2.พยาบาลพิเศษ บำบัดรัก

1582 Words

ตอนที่ 2 ภาระกิจอาบน้ำให้คนไข้ มินตราเข็นภาสกรที่นั่งอยู่บนรถเข็นมาจอดหน้ากระจกในห้องน้ำที่ดูหรูหราแต่เงียบเหงา “มินจะโกนหนวดให้คุณก่อนนะคะ” เธอเอ่ยเบาๆ แล้วเริ่มเตรียมอุปกรณ์ เธอประคองศีรษะของเขาไว้มั่นคงด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างทาโฟมโกนหนวดอุ่น ๆ ลงบนหนวดเคราที่หยาบกระด้างอย่างช้าๆ กลิ่นหอมสะอาดจากโฟมทำให้ภาสกรเริ่มผ่อนคลาย ใบหน้าของมินตราอยู่ใกล้เขาจนเขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเธอ มีดโกนเริ่มทำงานอย่างนุ่มนวลและระมัดระวัง เมื่อหนวดเคราถูกกำจัดออกไป ผิวแก้มที่เรียบเนียนและสีหน้าอันคมเข้มของภาสกรก็เผยออกมา เขากลับมาหล่อเหลาและดูทรงอำนาจอีกครั้ง มินตราตะลึงจนเผลอจ้องมองใบหน้านั้นอย่างลืมตัว เธอใช้ผ้าเช็ดโฟมที่หลงเหลืออยู่ ก่อนจะปล่อยให้สัญชาตญาณเข้าควบคุม มือเรียวเล็กของเธอเอื้อมไปลูบที่แก้มที่เกลี้ยงเกลาของเขาอย่างนุ่มนวล ราวกับต้องการยืนยันว่าเขากลับมามีชีวิตอีกครั้งจริงๆ ทั้งสองสบตากัน หัวใจของมินตราเต้นแรงจนเกือบจะหลุดออกมาจากอก ความรู้สึกวาบหวามและร้อนผ่าวแล่นผ่านดวงตาของภาสกรอย่างรวดเร็ว มินตราดึงมือกลับทันทีด้วยความตกใจ ใบหน้าของเธอเริ่มมีสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย แต่ภาสกรยังคงมองหน้าเธออย่างไม่กระพริบตา รอยยิ้มบาง ๆ ที่เต็มไปด้วยความพอใจปรากฏขึ้นจาง ๆ หญิงสาวแสล้งกระแอมไอเบา ๆ เพื่อเรียกสติตัวเองให้กลับสู่ความเป็นมืออาชีพ เธอรู้สึกว่าบรรยากาศในห้องน้ำเริ่มร้อนระอุขึ้นอย่างผิดปกติ “คุณภาสกร... ให้ความร่วมมือกับมินหน่อยนะคะ” เธอเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก พยายามเบือนสายตาจากดวงตาคมกริบของเขา “เอ่อ... คือ... คือมินจะถอดเสื้อให้คุณค่ะ” ภาสกรเอนหลังพิงพนักรถเข็น เขายิ้มเล็กน้อยอย่างมีเลศนัย จงใจมองดวงหน้าของเด็กสาวที่แก้มยังแดงระเรื่อไม่หาย “ก็เอาสิ ฉันก็ไม่ได้ขัดขืนเธอสักหน่อย” ภาสกรตอบเสียงทุ้มนุ่ม ในใจเขารู้สึกสนุกอย่างเหลือเชื่อ ความไร้เดียงสาของเธอช่างน่าแกล้งและน่าทดสอบ เขานึกอยากจะดูปฏิกิริยาของเธอในสถานการณ์ที่ใกล้ชิดยิ่งกว่านี้ มินตราสูดหายใจลึก รับรู้ถึงสายตาที่จ้องมองของเขาแล้วรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที มือของเธอสั่นเล็กน้อยขณะที่ค่อยๆ เอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของภาสกรที่ไม่ได้เปลี่ยนมานานหลายวัน นิ้วเรียวเล็กต้องสัมผัสกับเนื้อผ้าและผิวหนังที่อุ่นร้อนใต้เสื้อ เมื่อกระดุมเม็ดสุดท้ายถูกปลดออก... เธอก็ต้องหน้าแดงจัดยิ่งกว่าเดิม เสื้อเชิ้ตถูกเลื่อนออกจากไหล่กว้าง... เผยให้เห็นร่างกายท่อนบนที่แข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ ว่าคนที่ป่วยติดเตียงและเดินไม่ได้มานานหลายเดือน จะมีมัดกล้ามหน้าอกและหน้าท้องที่ยังคงแน่นและได้รูปขนาดนี้! ผิวสีน้ำผึ้งที่ดูสุขภาพดี ตัดกับขนอ่อนๆ ที่ขึ้นอยู่ตามหน้าอกอย่างน่าค้นหา มันเป็นร่างกายที่เต็มไปด้วยพละกำลังและความเป็นชายที่ถูกซ่อนเร้นไว้ภายใต้เสื้อผ้า มินตรากลืนน้ำลายลงคอ ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่กล้ามเนื้อนั้นอย่างห้ามไม่ได้ เธอรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว! ภาสกรเองก็รู้สึกเหมือนมีชีวิตชีวาขึ้นมา เมื่อเห็นปฏิกิริยาของพยาบาลสาวคนนี้ดวงตาของเธอแสดงความประหลาดใจและสับสนอย่างชัดเจน ความรู้สึกตื่นเต้นเล็ก ๆ จากการได้แกล้งเด็กสาวบริสุทธิ์ทำให้ความตายด้านในใจเขาถูกทำลายลงชั่วคราว “ทำไมไม่ทำต่อล่ะ” เขาเอ่ยถามเสียงเข้มและทุ้มนุ่ม เมื่อเห็นเธอเอาแต่นิ่งและจ้องมองมัดกล้ามหน้าท้องของเขาอย่างลืมตัว “คะ... ค่ะ...” หญิงสาวตะกุกตะกัก สติของเธอถูกดึงกลับมาอย่างยากลำบาก เธอรีบลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วหันหลังให้เขาเพื่อไปเตรียมผ้าและน้ำอุ่นอย่างเร่งรีบ เมื่อเตรียมเสร็จ เธอก็หันกลับมา พร้อมกับผ้าขนหนูชุบน้ำหมาด ๆ แล้วบรรจงเช็ดไปตามเรือนร่างกำยำของเขาอย่างเบามือ สัมผัสของผ้าขนหนูอุ่นๆ และมือที่สั่นเล็กน้อยของเธอกำลังทำให้ร่างหนาขนลุก “เธอกำลังเขินเหรอ... มินตรา” ภาสกรเอ่ยถามเสียงเย้าแหย่ เขาตัดสินใจที่จะรุกเข้าสู่พื้นที่ส่วนตัวของเธอด้วยคำพูด “ปะ... เปล่าค่ะ มินไม่ได้เขิน” เธอรีบเอ่ยแย้งอย่างรวดเร็ว พยายามทำเสียงให้มั่นคงที่สุด “คุณภาสกรก็เป็นคนไข้ที่มินต้องดูแล... ก็เหมือน ๆ คนอื่นค่ะ” แต่ท่าทางที่เธอแสดงออกมานั้นช่างตรงกันข้ามกับคำพูดโดยสิ้นเชิง ขณะที่มือของเธอกำลังเช็ดแผงอกของเขาอย่างใกล้ชิด เธอกลับมองไปทางอื่น ไม่กล้าสบตา และไม่กล้ามองร่างใหญ่ตรง ๆสายตาของเธอล่อกแล่กอยู่แต่ที่ไหล่และบริเวณคอของเขา ราวกับร่างกายของภาสกรเป็นสิ่งที่อันตรายต่อความรู้สึกของเธออย่างยิ่ง ภาสกรยิ้มมุมปาก เขาเข้าใจเกมนี้ดี และเขาเลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อ แต่ปล่อยให้ความเงียบและความใกล้ชิด... บีบเค้นความรู้สึกของพยาบาลสาวต่อไป ในขณะที่มินตรากำลังพยายามเช็ดแผงอกของเขาอย่างรวดเร็วเพื่อจบภารกิจ จู่ ๆ ภาสกรก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว “อ่ะ! คุณ!” หญิงสาวร้องออกมาด้วยความตกใจ มือของเธอหยุดชะงักทันที ภาสกรจับมือเรียวเล็กของเธอไว้แน่นด้วยมือใหญ่ของเขา แล้วนำพามือเล็ก ๆ ของเธอให้เคลื่อนลงไปยังบริเวณร่องหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามที่แข็งแกร่งของเขา! “เช็ดแรง ๆ ก็ได้ จะได้สะอาดสมใจเธอ” เขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำและจริงจัง สายตาของเขาจับจ้องใบหน้าแดงก่ำของเธออย่างท้าทาย “ฉันไม่เจ็บหรอก” มือของมินตราถูกบังคับให้นวดวนอยู่บนกล้ามเนื้อหน้าท้องที่ทั้งแน่นและแข็งแกร่งของภาสกร เธอรู้สึกถึงความอุ่นวาบของมือที่จับกุมเธอไว้ไม่ให้หนีไปไหน มินตราไม่มีทางเลือกอื่น เธอต้องทำตามหน้าที่เช็ดตามการนำพาของมือใหญ่ด้วยความสั่นเทา การสัมผัสร่างกายที่กำยำของเขามันช่างแตกต่างจากการดูแลคนไข้สูงอายุคนอื่นโดยสิ้นเชิง เหงื่อเริ่มซึมตามไรขมับของหญิงสาว ไม่ใช่เพราะอากาศร้อน แต่เป็นเพราะแรงกดดันทางจิตใจที่ภาสกรส่งผ่านมา การสัมผัสเนื้อหนังที่กำยำของเขานั้น... กำลังทำลายกำแพงบางอย่่งที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน เมื่อเธอเช็ดร่างกายท่อนบนของเขาจนสะอาดหมดจดแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่ช่วงล่าง... ซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวที่สุด “ลังเลอะไรครับ... คุณพยาบาล” ภาสกรเอ่ยถามเสียงเรียบ แต่แววตาของเขากำลังมองดักทางทุกความคิดของเธอ เป็นการเร่งเร้าที่เงียบและมีอำนาจที่สุด “ทำไมไม่ทำต่อล่ะ” มินตราหายใจแรง ความรู้สึกบางอย่างทำให้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว แต่เพราะนี่คือหน้าที่ เธอรับปากและรับเงินของคุณดนัยมาแล้วว่าจะดูแลเขาให้ดีที่สุด เธอจะพ่ายแพ้ต่อความเขินอายไม่ได้ “เปล่าค่ะ... มินไม่ได้ลังเล” เธอตอบอย่างมั่นใจ แต่ในใจกลับสั่นเทาอย่างเหลือเชื่อ “คุณอย่าลืมสิคะ... มินเป็นพยาบาล คุณคือคนไข้” ภาสกรอมยิ้มกับท่าทางที่พยายามข่มความประหม่าของเธอ เขารู้ว่าเธอโกหก แต่เขาก็พอใจกับความกล้าหาญที่เธอแสดงออกมา มินตราพยายามท่องในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า: เขาคือคนไข้... เหมือนคนอื่นๆ... จำไว้ ยัยมิน! จากนั้นเธอก็ย่อตัวลง แล้วเอื้อมมือไปปลดซิปกางเกงผ้าเนื้อดีของเขาอย่างระมัดระวัง ภาสกรให้ความร่วมมืออย่างดี เขาใช้แขนเท้าที่พนักรถเข็น ออกแรงยกตัวขึ้นจนกางเกงหลุดออกจากสะโพกได้อย่างง่ายดาย แสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อท่อนบนที่ไม่ได้พิการแม้แต่น้อย วินาทีที่กางเกงถูกถอดออก... ทุกการเคลื่อนไหวของมินตราก็หยุดชะงักลงทันที ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตะลึงงันเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาและพบกับท่อนเนื้อขนาดใหญ่ ที่นอนสงบนิ่งอยู่บนหน้าตักของเขา มันเป็นขนาดที่ไม่ธรรมดา ใหญ่โตและยาวกว่าที่เธอเคยเห็นจากภาพวาดทางสรีรวิทยาใด ๆ! มินตรารู้สึกราวกับร่างกายถูกตรึงอยู่กับที่... สายตาของเธอจับจ้องอยู่ที่ของลับ ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวจนแทบจะไหม้เกรียมมากก่อนเดิมหลายเท่า ท่อนเนื้อของภาสกรนั้นแม้จะนอนสงบนิ่ง แต่ขนาดของมันก็ใหญ่โตเกินกว่าที่เธอจะจินตนาการได้ “ให้ตายเถอะ... นี่ขนาดมันยังนอนนิ่ง อยู่เลยนะ...” หญิงสาวคิดสิ่งนี้อยู่ในหัวอย่างบ้าคลั่ง ความไร้เดียงสาของเธอกำลังถูกท้าทายด้วยความจริงที่อยู่ตรงหน้า “...ถ้าตอนที่มันแข็งขึ้นมา... ไม่อยากจะคิด!” ความคิดที่เร่าร้อนและต้องห้ามนั้นพุ่งเข้าสู่สมองของเธออย่างรวดเร็ว ร่างบางรู้สึกเสียววาบไปทั่วร่าง ความหวาดกลัวต่อขนาดนั้นผสมปนเปไปกับความอยากรู้อยากเห็นอย่างประหลาด มินตรายังคงนั่งคุกเข่าอยู่ตรงนั้น ร่างกายของเธอถูกตรึงอยู่ด้วยภาพที่ล่อแหลมนี้ ลืมสิ้นซึ่งผ้าขนหนูและภารกิจที่ต้องทำ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more