“เดียร์ชอบพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่” พันแสงถามขณะที่เข้ามาสวมกอดคนที่กำลังจัดโต๊ะอาหารเช้าควบกลางวันอยู่จากทางด้านหลัง แล้วแนบใบหน้ากดปลายจมูกลงบนพวงแก้มหอมละมุน
“พี่ซันอย่าค่ะ เดี๋ยวพี่นิดหน่อยมาเห็น” เรนเดียร์ปรามเสียงแผ่ว ไม่ใช่แค่กลัวคนรับใช้มาเห็นเท่านั้น แต่กลัวเขาจะมีอารมณ์แล้วจับเธอกดบนโต๊ะกินข้าวมากกว่า
“นิดหน่อยออกไปจ่ายตลาด อีกนานกว่าจะกลับ” ชายหนุ่มกระซิบยั่วเย้าชิดใบหู พร้อมกับสอดมือข้างหนึ่งเข้าไปใต้ชายเสื้อแขนกุดแบบพอดีตัวสีฟ้าอ่อน
เรนเดียร์เสียวในช่องท้องวูบวาบเมื่อฝ่ามืออบอุ่นลูบไล้ผิวเนื้อแผ่วเบาตั้งแต่เนินหน้าท้องเหนือขอบกางเกงขาสั้นสีขาวขึ้นมานวดคลึงทรวงอกข้างหนึ่ง หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามข่มใจต้านกระแสอารมณ์ที่กำลังถูกปลุกเร้า
พันแสงเป็นนักรักที่ร้ายกาจ ทุกครั้งที่เธอห้าม เขาก็ไม่เคยฝืนใจเธอเลยสักครั้ง แต่จะหาวิธีเล้าโลมอย่างละมุนละไมให้เธอหลอมละลาย และเป็นฝ่ายยอม
