23
"อึก!"
ดวงตาหวานของใบข้าวปรือขึ้นพร้อมกับกระพริบถี่ เมื่อแสงคอประกายสาดส่องเข้ามายังห้องของเธอลอดผ่านผ้าม่านหนาทึบ เพียงแค่ขยับความเจ็บแปลบก็เข้ามาราวกับถูกไม้แหลม ๆ ทิ่มแทงไปทั่วร่าง ยังไม่ทันที่จะได้ลุกขึ้นจากเตียงเสียด้วยซ้ำความปวดร้าวก็เข้ามาตอกย้ำว่าเมื่อคืนนี้เกิดสิ่งใดขึ้นกับเธอ ฉับพลันดวงตาที่พึ่งตื่นขึ้นก็เกิดร้อนผ่าว และมีน้ำใส ๆ ไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่อยู่และเธอก็ไม่ได้คิดจะห้ามมันเสียด้วย
"ฮึก..ฮือ~"
เสียงสะอึกสะอื้นไห้ดังออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า หยาดน้ำตาของใบข้าวไหลออกมาราวกับน้ำตกในหน้าฝน ถึงแล้วว่าเธอจะขยับร่างกายไม่ได้ด้วยอาการเจ็บปวดระบม แต่เธอก็ยังฝืนหยิบยกเอาผ้าห่มขึ้นมาปิดใบหน้าเอาไว้ ใบข้าวร้องไห้กับผ้าห่มเสียงดังจนแม้แต่เจสันที่อยู่ด้านนอกยังได้ยิน
"...สรุปแล้วเรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่"
เจสันพูดเมื่อเขาเดินเข้ามาในห้องแล้ว ร่างสูงของเขาเดินมาหาใบข้าวที่เตีย
