What's love? รักเอยจริงหรือที่ว่าหวาน

บทที่ 3

ตั้งแต่ทะเลาะกันเมื่อหลายคืนก่อนเรนเดียร์ก็ขนของไปนอนที่ห้องรับรองแขก และหลบหน้าพันแสงตลอดเวลา ตอนเช้าก็ไม่ยอมลงมาทำอาหารเช้าให้เหมือนเคย ตอนเย็นก็เก็บตัวเงียบอยู่แต่ในห้องนอน เขากลับจากบริษัทไม่เคยได้เห็นหน้าเธอสักวัน จนในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว ต้องใช้กุญแจสำรองแอบไขเข้าไปในห้องนอนของภรรยากลางดึกคืนหนึ่ง เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องก็เห็นว่าเธอนอนคลุมโปงอยู่ ไฟทุกดวงในห้องถูกเปิดทิ้งไว้

“กลัวผีแล้วยังทำเป็นอวดเก่งหนีมานอนคนเดียวอีก”

พันแสงเดินไปปิดไฟทุกดวง เหลือไว้เพียงโคมไฟหัวเตียงสีเหลืองนวลเพียงดวงเดียว จากนั้นจึงย่องขึ้นเตียง แล้วเปิดผ้าห่มที่คลุมหน้าคนที่นอนหลับสนิทอยู่ออก เผยให้เห็นใบหน้าน่ารักนอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข

“นอนหลับสบายเลยนะตัวแสบ ปล่อยให้พี่นอนไม่หลับอยู่คนเดียวเป็นอาทิตย์”

คนเป็นสามีเบียดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับภรรยา แล้วกอดก่ายเธอไว้ทั้งแขนและขา ก่อนจะซุกหน้าเข้าหาซอกคอหอมละมุน สูดกลิ่นที่คิดถึงมาตลอดสัปดาห์จนชุ่มปอด

พันแสงไม่รู้ว่าตัวเอง ‘ติดกลิ่น’ นี้ตั้งแต่เมื่อไร รู้แต่ว่าพอไม่มีร่างนุ่มนิ่มให้กอด ไม่มีกลิ่นหอมละมุนให้สูดดมตอนนอนเขาก็นอนไม่หลับเลยสักคืน

เรนเดียร์ที่นอนหลับอยู่รับรู้ได้ถึงความหนักอึ้งที่พาดทับอยู่กลางลำตัวและหน้าขาจนขยับตัวแทบไม่ได้ วินาทีแรกหญิง-สาวตกใจจนแทบช็อก เพราะคิดว่าถูกผีอำ แต่พอทำใจกล้าหรี่-ตาขึ้นมอง เธอก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเดิม

“พี่ซัน!” เธอเผลออุทานเรียกชื่อเขาเสียงดัง แล้วออกแรงดันร่างหนาให้ออกห่าง แต่เขาฝืนตัวไว้ แถมยังแกล้งพูดทั้งที่ยังซุกหน้าอยู่กับซอกคอเธออย่างเจ้าเล่ห์

“พี่อุตส่าห์ไม่ปลุก แต่ถ้าเดียร์ตื่นเองอย่างนี้ก็สนุกสิ”

พันแสงสลัดผ้าห่มทิ้งแล้วพลิกตัวขึ้นไปนอนทาบทับร่างบอบบางทั้งตัว แววตาที่เขาจ้องมองเป็นประกายร้อนแรง ทำให้เรนเดียร์รับรู้ได้ทันทีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น

“ออกไปนะ” เธอยกสองมือขึ้นดันไหล่หนาให้ออกห่าง แต่เขาเกร็งตัวต่อต้าน

“เจ้าชายน้อยคิดถึงเจ้าหญิงเอลซ่าจะตายอยู่แล้ว” ไม่พูดเปล่าแต่เขายังถูไถแก่นกายซึ่งอยู่ภายใต้กางเกงชุดนอนผ้าฝ้ายเนื้อบางเข้ากับเนินสาวซึ่งอยู่ภายใต้กระโปรงชุดนอนลายเจ้าหญิงเอลซ่าเพื่อเป็นการยืนยันความคิดถึง

“เสียใจด้วยนะคะ วันนี้ประตูวังปิดค่ะ เจ้าหญิงเอลซ่าไม่อนุญาตให้เจ้าชายน้อยเข้าพบค่ะ” เรนเดียร์หายใจหอบลึก ต่อสู้กับความสยิวอันเกิดจากการถูกถูไถใจกลางร่างกาย

“ปิดก็เปิดได้” เขาก้มหน้าลงมาหมายจะแนบริมฝีปาก แต่คนที่นอนอยู่ใต้ร่างเอียงหน้าหลบสุดตัวจนใบหน้าเรียวเล็กแทบจมหายไปกับหมอนใบนุ่ม

“ไม่เอาค่ะ”

“เอาเถอะนะ” เขาออดอ้อนด้วยน้ำเสียงอบอุ่นพลางไซ้ปลายจมูกไปบนซีกแก้มที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า “เราไม่ได้มีอะไรกันมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ เดียร์ไม่สงสารพี่บ้างเหรอ”

“พี่ซันก็ไปมีอะไรกับคนอื่นสิคะ ยัยจีน่านางเอกอะไรนั่นก็ได้ รักกันมากไม่ใช่เหรอ” ประโยคสุดท้ายนั้นเหมือนจะมีแววประชดระคนหึงหวงแบบที่คนพูดไม่รู้ตัวปะปนอยู่ด้วย

“พี่เคยบอกแล้วไง ว่าเซ็กซ์กับความรักมันไม่เกี่ยวกัน ตอนนี้พี่อยากมีอะไรกับเดียร์คนเดียวเท่านั้น” พูดพลางสอดมือเข้าไปใต้ชายกระโปรงชุดนอนแล้วกอบกุมเนินเนื้ออ่อนนุ่ม จากนั้นจึงกรีดปลายนิ้วเบียดแทรกเข้าไปในรอยแยกแล้วกดคลึงจุดอ่อนไหวอย่างใจเย็น จนคนที่เอียงหน้าซบกับหมอนต้องหันมาปรามเขาด้วยแววตาฉ่ำเยิ้มเพราะถูกเล้าโลม

“พี่ซัน...อย่าแตะตรงนั้นนะ” เรนเดียร์กัดริมฝีปากล่างข่มความ เสียวซ่านที่ก่อตัวขึ้นเป็นความร้อนวูบวาบที่ตรงนั้น

“รู้สึกดีใช่มั้ย” ความชุ่มชื้นที่ซึมกระทบปลายนิ้วทำให้พันแสงรู้ว่าเขากระตุ้นถูกจุด และเรนเดียร์ก็กำลังต้องการเขา แต่พันแสงก็ใจเย็นพอที่จะไม่บุ่มบ่ามพาเจ้าชายน้อยเดินทางเข้าสู่ดินแดนอันเร้นลับ เขาอยากปรนเปรอให้เธอหายงอนเสียก่อน จะได้มีความสุขร่วมกันได้อย่างเต็มที่

ร่างบางกระตุกเบาๆ เมื่อพันแสงสอดนิ้วเข้ามาภายในช่องทางรักอันอ่อนนุ่มจนสุด แล้วหมุนวนเชื่องช้าอยู่ภายในเพื่อค้นหาปุ่มเนื้อลึกลับที่หลบซ่อนอยู่ เมื่อค้นพบสิ่งที่ตามหา เขาก็งอข้อนิ้วขึ้นแล้วสะกิดปุ่มเนื้อนั้นเบาๆ เธอบิดเร่าด้วยความเสียวซ่าน กล้ามเนื้อภายในตอดรัดเป็นจังหวะร่าเริง

“ชอบใช่มั้ย”

พันแสงถามเสียงนุ่มน่าฟัง แต่เรนเดียร์ไม่มีสติที่จะตอบอะไรทั้งนั้น ตอนนี้สมาธิทั้งหมดของเธอจดจ่ออยู่กับความเสียว-สยิวที่เบื้องล่าง

หญิงสาวครางกระเส่าพร้อมกับหยัดสะโพกขึ้นรับการขยับนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะเชื่องช้าแสนทรมานใจ

“เร็วกว่านี้อีกมั้ย” เขาถามนัยน์ตาพราว พร้อมกับใช้หัวแม่โป้งกดคลึงที่ปุ่มกระสันซ้ำลงไปอีก

“เร็วอีก” เธอพยักหน้าตอบแบบลืมตัว วินาทีต่อมาก็ได้รับการตอบสนองอย่างเร้าใจ ส่งผลให้กล้ามเนื้อภายในบีบรัดอย่างรุนแรง ถึงแม้นิ้วมือของพันแสงจะเล็กกว่าเจ้าชายน้อยหลายเท่า แต่มันก็พาเธอไปถึงจุดสูงสุดได้เหมือนกัน

เรนเดียร์กรีดร้องออกมาอย่างสุขซ่าน ความทรมานจากความคิดถึงสัมผัสอบอุ่นจากเขาที่มีมาตลอดหนึ่งสัปดาห์เต็มถูกบรรเทาลงแล้ว

พันแสงตลบชายกระโปรงชุดนอนของเรนเดียร์ขึ้นไปไว้ใต้ทรวงอก แล้วดึงกางเกงชุดนอนของตัวเองลงต่ำ ก่อนจะจรดส่วนปลายเข้ากับปากทางเข้าอันชุ่มชื้น

“อย่าเอาเข้ามานะคะ” หญิงสาวห้ามเสียงดัง

ชายหนุ่มตกใจชะงักค้าง การที่ส่วนปลายโค้งมนสีเข้มจัดแตะอยู่กับผิวเนื้ออ่อนนุ่มแต่เข้าไปภายในไม่ได้ มันคือความทรมานขั้นสุดที่พันแสงไม่เคยพบเจอมาก่อนในชีวิต ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธเขาอย่างนี้ และเขาก็ไม่เคยต้องอดทนกับใครมากขนาดนี้มาก่อนเช่นกัน

“หยุดตอนนี้พี่ขาดใจตายแน่ ให้พี่เข้าไปนะครับคนดี” เขาเว้าวอนขอความเห็นใจแต่ไม่ได้เป็นผล

“ไม่ให้เข้าค่ะ” เรนเดียร์ตอบเด็ดขาดทั้งที่ยังรู้สึกหวามไหว ใจจริงเธออยากให้เขาเข้ามาในตัวเธอจะแย่อยู่แล้ว เพราะความสุขจากปลายนิ้วมันน้อยกว่าความสุขที่เคยได้รับจากเจ้าชายน้อยหลายเท่า หากแต่กวางน้อยที่กำลังคิดจะถอดเขี้ยวเล็บเสือร้ายต้องอดเปรี้ยวไว้กินหวาน อย่างน้อยคืนนี้เธอก็สุขสมไปแล้วหนึ่งครั้ง ไม่เหมือนใครบางคนที่กำลังจะอกแตกตาย

“ทำไมเดียร์ใจร้ายกับพี่แบบนี้” พันแสงโอดครวญ

“เดียร์ง่วงแล้ว เดียร์จะนอน พี่ซันกลับห้องไปได้แล้ว” หญิงสาวถอยตัวหนีแล้วลุกขึ้นนั่ง ดึงชายกระโปรงชุดนอนลงให้เรียบร้อย แล้วเอื้อมมือไปช่วยดึงกางเกงชุดนอนของชายหนุ่มขึ้นเพื่อปกปิดความเป็นชายที่โผดผงาด

“ถ้าเดียร์ไม่ให้ทำ พี่ก็ไม่ทำ แต่ขอนอนกอดเฉยๆ ได้มั้ย” เขาอ้อนวอนด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวจนน่าสงสาร

“นอนกอดเฉยๆ แน่นะคะ” เธอถามอย่างไม่ไว้ใจ

“พี่สัญญา แค่นอนกอดอย่างเดียว” พันแสงรับปาก เพราะไม่อยากฝืนใจภรรยา เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องแคร์เธอมากขนาดนี้ แต่ทุกครั้งที่เห็นเธอทำหน้าเศร้า เขาไม่มีความสุขเลย

“งั้นก็นอนค่ะ”

เรนเดียร์ล้มตัวลงนอนหันหลังให้พันแสง ครู่หนึ่งผ้าห่มก็ถูกดึงขึ้นมาห่มคลุมให้อย่างอ่อนโยนจากคนเป็นสามี จากนั้นเขาก็เบียดตัวเข้ามานอนกอดแนบชิดอยู่ทางด้านหลัง แถมยังดึงตัวเธอให้มานอนหนุนแขนแล้วกอดแน่นจนสัมผัสได้ถึงแก่นกายแข็งขึงที่ทิ่มแทงอยู่บริเวณบั้นท้าย เธอรู้ว่าเขาคงทรมานมากที่ต้องข่มความปรารถนาที่มีอย่างเข้มข้นเอาไว้อย่างนี้ แต่มันก็สา-สมแล้วกับคำพูดดูถูกเหยียดหยามที่เขาทำให้เธอเสียใจ

ไม่นาน เรนเดียร์ก็หลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของพันแสง โดยทิ้งให้เขานอนลืมตาโพลงอยู่กับความปวดร้าวหน่วงหนึบตลอดทั้งคืนเพียงคนเดียว

เช้าวันใหม่ เรนเดียร์ตื่นขึ้นมาด้วยความสดใสต่างกับพัน-แสงที่ตาโรยเพราะนอนไม่หลับทั้งคืน หญิงสาวปลอบใจสามีด้วยการทำอาหารเช้าเมนูพิเศษให้ แต่ดูเหมือนเขาจะกินอะไรไม่ลง

“ไม่อร่อยเหรอคะ ทำไมทานน้อยจัง”

“อร่อย แต่ไม่อยากกิน” เขาตอบหน้านิ่งเหมือนงอน

“แล้วพี่ซันอยากทานอะไรคะ เดี๋ยวเดียร์ไปทำให้ใหม่”

“อยากกินเดียร์...ได้มั้ย?” พันแสงดึงมือเรนเดียร์มางับที่ปลายนิ้วอย่างเด็กน้อยผู้หิวโหย

“ไม่ได้ค่ะ” หญิงสาวดึงมือออก

“ทำไมใจร้ายขนาดนี้” ชายหนุ่มบ่นอุบอิบ

เมื่อลองคิดดู พันแสงก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า อาการที่เขากำลังเป็นอยู่ตอนนี้เรียกว่า ‘ติดเมีย’ ได้หรือเปล่า รู้แต่ว่าอยากกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับเธอตลอดเวลา

ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ ทั้งนุ่ม ทั้งหอม น่ากินไปหมดทั้งตัว

“คืนนี้พี่กลับดึกนะ มีงานเลี้ยงบริษัท ถ้าเดียร์กลัวผีก็ให้นิดหน่อยขึ้นมานอนเป็นเพื่อนก่อน แล้วก็ขนของกลับมานอนที่ห้องเดิมด้วย”

“เดียร์ไม่...” เรนเดียร์ทำท่าจะเถียง แต่ถูกพันแสงพูดขัดขึ้นเสียก่อน

“ถ้าไม่ย้ายกลับมานอนกับพี่ พี่จะทุบห้องนอนอื่นทิ้งให้หมดเลย”

“เผด็จการ” เธอต่อว่าเสียงเบา

“มีเมียดื้อก็ต้องทำแบบนี้แหละ” เขายื่นหน้าเข้ามาขโมยจุ๊บที่ริมฝีปากนุ่ม แล้วเดินออกไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน

เรนเดียร์ไม่แน่ใจว่าพันแสงคิดยังไงกับเธอกันแน่ จะคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขารัก ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ หรือเขาแค่ ‘ติดเซ็กซ์’ และเธอก็เป็นเพียงของเล่นชิ้นใหม่ที่เขากำลังเห่ออยู่เท่านั้น

หลังจากพันแสงออกไปทำงานได้ไม่นานพิมพ์ผกาก็ให้ เด็กรับใช้เดินมาตามเรนเดียร์ให้ไปหาที่บ้าน

“จะให้เดียร์ไปงานเลี้ยงบริษัทด้วยเหรอคะ” หญิงสาวแปลกใจเมื่อรู้ความประสงค์ของแม่สามี

“ใช่จ้ะ หนูเดียร์ต้องไปในฐานะภรรยาของประธานบริษัท แล้วก็ไปคอยกันจีน่าไม่ให้เข้าใกล้ซันด้วย ขืนปล่อยให้มีรูปคู่กันออกไป แม่นางเอกนั่นคงเอาไปสร้างกระแสให้ตัวเองอีก ยังไงทุกรูปก็ต้องมีหนูเดียร์ประกบซันอยู่ด้วยตลอด แม่เบื่อข่าวซุบซิบ”

“คุณจีน่าก็ไปงานนี้ด้วยเหรอคะ”

“ไปสิ จีน่าเป็นพรีเซ็นเตอร์ของห้างฯ เรา ก็เพราะจ้างมาทำงานนี่แหละถึงได้รู้จักกับซัน ไม่รู้ทำงานอีท่าไหนถึงได้กลายมาเป็นคู่ขา ซันก็เหลือเกินจริงๆ อยู่ใกล้ผู้หญิงสวยทีไรเป็นต้องงาบซะทุกราย”

เรนเดียร์ฟังแล้วอดคิดไม่ได้ว่า เธอเองก็คงไม่ต่างจากคู่นอนคนอื่นของพันแสง อย่าสำคัญตัวผิดว่าเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแล้วจะสำคัญกว่าคนอื่น

ในงานฉลองครบรอบ 25 ปีของห้างสรรพสินค้า The Sun ซึ่งจัดขึ้นที่โรงแรมหรูกลางกรุงคลาคล่ำไปด้วยแขกเหรื่อในแวดวงสังคมชั้นสูงและเจ้าของสินค้าที่เป็นพันธมิตรกับห้างฯ

พันแสงที่กำลังยืนคุยอยู่กับจีน่าอยู่ในมุมหนึ่งหันไปเห็นพิมพ์ผกาเดินเข้ามาภายในงาน โดยมีหญิงสาวหน้าตาคุ้นๆ เดินมาด้วยกัน ชายหนุ่มเขม้นมองจนแน่ใจว่า สาวสวยที่อยู่ในชุดราตรียาวสีแดงสด คว้านคอลึกจนเห็นเนินอกขาวสล้าง อีกทั้งผ้าเนื้อนิ่มที่แนบไปกับสรีระจนเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งเย้ายวนตาคนนั้นก็คือเรนเดียร์

“เดียร์...” พันแสงไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลยว่า ‘เมีย-เด็ก’ ของเขาจะเป็นสาวสะพรั่งและสวยมากถึงขนาดนี้ เพราะปกติเวลาอยู่บ้านเธอจะชอบแต่งตัวเหมือนเด็กน้อย หน้าก็ไม่แต่ง จะมีก็เพียงทาลิปกลอสสีอ่อนๆ เท่านั้น

“เนี่ยเหรอเมียเด็กของคุณ” จีน่าถามด้วยน้ำเสียงปกติก็จริง แต่ถ้าสังเกตสักนิดจะเห็นว่าในแววตาเธอเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาปนเกลียดชัง

“ใช่” พันแสงตอบโดยที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่เรนเดียร์ตลอดเวลา และยิ่งเห็นหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่ในงานพากันมองภรรยาของเขาตาเป็นมัน ความหวงก็พวยพุ่งจนทนไม่ไหว “ผมขอตัวก่อนนะ”

“พอเมียมาก็ทิ้งฉันเลยนะ” จีน่าพูดอย่างน้อยใจ แต่ พันแสงไม่สนใจ ตอนนี้ความสนใจทั้งหมดของเขาอยู่ที่เรนเดียร์เพียงคนเดียวเท่านั้น

“คุณแม่พาเดียร์มาทำไมครับ” พันแสงเดินเข้ามาถามพิมพ์ผกาด้วยสีหน้าไม่พอใจเพราะความหึงหวง แต่กลับทำให้เรนเดียร์เข้าใจผิด ว่าเขาไม่อยากให้เธอมา

“ถ้าพี่ซันไม่อยากให้เดียร์มา เดียร์กลับก็ได้” พูดจบก็กลับหลังหันเดินออกไปทันที และภาพด้านหลังของเธอก็ทำให้พันแสงแทบช็อก ชุดด้านหลังของเธอเปิดเปลือยแผ่นหลังนวล-เนียนลึกถึงบั้นเอว เห็นแบบนี้พันแสงก็ยิ่งเก็บอาการ ‘หวงขวง’ ไว้ไม่มิด

“ทำไมพูดแบบนี้ น้องงอนแล้วเห็นมั้ย ไปตามน้องกลับมาเดี๋ยวนี้เลย” พิมพ์ผกาต่อว่าลูกชายแล้วปลีกตัวไปทักทายเพื่อนไฮโซวัยเดียวกันที่โบกมือทักทายอยู่ในมุมหนึ่ง

พันแสงวิ่งตามมาทันเรนเดียร์ที่ล็อบบี้ของโรงแรมอีกนิดเดียวเขาก็จะถึงตัวเธออยู่แล้ว แต่ทันใดนั้นก็มีชายหนุ่มอายุไม่น่าจะเกินยี่สิบห้าปีคนหนึ่งเข้ามากอดทักทายภรรยาของเขาอย่างสนิทสนมตัดหน้าไปเสียก่อน

“ไม่คิดว่าจะได้เจอเดียร์ที่นี่” ชายหนุ่มคนนั้นทักทายด้วยความดีใจ

“พี่เจมส์ บังเอิญจังเลย” เรนเดียร์เองก็ทักทายอีกฝ่ายด้วยความดีใจมากเช่นกัน

“เดียร์มาอยู่ไทยได้ยังไง ไม่มีญาติที่นี่ไม่ใช่เหรอ แล้วพักกับใคร ที่ไหน ยังไง หรือพักที่โรงแรมนี้ แล้วจะมาเมืองไทยทำไมไม่บอก พี่จะได้พาเที่ยว”

“ถามรัวเป็นชุด จะให้เดียร์ตอบคำถามไหนก่อนดีคะ” เธอแซวยิ้มๆ

“พี่ตอบให้เอง!” พันแสงเดินหน้าตาบึ้งตึงเข้ามาโอบเอวเรนเดียร์เพื่อประกาศความเป็นเจ้าของ

เจมส์มองหน้าเรนเดียร์ด้วยสายตามีคำถามประมาณว่า...ผู้ชายคนนี้เป็นใคร?

“ผมเป็นสามีของเดียร์” พันแสงบอกอย่างชัดถ้อยชัดคำ “และคุณก็ไม่มีสิทธิกอดภรรยาผมอย่างเมื่อกี้นี้อีก”

วินาทีแรกที่ได้ยินคำตอบ เจมส์รู้สึกผิดหวัง แต่เพียงครู่เดียวก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “พี่ขอตัวก่อนดีกว่า ท่าทางสา-มีเดียร์จะไม่ค่อยเป็นมิตรกับพี่เท่าไหร่ เอาไว้วันหลังเราค่อยคุยกันก็ได้ พี่ยังใช้ไลน์เดิมนะ มีอะไรก็ทักมาหาพี่ได้ตลอด”

“ได้ค่ะ เดียร์มีเรื่องอยากคุยกับพี่เจมส์เยอะเลย”

“ใคร!” พันแสงถามเสียงดุ หลังจากเจมส์เดินห่างไปไกลพอสมควรแล้ว

“พี่เจมส์ค่ะ รู้จักกันตอนที่พี่เจมส์ไปเรียนต่อที่นิวยอร์ก เขาไปทานข้าวที่ร้านเดียร์ประจำ ก็เลยสนิทกัน”

“สนิทกัน!?” เขาถามย้ำอย่างไม่พอใจ

“สนิทกันมาก ตอนที่เดียร์จะสอบเข้ายูพี่เจมส์ก็ติวให้ พี่เจมส์นิสัยดีมาก เวลามากินข้าวที่ร้านก็ให้ทิปเดียร์ตั้งเยอะ บางวันก็มาช่วยทำงานที่ร้าน ผู้ชายอะไรทั้งหล่อ ทั้งนิสัยดี”

“หยุดชื่นชมเขาได้แล้ว พี่ไม่อยากฟัง!” พันแสงดุเสียงแข็งจนเรนเดียร์ช็อกไปเลย

“ทำไมต้องดุด้วย” ต่อว่าน้ำตาคลอแล้ววิ่งหนีออกไปที่หน้าโรงแรม

พันแสงวิ่งตามไปรั้งตัวไว้ “จะไปไหน”

“เดียร์จะกลับบ้าน”

“รองานเลี้ยงเลิกก่อน แล้วกลับพร้อมพี่”

“ไม่ค่ะ เดียร์จะกลับตอนนี้ เดียร์ไม่อยากอยู่ให้พี่ซันดุอีก พี่ซันดุทั้งที่เดียร์ยังไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองทำอะไรผิด”

พันแสงอึ้งไปเหมือนโดนตีแสกหน้า เรนเดียร์ไม่ได้ทำอะไรผิดจริงๆ เขาต่างหากที่เป็นคนผิด ผิดที่หวงเธอมากจนควบคุมอารมณ์ที่พุ่งพล่านของตัวเองไม่ได้

“กลับตอนนี้ก็ตอนนี้ พี่พากลับเอง” เขาพยายามดึงอารมณ์ตัวเองให้เย็นลงแล้วถอดเสื้อสูทออกมาคลุมไหล่ให้ภรรยา ปกปิดแผ่นหลังเปลือยให้รอดพ้นจากสายตาชายหนุ่มที่เดินผ่านไปผ่านมาอย่างหวงแหน

“พี่ซันกลับเข้าไปในงานเถอะค่ะ ไม่ต้องมายุ่งกับเดียร์” เรนเดียร์บอกอย่างน้อยใจที่ถูกดุ แล้วรีบเดินหนีออกไปทางหน้าโรงแรม แต่ถูกเขาตามมาจับต้นแขนเอาไว้

“อย่าดื้อ ไม่งั้นพี่จะจับจูบกลางล็อบบี้โรงแรมนี่แหละ”

“พี่ซันจะบ้าเหรอ! เดียร์อายนะ”

“ถ้าไม่อยากอายก็อย่าดื้อกับพี่” พันแสงบอกเสียงเข้ม

เรนเดียร์ไม่รู้ว่าเขาแค่ขู่ หรือจะทำจริง แต่ถึงอย่างไรเธอก็ไม่อยากเสี่ยงให้อับอายกลางที่สาธารณะ จึงยอมให้เขาจูงมือไปขึ้นรถแต่โดยดี ทว่าระหว่างทางที่นั่งรถกลับบ้านด้วยกัน เธอไม่ยอมพูดกับเขาแม้แต่คำเดียว