พันแสงอุ้มร่างบอบบางที่ร้อนระอุเพราะพิษไข้กลับเข้ามาวางลงบนเตียงในห้องพักผู้ป่วยอย่างเบามือ พร้อมกับออกคำสั่งเสียงเข้มด้วยความเป็นห่วง
“นอนพักเยอะๆ จะได้หายไวๆ”
“พี่ซันจะไปไหนก็ไปเลย ไม่ต้องมาสนใจเดียร์” หญิงสาวบอกด้วยสีหน้าปั้นปึ่ง ท่าทางอ่อนเพลีย แล้วพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้คนที่ยืนอยู่ข้างเตียง แต่ก็ถูกเขาจับตัวพลิกให้หันกลับมานอนหงายราบกับที่นอนดังเดิม แล้วยังกดตรึงไหล่ทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ไม่ให้หันหนีได้อีก
“พี่รู้ว่าเดียร์โกรธพี่เรื่องจีน่ามาก แต่พี่อธิบายได้นะ”
“เดียร์ไม่อยากฟังคำแก้ตัวของพี่ซัน” เรนเดียร์เบือนหน้าหลบดวงตาสีเข้มที่จ้องลึกเข้ามาในตาเธออย่างจริงจังกว่าทุกครั้ง
“ไม่ใช่คำแก้ตัว แต่มันคือความจริงที่พี่อยากให้เดียร์รับฟัง”
“เดียร์ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น” คนป่วยบอกเสียงแผ่ว เหนื่อยทั้งกายและใจ จนไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว ถ้าเป็นไปได้ เธออยากจะหนีผู้ชายคนนี้ไปให
