออกมาตามตรง “อึ้งอะไร กับความหล่อของพี่ หรือกับขนาดละ” เพทายแกล้งถามน้องออกมา ความจริงเขาเองรู้ดีอยู่แล้วว่าน้องอึ้งกับเรื่องที่แม่ของน้องพาน้องมาขาย ไหนจะเรื่องที่เขาเป็นนายแบบอีก “ ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ แค่สงสารตัวเอง ที่แม่พามาขายแบบนี้เพื่อแฟนใหม่ของแม่ แม่ก็ทำได้อย่างไม่ลังเลเลย” ไพลินพูดแล้วเบะปากเหมือนจะร้องไห้เธอสะเทือนใจมากเหลือเกินกับสิ่งที่เกิดขึ้น “ ไม่ต้องคิดมากแล้วนะตัวเล็กมีพี่อยู่ทั้งคนไม่มีใครทำอะไรเราได้อีกแล้วไม่มีอีกแล้ว” เพทายเน้นคำเพื่ออยากให้น้องมั่นใจ ไพลินมองหน้าของเพทายนัยตาวูบไหวสั่นสับสนปนกันไปหมด “ เป็นอะไรไปอีกทำไมมองพี่แบบนี้ล่ะ”เพทายถามน้องออกมา เมื่อเห็นน้องมองอย่างสงสัยออกมา "พี่มีแฟนอยู่แล้วหรือเปล่าคะ" ไพลินถามออกมา เธอเองคิดว่าเธอนั้นควรจะรู้ ว่าเธอนั้นต้องอยู่ในฐานะไหน จะได้วางตัวถูก "หึ ถ้าพี่บอกว่า ไม่มีละ" เพทายบอกออกมาแล้วพลิกตัวมาค่อมถามน้อง ไพลินก้มหน้าอัตโนมัติด้วยความเขิน "ว่าไง พี่ถามได้ยินไหม" "ค่ะ พี่บอกยังไง หนูก็จะเชื่ออย่างนั้น" ไพลินบอกออกมา "เชื่อพี่จริงเหรอ" เพทาย แกล้งถามออกมา ไพลินเงยหน้ามองพี่ ก่อนจะตอบ "ค่ะ ตอนนี้หนูไม่มีใครให้เชื่อแล้วนี่ค่ะ นอกจากพี่" ไพลินบอกออกมาแล้วก็มีสีหน้าเศร้าลงไปอีกครั้ง "โอ๋ ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกังวล ตัวเล็กยังมีพี่ ถึงที่ผ่านมา พี่จะผ่านผู้หญิงมามากมาย แต่ต่อจากนี้ พี่จะมีแค่ตัวเล็กคนเดียว ตกลงไหม" เพทายถามไพลินออกมาอย่างเอ็นดู "จริงเหรอคะ" ไพลินถามออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ฟัง "จริงสิ"เพทายบอกออกมาแล้วเอามือลูบไปมาที่แก้มน้องเบาๆ ไพลิน มองหน้าพี่ แล้วยิ้มบางๆออกมา "ตัวเล็กรู้ไหม เรานะยิ้มสวยมากๆเลยนะ ยิ้มบ่อยๆสิ" เพทายบอกออกมาก่อนจะยิ้มกว้างให้น้อง "ค่ะ" ไพลินรับปาก แล้วยิ้มหวานส่งให้พี่อย่างไม่รู้ตัว "ยังเจ็บอยู่ไหม" "คะ?" "พี่หมายถึงตรงนั้น ยังเจ็บอยู่ไหม" "เออ....." "เจ็บแหละเนอะ เลือดออกขนาดนั้น พี่ไม่น่าถามเลย" เพทายบอกออกมาอย่างเอ็นดูไพลิน ที่ดูกระอักกระอวนใจ ตอบไม่ถูก ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้น ไพลินมองหน้าพี่อย่างตกใจ เพทายพลิกตัวนอนเอนกึ่งนั่ง "มานอนที่อกพี่มา" เพทายบอกไพลิน ซึ้งเธอก็ทำตามโดยดี พรึบ! มือของเพทาย ดึงผ้าห่ม มาคลุมไพลินทั้งร่างให้เหลือแต่คอ แล้วเขาเองก็กอดเธอไว้แน่น "เข้ามา" เพทายอนุญาตคนเคาะประตู ไม่นานมิว 1 ในลูกน้องคนสนิทของเขาก็เปิดประตูเข้ามา "ยาที่สั่งให้ซื้อให้คุณหนูได้แล้วครับนาย" "อืม" "เออนายครับ" "ว่ามา" "แม่ของคุณหนู กับ พ่อเลี้ยงของคุณหนู เล่นเสียหมดแล้วครับ เท่าที่เราส่งคนไปดูมา ที่คาสิโนเสียป้อม"มิวรายงาย "อืม ออกไปเถอะ เมียกูไม่ชิน"เพทาย รับรู้ แล้วบอกให้ลูกน้องออกจากห้องไป เพราะเขารู้ว่าไพลินทำตัวไม่ถูก เธอคงไม่ชินกับการที่มีคนเข้ามารายงานแบบนี้ "ครับนาย" มิวออกไปพร้อมกับล็อกประตู "ไปแล้วตัวเล็ก" เพทายบอกไพลิน ที่ซุกหน้าอกเขานิ่ง ไพลินค่อยๆดึงผ้าห่มแล้วลุกขึ้นนั่ง เพราะว่าเธอไม่ได้ใส่อะไรเลย รวมทั้งพี่ด้วยที่ไม่ได้ใส่อะไรเลยเหมือนกัน "กินยากันก่อนนะ" เพทายบอกออกมา แล้วหยิบถุงยามาแกะให้น้อง "ยาอะไรคะ" "ยาคุมฉุกเฉิน พี่ไม่ได้ป้องกัน แล้วก็ยาคุมแบบรายเดือน เรายังไม่อยากท้องใช่ไหม" เพทายถามออกมา "ค่ะ" ไพลินรับยามากินอย่างไม่อยากให้เกิดปัญหาตั้งครรภ์ตอนไม่พร้อม "ที่พี่เค้าพูด หมายถึงแม่ของหนูใช่ไหมคะ" "ครับ" เพทายตอบออกมาสั้นๆ เพราะรู้ว่าไพลินคงสะเทือนใจไม่น้อย "เห้อ เงิน 4 ล้านหายวับไปกับตา สุดท้ายก็ต้องลำบากเหมือนเดิม อีกหน่อยก็คงมาลากหนูไปขายอีก" ไพลินบ่นออกมา "ไม่มีวันไหน พวกเค้ายุ่งกับตัวเล็กไม่ได้อีกแล้วละ ไม่ต้องกังวล" เพทายบอกน้องออกมา แล้วเอามือลูบหัวเล็กอย่างเอ็นดู "แล้วพี่เพทายไม่เสียดายเงินเหรอคะ มารับข้อเสนอบ้าๆนี้" ไพลินถามออกมาเสียงเศร้า "ไม่เลย พี่ว่า เงินแค่นั้น แต่ทำให้เราได้เจอกัน พี่ไม่เสียดายเลยสักนิด" เพทายบอกออกมาตามตรง "ตั้งแต่แม่มาคบกับอาสมบัตินั้น ชีวิตก็เลวร้ายลงไปมากเลย ตั้งแต่พ่อตายไป แม่ก็ครองตัวเป็นโสดอยู่นาน เพิ่งมาคบอาสมบัติได้ปีกว่าเองค่ะ แต่ก็หน้ามืดตามัวไปหมดเลย" ไพลินบอกออกมาน้ำเสียงเศร้า "ตัวเล็กหลุดพ้นจากวงจรนั้นแล้ว ไม่ต้องกังวล" เพทายปลอบใจน้องออกมาอย่างสงสาร "ค่ะ" ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้พูดอะไรกันต่อ โทรศัพท์ของเพทายก็สั่น เพราะมีสายเรียกเข้า "ว่า" เพทายรับสายเพื่อนรัก "มีเรื่องให้ช่วย" วาโยบอกออกมา "หูยยย เรื่องอะไรครับคุณมึง นานๆจะขอความช่วยเหลือจากกู" เพทายแซวเพื่อนรัก "กำจัดยัยไลลา กูลำคาญ" วาโยบอกออกมาเสียงเรียบ "จะให้กูจัดการแบบไหน"เพทายถามออกมา "เอาชนิดที่ว่า โดนถอดจากภาพยนต์ที่กำลังจะถ่ายกับกู วุ่นวายน่าลำคาน ชักจะมากเกินไปแล้ว"วาโยบอกเสียงเหี้ยม "เอาอย่างนั้นนะ เท่ากับว่ายัยไลลานี้ หมดโอกาสทางวงการเลยนะ" เพทายถามย้ำออกมา "เอาแบบนั้นแหละ ทุกอย่างหล่อนทำตัวเอง เราแค่เร่งกรรมให้หล่อนเท่านั้น"วาโยตอบออกมา "มึงนี่มันอำมหิตจริงๆ"เพทายแซวเพื่อนรัก "ช่วยไม่ได้ครับ อยากมายุ่งกับเมียของกู กูต้องตัดไฟ ตั้งแต่ต้นลม" วาโยบอกเพื่อนรักของเขาออกมา "อืมได้ เดี๋ยวกูจัดการให้ มึงจะให้กูจัดตอนไหน"เพทายถามเพื่อนรักออกมา "เร็วที่สุด" วาโยบอกออกมา "โอเค รอดูข่าว ไม่เกินพรุ้งนี้" เพทายบอกเพื่อนรัก "ดิว"วาโยบอกออกมาแล้ววางสายจากเพทาย หลังจากวางสาย เพทายหันมาเจอไพลินทำหน้าอึ้งๆ เพราะห้องมันเงียบ น้องคงได้ยิ้นทั้งหมด "เป็นอะไรไป ดูทำหน้าเข้า" เพทายแซวออกมา "พี่ดูน่ากลัวจัง" ไพลินบอกออกมาตรงๆ "นิ ตัวเล็ก ผัวเราเป็นมาเฟียนะ รู้ใช่ไหม" เพทายแซวออกมา "ก็พอรู้นิดหน่อย" ไพลินบอกออกมาตามตรง "อืม นี้คือสั่งสอนธรรมดานะ" เพทายอธิบาย "พี่ใจเย็นๆกันไม่ได้เหรอคะ" ไพลินถามอย่างใส่ซื่อ "เห้อ มาหาพี่มา" เพทายกางมือขอกอดน้อง ซึ้งน้องก็มาหาให้เขากอดตามต้องการ "ฟังพี่นะ ถ้ามันคุยดีๆกันได้ทุกเคส ตัวเล็กก็คงไม่โดนทำร้ายจากครอบครัวขนาดนี้ คนบางคนมันพูดดีด้วยไม่เป็นผลไง แต่พี่สัญญานะว่า พี่จะพยายามเป็นคนที่ใจเย็นตามที่ตัวเล็กร้องขอ" เพทายบอกน้องอย่างยอมลงให้น้อง เพราะเขาเอ็นดูเด็กสาวไร้เดียงสาในอ้อมกอดของเขาคนนี้มากเหลือเกิน “ค่ะ เออพี่เพทาย ขอไปแต่งตัวก่อนได้ไหม หนูไม่ชิน”ไพลินบอกเพทายออกมาตามตรง “ทำให้ชิน เพราะต่อไปนี้ คงจะต้องเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ”เพทายบอกออกมาแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ “อะไรนะคะ” ไพลินถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ “ตัวเล็กครับ เมียพี่เนี่ยสวยและสดขนาดนี้ พี่คงไม่นอนนิ่งๆหรอกครับ” เพทายบอกออกมาแล้วยิ้มกรุมกริม แต่ว่าคนฟังอย่างไพลิน ร้อนวูบวาบบอกไม่ถูก “พี่เพทาย หนูมีเรื่องสงสัยนิดหน่อยคะ ขอถามพี่ได้ไหม” ไพลินถามแล้วมองหน้าพี่ “ว่ามาครับ ตัวเล็กอยากรู้อะไร”เพทายถามแล้วยิ้มกว้างออกมา “ทำไมพี่ต้องใสหน้ากาก พี่เป็นนายแบบ แล้วมาเป็นนายใหญ่ของคาสิโนนี้ได้ไง แล้วพี่มีรอยสัก ที่อกด้วย แต่ว่าหนูเห็นตอนพี่ถ่ายแบบต่างๆ ไม่เห็นมีรอยสักนี้เลย”ไพลินถามอย่างสงสัยและช่างสังเกต “เห้อ เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าเมียของพี่เป็นเจ้าหนูทำไม”เพทายหัวเราะออกมา แล้วดึงน้องเอนนอน โดยที่เขายังกอดน้องเหมือนเดิม “พี่เป็นนายแบบ ถ้าภาพหลุดไปตรงๆ ก็คงไม่เป็นผลดี พ่อพี่นะเป็นมาเฟีย และมีธุรกิจคาสิโนนี้ ส่วนแม่พี่มีธุรกิจสื่อ เป็นเจ้าของสถานีโทรทัศน์ พี่เป็นลูกชายคนเดียว ก็ต้องสืบทอดธุรกิจของทั้งสองท่านนั้นแหละ ส่วนรอยสักพี่ชอบเป็นการส่วนตัว แต่พี่เป็นนายแบบ ก็เลยปกปิดไว้ เพราะไม่อยากให้เป็นตัวอย่างของใคร” เพทายตอบน้องทุกคำถามที่น้องอยากรู้ “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” ไพลินบอกออกมาอย่างทำความเข้าใจ “ที่นี้พี่ถามตัวเล็กบ้างได้ไหม”เพทายถามน้องออกมาบ้าง “เราบอกว่าเรียนปี 1 แล้วเราเรียนที่ไหนเหรอ คณะอะไร” “มหาวิทยาลัย M คณะบริหารค่ะ” ไพลินตอบพี่ออกมาตามตรง “อืม แล้วบ้านที่ตัวเล็กอยู่กับแม่ อยู่บ้านตัวเองหรือบ้านเช่า” เพทายยังคงถามต่อ “ตอนแรกที่คุณพ่อยังไม่เสีย ก็อยู่บ้านของตัวเองนะคะ แต่พอแม่มาคบกับบอาสมบัติ อาสมบัติติดพนัน บ้านก็เลยต้องขาย มาหาเช่าอยู่เอาค่ะ” ไพลินบอกพี่อย่างไม่ปกปิด “แบบนี้นี่เอง ดีแลัวละตัวเล็กเจอพี่ ไม่ต้องมากลัวเรื่องพ่อเลี้ยงลูกเลี้ยง” “ความจริง อาสมบัติก็พยายามเข้าหาตลอดนะคะ แต่หนูพยายามอยู่กับแม่ให้มาก เลยยังไม่มีอะไรเกินเลย หรือหนูอาจจะคิดมากไปก็ได้” ไพลินพูดออกมาเสียงเศร้าลงไป “ไม่เป็นไรนะ ตอนนี้ตัวเล็กมีพี่แล้ว ไม่ต้องกังวล เรามีเรียนอีกที วันไหน” “อีก 3 วันค่ะ” “งั้นนอนเถอะ พรุ่งนี้ พี่จะพาไปซื้อของ” “คะ?” “ไม่ต้องแปลกใจ เดี๋ยววถึงพรุ่งนี้ก็รู้เองแหละ” เพทายตัดบท แล้วเอื้อมมือปิดไฟที่หัวเตียง พร้อมกับกอดไพลินแน่น ไม่นานคนทั้งคู่ก็หลับตามกันไป เช้า “ตัวเล็กเป็นอะไรอะ ทำไมทำหน้าแบบนั้น” เพทายที่อาบน้ำออกมาเจอน้องที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วมานั่งอยู่ที่เตียง สีหน้าเป็นกังวัล แล้วเอาทิจชูเปียเช็ดเตียงนอนอยู่อย่างนั้น “เช็ดเลือดเปื้อนที่เตียงค่ะ หนูเช็ดแล้วมันไม่ออก” ไพลินบอกออกมาอย่างกังวลใจ “ โถ่ พี่ก็นึกว่าเรื่องอะไร ช่างมันครับ เดี๋ยวให้คนมาเปลี่ยนผ้าปู ไม่เป็นไร” เพทายบอกออกมาอย่างใจดี ไพลินยังมองหน้าพี่อย่างวกังวล “ไม่เป็นไรจริงๆ ผัวเรานะ เป็นเจ้าของที่นี่นะ ลืมหรือไง”เพทายบอกออกมายิ้มๆ “ค่ะ” ไพลินรับคำแล้วหยุดเช็ด เธอลุกขึ้นเอาทิจชูเปียกไปทิ้ง “เดี๋ยวนะ ทำไมชุดนี้ นมมันใหญ่จัง”เพทายถามออกมาอย่างหวงน้อง “นั้นนะสิคะ แต่ว่า นี่ก็คือชุดที่พี่หยิบให้นะคะ” ไพลินบอกออกมากับพี่ เพราะเธอก็คิดเหมือนกันกับพี่ ว่าชุดนี้หน้าอกของเธอมันใหญ่เอามากๆ “ไอ้มิวนะไอ้มิว”เพทายบ่นออกมา แล้วรีบแต่งตัว “หิวหรือยังครับ” เพทายถามออกมาเมื่อเขาแต่งตัวเสร็จ “ก็หิวนะคะ” “ไปครับ นั่งข้างนอกกัน รอโจ๊ก พี่ให้ไอ้มิวซื้อให้อยู่” “ค่ะ” “เออ พี่เพทายคะ” “ครับ ว่าไงตัวเล็ก” “ต่อไปนี้ หนูต้องอยู่ที่นี่ใช่ไหมคะ” “ไม่ครับ” “แล้ว” “ไปอยู่กับพี่ที่คอนโดไง” “ออ” “พี่ไม่ให้เราต้องมาอยู่แบบนี้คนเดียวหรอกครับ” “ขอบคุณนะคะ” “หืม ขอบคุณพี่ทำไมกัน” “ก็ขอบคุณที่เอ็นดูหนูมากขนาดนี้ไงคะ” ไพลินบอกเพทายออกมาอย่างที่เธอรู้สึก “ไม่เป็นไรเลย อย่าคิดมาก มานี่ครับมาหาพี่มา”เพทายเรียกน้องให้ขยับมาใกล้ๆ ซึ้งไพลินก็ขยับหาพี่แต่โดยดี “ขอโทรศัพท์ของเราหน่อย” เพทายบอกออกมาแล้วแบมือ ไพลินวางโทรศัพท์ของเธอให้พี่ เพทายรับมากดโทรออกแล้วไม่นาน โทรศัพท์ของเขาก็สั่น เพราะมีสายเรียกเข้า เพทายกดวางแล้วบันทึกเบอร์ของน้องและตัวเองลงในเครื่อง “คืนครับ” เมื่อเขาได้เบอร์น้องเรียบร้อย ก็คืนโทรศัพท์ให้น้อง “พี่เมมเบอร์ในเครื่องหนูว่าที่รักเหรอคะ”ไพลินถามพี่ยิ้มๆ “ครับ แล้วเบอร์หนูในเครื่องของพี่ พี่ก็เมมว่าตัวเล็ก พี่ว่ามันน่ารักดีนะ” เพทายบอกออกมาแล้วยิ้มกว้างออกมาให้น้อง “ค่ะ น่ารักดี” ไพลินรับคำพี่แล้วก็ยิ้มกว้างออกมา “ใช่ไหม ดีจัง หนูก็คิดเหมือนพี่” “ค่ะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more