Chapter I : Best friend

1410 Words

วันจบการศึกษา.. “เห้ยๆ พวกมึงเห็นไอ้สองคนนั้นป้ะวะ ไอ้เลขที่ 4 กับเลขที่ 18” “เอ้อ ไม่เห็นว่ะว่าแต่มันใครวะ?” เพื่อนผู้ตอบรับยืนหน้านิ่วคิด “เลขที่ 4 ก็เฟรินเลขที่ 18 ก็รันไง พวกนายนี่! เรียนอยู่ด้วยกันจนมาถึงวันสุดท้ายแล้วยังจำเลขที่เพื่อนไม่ได้อีกหรอ!” หัวหน้าห้องจอมโหดเอ็ดเพื่อนชายทั้งสองอย่างหมั่นไส้ ก็แน่แหละนี่มันเป็นวันสุดท้ายแล้วที่จะได้ใช้ชีวิตนักเรียนมัธยมอยู่ด้วยกันแต่ดันยังจำเลขที่เพื่อนในห้องไม่ได้อีก! “โหยยย ยัยแว่นนี่ก็บ่นยันวันสุดท้ายจริงๆเลยนะ” “แล้วไง! ก็บ่นจนพวกนายได้ดี จนเรียนจบได้นี่หละ ! ไปเลย ไปตามเพื่อนสองคนนี้มาเร็วๆเลย จะถ่ายรูปรวมกันแล้ว! - -^” หญิงสาวในคราบเด็กเรียนยืนกอดอกกระทืบเท้าตึงตังใส่ไล่เพื่อนชายตัวดีให้ไปทำหน้าที่ “เออแล้วจะไปตามมันไหนหละวะเนี่ย = = ไอ้รันนี่อาจจะอยู่กับพี่แสนดีป้ะวะ?” หนึ่งหนุ่มเอ่ยขึ้นพลางสอดสายตามองหาเพื่อนรัก “ไม่รู้ว่ะแต่อาจจะใช่ วันนี้วันปัจฉิมจบของไอ้รันพี่แสนดีต้องมาดิวะ” “เห้ยๆๆๆ กูเจอละนั่นไง เอ้า..” ว่าแล้วก็พลางชี้มือไปหาหนุ่มสาวที่นั่งอยู่ข้างกัน “เอ้า.. รันกับเฟริน ยังไงวะ” อีกหนุ่มหยุดชะงักก่อนหันไปตามเสียง “เห้ยยยย พวกมึงงงมานั่งสวีทอะไรอยู่นี่วะ! ยัยหัวหน้าจะฆ่าพวกกูอยู่แล้วเนี่ย เพื่อนเขารอถ่ายรูปกันอยู่” ส่งเสียงนำไปก่อนพร้อมเดินเข้าไปหาเป้าหมาย “-.- ไม่มีไรก็นั่งคุยกันเฉยๆ” ชายหนุ่มร่างสูงตอบกลับพร้อมกับไหวไหล่อย่างกวนๆ “แหน่ะๆๆ มาทำท่าทางกวนตีนใส่พวกกูอีก ไอ้รัน! เดี๋ยวกูก็ฟ้องพี่แสนดีซะนี่ว่ามึงนอกใจเขา!” ได้ทีมีหรือจะยอมโดนกวนอยู่ฝ่ายเดียว “นอกใจอะไร อย่ามั่วๆๆๆๆ พวกมึงนี่ไร้สาระ! ป่ะๆๆ ไปก็ไป จะได้เสร็จๆ ไปกันเถอะริน” ว่าจก็ไม่รอช้ารีบดึงมือเพื่อนหญิงให้ลุกตามไปติดๆทิ้งให้เพื่อนรักทั้งสองวิ่งตามต้อยๆและแน่นอนว่าการกระทำนั้นมีหรือว่าจะรอดสายตาของไอ้เพื่อนรักทั้งสอง ต้องตกเป็นขี้ปากมันอีกแน่นอน! “เห้ยๆดูนั่นดิ ขนาดวิ่งยังต้องจับมือเลย” สองหนุ่มกระซิบกระซาบกันพลางกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามไปติดๆ “กูว่ามันต้องมีอะไรหล่ะว้า ตอนยัยรินเข้ามาใหม่แรกๆนะเห็นมันชอบไปแกล้งเขาแล้วก็บอกว่าไม่มีไรก็เห็นน่ารักดีเลยอยากแกล้ง แบบนั้นก็ได้หรอวะ!” “เอ้อ กูก็ว่างั้นก็บอกมันไปว่าถ้าชอบเขาก็บอก มันบอกไม่ได้ชอบมันรักพี่แสนดีคนเดียว มันแค่อยากแกล้งเขาเฉยๆ” “มันต้องมีอะไรแน่ๆ! กูฟันธง!” “ฟันธงอะไร! หุบปากแล้วไปเข้าแถวได้แล้ว! จะถ่ายรูป - -^” ยังไม่ทันจะจบบทสนทนายัยหัวหน้าจอมเหวี่ยงก็เดินมาเอ็ดเสียงดุอีกเมื่อเห็นว่าไม่หยุดคุยกันเสียที ใช้เวลาเพียงไม่นานนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 6/7 ก็เข้าแถวเรียงตามเลขที่และพร้อมแล้วสำหรับบันทึกภาพแห่งความทรงจำ ภาพที่ช่วยยืนยันว่าพวกเขาเคยมีวันเวลาร่วมกัน.. หลังจากจบการถ่ายภาพเพื่อนๆในห้องต่างพากันร่ำลากันและค่อยๆทยอยกลับกันไปทีละคนสองคนจนกระทั่ง.. “ฉันไปนะหัวหน้า ^^” เฟรินเดินเข้ามากอดผู้นำของห้องที่คอยประคับประคองเพื่อนๆมาจนถึงฝั่งด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอให้รินไปเจอเพื่อนดีๆในมหาลัยนะ มีชีวิตที่สดใส และขอให้ได้เป็นคุณหมอเหมือนที่อยากเป็นนะ รินทำได้อยู่แล้ว” หัวหน้าห้องเองก็ใช่ว่าเขาจะโหดตลอด แต่ถึงแม้จะมีมุมเข้มงวดเสียส่วนใหญ่แต่เธอก็เป็นที่รักของเพื่อนๆในห้อง “ขอบใจจ้า หัวหน้าก็เหมือนกันนะ .. รัน เธนส์ ฮัน ฉันไปนะ” ร่ำลาเพื่อนหญิงเสร็จก็ถึงเวลามาร่ำลาเหล่าเพื่อนชายคนสนิท “เอิ้มม โชคดีนะว่าที่คุณหมอออ ว่างๆก็มาเจอกันบ้างเน้อ” เธนส์ยกมือบ๊ายบายเพื่อนพร้อมคำอวยพร “ก็ถ้าฉันว่างนะ ได้เลยไม่มีปัญหา! นายก็ตั้งใจเรียนบ้างเหอะ อย่าเอาแต่หลับในชั่วโมงเรียน สงสารเพื่อนนายในอนาคต!” “เอื้อกกก เจ็บแสบ” บทสนทนาของทั้งสองเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆรอบๆได้เป็นอย่างดี “แสบเหมือนเดิม ถ้าดูแต่หน้านี่นึกว่าจะเป็นคนเรียบร้อยเหมือนผ้ายัดไว้ เอ้ย! พับไว้ ฮ่าๆๆๆๆ” คราวนี้เป็นตาของฮันเองที่เอ่ยแซวเพื่อนสาว “งั้นก็อย่าดูหน้าดิ นิสัยไม่ได้ดีเหมือนหน้าตานะ!” “อูยยยย ยอมแล้วจ้า เออๆๆ โชคดีละกันนะ แล้วมาเจอกันใหม่นะ” ไม่ว่าเปล่าดึงเพื่อนใหญ่เข้ามากอดอย่างสนิทสนมตามประสาเพื่อนรัก “รินมันก็คงจะหวานๆกับแค่รันคนเดียวหละมั้งงง” “เห้ยๆ กูอยู่เงียบๆของกูอย่าพาดพิง -.- ว่าแต่เธอกลับไงอ่ะริน” “ผู้ ปก ครอง มารับ คิคิ” เสียงหวานพูดเน้นคำทีละคำพลางหัวเราะชอบใจ “ผู้ปกครองไรวะ พ่อแม่มันก็อยู่ต่างประเทศ หรือพี่ชายมันวะ?” สองหนุ่มซุบซิบกันอย่างไม่ค่อยเข้าใจ “ก็ดีละ งั้นโชคดีนะ.. เอ่อ ก็.. โชคดีนั่นแหละ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก” ร่างสูงเองก็ใจหายไม่น้อยที่จู่ๆคนที่เคยได้แกล้งอยู่ทุกวันจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว แต่ก็อย่างว่า..คนเราก็ต้องเดินไปข้างหน้าตามเข็มนาฬิกา “ขอให้นายโชคดีเหมือนกันนะ หวังว่านายจะหาเพื่อนใหม่ดีๆได้นะ คิกคิก แล้วก็ขอให้รักกันกับพี่แสนดีไปนานๆนะ~ ^^” รินว่าแล้วก็ยกยิ้มหวานให้ “เอ่อ..อื้ม เธอก็เหมือนกันนะ รักกันนานๆหล่ะ” เขาเองก็ยิ้มตอบไปตามมารยาทเพระในใจลึกแล้วก็ไม่ได้อยากจะยิ้มสักนิด..มันรู้สึกแปลกๆหรืออาจจะแค่ไม่ชินกับการที่จะไม่ได้เจอเพื่อนๆ “งั้น..ฉันไปนะ” ว่าพลางโบกมือให้พร้อมหันหลังวิ่งไปหาใครบางคน.. ใครบางคนที่ยืนรอเจ้าหล่อนอยู่หน้าตึก ร่างสูงนั้นเอาแขนพาดกอดคล้องคอร่างบางอย่างสนิทสนมก่อนจะก้มลงหอมที่ผมนุ่มนั้นเบาๆอย่างถนุถนอม..และทั้งสองก็เดินห่างออกไปเรื่อยๆจนลับสายตา “เห้ย..รันนั่นใครวะ!” เพื่อนทั้งสองเอ่ยถามเป็นเสียงเดียวกัน “แฟนริน” เสียงทุ้มตอบกลับไปสั้นๆ “ฟ.. แฟนริน! แฟน! ยัย ! ริน! o_O” ทั้งสองประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพียง ก็แน่แหละตลอดเวลาที่เป็นเพื่อนกันมายัยนั่นไม่มีวี่แววเลยสักนิดว่ามีแฟน ถ้าจะมีก็น่าจะเป็นเจ้าคนที่นั่งอยู่ข้างๆเนี่ยแหละ “เออดิ - -; ตกใจอะไรกันขนาดนั้น โว้ะ แยกย้ายๆๆ กลับๆๆๆ” ว่าจบก็ลุกขึ้นพร้อมสะพายเป้เตรียมตั้งท่าจะออกเดิน “แห่ม ทีพวกกูไม่มีอวยพงอวยพรรร โชคดงโชคดี” “- - อวยไม ก็ตามๆกันไปเรียนอยู่เนี่ย เบื่อชิบหาย” ว่าไปอย่างตัดรำคาญก่อนจะออกเดินแต่ก็ต้องชะงัก.. “ชอบเขาทำไมไม่บอกว่าชอบวะ” “.....” “แหน่ะเงียบแบบนี้แสดงว่าแทงใจดำ.. -.-” “เปล่าว่ะ คงไม่มีทางหรอกกูรักแค่แสนดีคนเดียวก็พอแล้วหล่ะ” ว่าจบก็เดินดุ่มออกไปทิ้งให้เพื่อนรักได้แต่มองตาม.. . . . . . . ‘จริงๆแล้วฉันก็ชอบเธอนะ แต่ฉันก็ชอบเธอแบบนั้นไม่ได้หรอก’ . . . . . . . . . ‘เธอก็มีความฝันของเธอ ฉันก็มีความฝันของฉัน..’ . . . . . . . . . . . ‘เธอก็มีชีวิตของเธอ ฉันก็มีชีวิตของฉัน..’ . . . . . . .

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more