1.พยาบาลพิเศษ บำบัดรัก
1119 Words
ตอนที่ 1
ณ คฤหาสน์ขนาดใหญ่ถูกโอบล้อมด้วยความมืดและเงียบงัน ภาสกร เศรษฐีหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบสอง บัดนี้เขานอนนิ่งอยู่บนเตียงดุจอนุสาวรีย์แห่งความสูญเสีย
จากอุบัติเหตุครั้งใหญ่เมื่อหกเดือนก่อน ทำให้ภาสกรสูญเสียความสามารถในการควบคุมร่างกายส่วนล่าง ขาที่เคยเหยียบย่ำบนเส้นทางความสำเร็จบัดนี้ไร้ความรู้สึก แต่สิ่งที่บาดลึกกว่าบาดแผลทางกาย คือการทรยศของ ลินดา ภรรยาผู้เป็นที่รักของเขา
ในยามที่เขาป่วยไข้และต้องการกำลังใจที่สุด เพ็ญกลับหอบเอาเงินสดและทรัพย์สินบางส่วนหนีไปกับชู้รัก การสูญเสียเงินนับสิบล้านไม่ได้ทำให้ภาสกรสะทกสะท้านเท่าการสูญเสียภรรยาที่เขาเชื่อใจ
นับจากวันนั้น ภาสกรก็จมดิ่งอยู่กับความทุกข์ เขาปล่อยปละละเลยตัวเองจนหนวดเครารกครึ้มปกคลุมใบหน้าส่วนใหญ่ เส้นผมที่เคยถูกจัดแต่งอย่างดีตอนนี้ยาวประบ่าและยุ่งเหยิง ดวงตาของเขาโศกเศร้าและว่างเปล่า ราวกับวิญญาณได้หลุดลอยไปจากร่างที่ติดเตียงนี้แล้ว เพื่อนสนิทของเขาจึงต้องใช้ความพยายามอย่างหนักเพื่อส่งพยาบาลพิเศษคนใหม่เข้ามาดูแล... หวังว่าความสดใสจะช่วยฉุดเขาขึ้นมาจากเหวแห่งความเศร้าได้บ้าง
เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น มินตรา ก้าวเข้ามาในฐานะพยาบาลพิเศษคนใหม่ เด็กสาววัยแรกแย้มอายุประมาณยี่สิบต้น ๆ ในชุดพยาบาลสีขาวที่ดูสะอาดตาจนผิดที่ผิดทางในห้องที่มืดสลัวนี้
มินตรากำลังเรียนพยาบาลอยู่ การรับงานดูแลผู้ป่วยนอกเวลาจึงเป็นหนทางเดียวที่เธอจะหาเงินมาส่งตัวเองเรียนและช่วยเหลือครอบครัวได้ ความจำเป็นจึงหล่อหลอมให้เธอมีความเด็ดเดี่ยวเกินวัย
เธอเดินเข้าไปเปิดโคมไฟข้างเตียง แสงสลัว ๆ สาดส่องไปยังใบหน้าของภาสกรที่นอนนิ่ง
มินตรายืนอยู่ข้างเตียงและจ้องมองผู้ป่วยของเธอ ภายใต้หนวดเคราที่รกรุงรัง เธอมองเห็นโครงหน้าและสันกรามที่คมชัด เธอรู้ในทันทีว่าครั้งหนึ่งเขาต้องเป็นชายที่หล่อเหลาและมีเสน่ห์มากแน่ๆ
แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาเธอที่สุดคือ ดวงตาที่เปิดอยู่คู่เดียว ดวงตาคมกริบคู่นั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้า มันเป็นความเศร้าที่หนักอึ้ง ราวกับเขาได้แบกรับความทุกข์ทั้งหมดของโลกไว้เพียงลำพัง
มินตราสูดหายใจเข้าลึก เธอต้องแสดงความสดใสและเป็นมืออาชีพ
“สวัสดีค่ะคุณภาสกร” มินตรากล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงที่สดใสและร่าเริงที่สุดเท่าที่จะทำได้ เป็นเสียงที่ตัดกับบรรยากาศหนักอึ้งในห้องอย่างสิ้นเชิง “ดิฉันชื่อมินตรานะคะ”
ภาสกรนิ่งเงียบ เขาไม่ตอบรับ แต่เขาก็ไม่หันหนี ดวงตาคมกริบคู่นั้นยังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าอ่อนเยาว์ของเธอแวบหนึ่ง ก่อนที่เปลือกตาจะเริ่มหรี่ลงอย่างช้า ๆ
มินตรายื่นมือไปจัดผ้าห่มให้เขาอย่างเบามือ มือของเธอสัมผัสถูกต้นขาที่อยู่ใต้ผ้าห่มโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ตัดสินใจประกาศจุดยืนของตัวเอง เพื่อดึงเขาขึ้นมาจากความมืดมิดให้ได้
“จากนี้ไป... มินจะดูแลคุณเองค่ะ” มินตราพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและเปี่ยมไปด้วยความเด็ดเดี่ยว เป็นคำสัญญาที่เธอตั้งใจจะรักษามันอย่างเคร่งครัด โดยไม่รู้เลยว่า ความมืดมิดในใจของภาสกรนั้นไม่ได้ต้องการ พยาบาลพิเศษเพียงอย่างเดียว
ภาสกรจ้องมองใบหน้าอ่อนเยาว์ของมินตราอย่างไม่พอใจ ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งของเขามาก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในคฤหาสน์ของเขาเอง!
“เธอแค่... ดูแลเรื่องอาหารและยาให้ฉันก็พอ” เขาเอ่ยเสียงเข้มและเย็นชา เป็นการบอกให้รู้ถึงขอบเขตอำนาจของเธอ
“ไม่ได้ค่ะ” มินตราเอ่ยแย้งทันทีอย่างเด็ดขาด เธอสวมวิญญาณความเป็นพยาบาลไว้เต็มตัว
“มินต้องดูแลทุกอย่างของคุณ... และทำให้คุณกลับมาเดินได้เหมือนเดิม”
ภาสกรหัวเราะออกมาอย่างสมเพชตัวเอง เป็นเสียงหัวเราะที่แห้งผากและหยาบกระด้าง
“เดินได้งั้นรึ ฉันไม่อยากเดิน” เขาตอบอย่างสิ้นหวัง
“เธอไม่ต้องยุ่ง... ทำตามที่ฉันสั่งก็พอ”
“เกรงว่าจะไม่ได้ค่ะ” มินตราตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่แสดงความมั่นใจ
“เพราะคนที่จ่ายค่าจ้างให้มินคือคุณดนัย เพื่อนสนิทของคุณ... และมินก็จะทำหน้าที่ของมินให้ดีที่สุด”
ภาสกรนิ่งสนิท ดวงตาคมกริบของเขามองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า พยายามหาช่องโหว่ในความมั่นใจของเด็กสาว เธอมีความกล้าอย่างเหลือเชื่อ
มินตราทนสายตาที่กดดันนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจใช้กลยุทธ์ที่ตรงไปตรงมาที่สุด เธอเท้าเอวเล็กน้อยแล้วทำเสียงดุ
“คุณอย่าดื้อกับมินนะคะ”
น้ำเสียงของเธอนั้นไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด แต่มันกลับน่าเอ็นดูเสียมากกว่า ท่าทางของเธอเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ ที่กำลังขู่เสือแก่ๆ อย่างเขา แต่ในความอ่อนโยนนั้นกลับมีความเด็ดเดี่ยวที่ไม่อ่อนข้อ
ภาสกรนิ่งเงียบไปอีกครั้ง แต่ในอกของเขา... หัวใจที่เคยตายด้านกลับเริ่มเต้นแรงขึ้นอย่างผิดปกติ ไม่ใช่เพราะความโกรธ... แต่เป็นเพราะความแปลกใหม่และความท้าทายที่หญิงสาวคนนี้มอบให้
หญิงสาวไม่รอให้เขาโต้แย้งอีก เธอถือว่าการปะทะได้จบลงแล้วด้วยชัยชนะของเธอ
“ป่ะค่ะ” เธอกล่าวอย่างกระฉับกระเฉง
“ขั้นแรกมินจะพาคุณไปอาบน้ำก่อน”
ภาสกรเลิกคิ้วสูงด้วยความประหลาดใจ การอาบน้ำ ถูกดจสละเลยจนเคยชินกับการเช็ดตัวแบบขอไปทีจากพยาบาลคนเก่า ๆ ไม่มีใครกล้าเสนอพาเขาไปอาบน้ำอย่างจริงจัง
“อาบ... ฉันอาบเองไม่ได้” ภาสกรพูดด้วยเสียงที่แสดงความอับอายเล็กน้อย “เธอจะทำยังไง”
“แน่นอนค่ะคุณอาบเองไม่ได้” มินตราตอบอย่างเป็นธรรมชาติ เธอพร้อมทั้งรวบผมที่ตึงอยู่แล้วให้แน่นยิ่งขึ้น
“มินจะทำความสะอาดร่างกายของคุณเองค่ะ คุณไม่ต้องกังวลนะคะ”
คำพูดที่นุ่มนวลแต่เต็มไปด้วยความใกล้ชิดนั้น ทำให้ภาสกรที่เคยแข็งแกร่งรู้สึกราวกับถูกเปลื้องผ้า เขาไม่เคยรู้สึกอ่อนแอและต้องการการดูแลขนาดนี้มาก่อนในชีวิต เขามองไปยังเรือนร่างของเด็กสาว... เธอสวยงามและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา และเธอกำลังจะทำสิ่งที่ภรรยาของเขาหรือพยาบาลคนก่อน ๆ ไม่เคยคิดจะทำด้วยซ้ำ
- Writer
