พันธนาการอสูร

บทที่2

"ทำไมผมจะว่าไม่ได้ครับ ในเมื่อพรรณาราไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงนั้นเลยสักนิด หิวเงินจนต้องเอาตัวมาถวายให้กับผู้ชายถึงที่"รณทียังไม่หยุดพูดจาว่าร้ายใส่พรรณาราจนหญิงสาวรู้สึกอับอายจนต้องก้มหน้ามองฝ่ามือเล็ก คำพูดทุกคำพูดของรณทีไม่ต่างอะไรจากหอกแหลมคม

"พ่อขอออกคำสั่งห้ามแกไปทำตัวเหลวไหลแบบนี้อีก แต่ถึงอย่างไรตอนนี้หนูพรรณก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียของแกเมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย"

"ที่เธอได้เป็นเมียผม ที่เธอได้จดทะเบียนสมรสกับผมเป็นเพราะพ่อกับแม่บังคับทั้งนั้น"ชายหนุ่มหยัดตัวลุกขึ้นยืนจ้องมองทั้งสามคนด้วยความไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก สายตาชิงชังจ้องเขม่งมองไปยังร่างเล็ก เขาอยากจะจับร่างของพรรณาราฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ให้สมกับความโกรธเคือง

"ที่ฉันให้แกแต่งงานกับหนูพรรณเพราะฉันกับแม่ต้องการให้แกแต่งงานกับผู้หญิงดี ๆ ไม่ใช่ไปคว้าผู้หญิงหน้าไม่อายมาทำเมียมาผลาญสมบัติที่ฉันสร้างมา"

"พ่ออย่ามาตัดสินคนของผม ถ้าพ่อยังไม่รู้จักนิสัยเธอดีพอ"

"ฟังที่พ่อพูดบ้างก็ดีนะ ผู้หญิงสมัยนี้ล้วนแลกกายเพื่อต้องการจับผู้ชายรวย ๆทั้งนั้น"

"แต่คงไม่ใช่กับคนของผมแน่นอนครับ เพราะถ้าเธอต้องการเข้ามาหลอกลวงเพื่อหวังสมบัติอย่างที่พ่อกับแม่ว่า"

"....."

"เธอคงไม่หอบเสื้อผ้าหนีผมไปแบบนี้"ดวงตาแดงก่ำยามเมื่อพูดถึงหญิงในดวงใจที่ตอนนี้ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไร เพราะตั้งแต่มีข่าวการแต่งงานของเขาประกาศออกไปหญิงสาวก็หายออกไปไร้ซึ่งวี่แวว

"ถึงอย่างไรตอนนี้แกก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ เลิกทำตัวเหลวไหลแล้วกลับมาทำหน้าที่ของตัวเองได้แล้ว"ผู้เป็นพ่อสุดจะทนกับความโง่เขลาของลูกชายตัวเองแม้จะหาผู้หญิงดี ๆ มาให้ แต่ก็ยังคิดจะอยากได้ผู้หญิงหิวเงินอย่าง หยาดฟ้ามาเป็นคู่ครอง

"ส่วนนางผู้หญิงคนนั้นพ่อขอสั่งให้แกยกเลิกการตามหา เธอจะหายไปอยู่ที่ไหนแกไม่ต้องไปสนใจเพราะคนที่แกต้องสนใจคือหนูพรรณาราคนเดียวเท่านั้น"ผู้เป็นพ่อยืนกรานเสียงแข็งสร้างความหงุดหงิดรำคาญใจให้บุตรชายอย่างรณทีเป็นอย่างมาก สายตาของเขาลุกโชนด้วยเปลวไฟยามเมื่อมองไปยังร่างของผู้เป็นภรรยา

ปึ้ง

แรงผลักประตูจนเกิดเสียงดังทำเอาพรรณาราสะดุ้งด้วยความตกใจใบหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นร่างใหญ่ของรณทียืนมองมาด้วยแววตาดุดัน

พรึ่บ

"โอ๊ย พรรณเจ็บนะคะ"

"อย่ามาสำออย เธอไปฟ้องอะไรพวกท่านห้ะ"รณทีรู้สึกโกรธเมื่อโดนผู้ให้กำเนิดต่อว่า สายตาของเขายิ่งมองเธอด้วยความชิงชังเพิ่มขึ้นมากกว่าแต่ก่อนตอนที่พ่อและแม่ของเขายัดเยียดให้แต่งงานกับผู้หญิงหิวเงินคนนี้

"ปล่อยพรรณก่อนเถอะนะคะ พรรณเจ็บ"

"ฉันไม่ปล่อยจนกว่าเธอจะยอมพูด ว่ายังไงห้ะคาบข่าวอะไรไปฟ้องพ่อกับแม่ของฉัน"

"พรรณไม่ได้ฟ้องอะไรทั้งนั้นคุณกำลังเข้าใจผิด โอ๊ย"สีหน้าของพรรณาราแสดงถึงความเจ็บปวดเมื่อแรงบีบรัดตรงบริเวณต้นแขนเพิ่มมากยิ่งขึ้นจนทำให้เธอต้องร้องออกมา ผิวขาวสวยเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงตามรอยนิ้วมือแต่ผู้ชายใจร้ายอย่างรณทีก็ไม่คิดจะยอมปล่อย

"ฉันคงเข้าใจผิดไปสินะว่าเธอเป็นพวกหิวแค่เงิน"

"...."

" ถ้าจะให้ฉันเข้าใจถูกเธอมันก็เป็นผู้หญิงที่ยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อหวังให้ตัวเองได้อยู่สุขสบายแถมยังเป็นผู้หญิงตอแหลอีกด้วย"

ปึก

รณทีสะบัดมือด้วยความรุนแรงจนร่างของพรรณาราเซถลาล้มลงบนพื้นพรม ดวงตากลมโตแดงก่ำเมื่อถูกต่อว่าด้วยถ้อยคำรุนแรง

"จำใส่สมองของเธอเอาไว้นะพรรณารา ถ้ายังปากพล่อยไปฟ้องอะไรคุณพ่อคุณแม่อีกล่ะก็ ฉัน'เอา'เธอตายแน่"รณทีเน้นย้ำถ้อยคำทำเอาพรรณาราตัวสั่นเมื่อนึกถึงวันที่เธอต้องเข้าหอกับสามี ความรุนแรงที่เขามอบให้มันคงยังฝังลึกอยู่ในใจของเธอจนมาถึงทุกวันนี้

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูห้องพักดังขึ้นเรียกความสนใจ รณทีส่งสายตาให้พรรณาราเดินไปเปิดประตูซึ่งเธอก็ยอมทำตามอย่างว่าง่ายส่วนชายหนุ่มปลีกตัวไปคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป

"คุณแม่มีอะไรให้พรรณรับใช้เหรอคะ"น้ำเสียงอ่อนน้อมเอ่ยถามผู้มีศักดิ์เป็นแม่สามีที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูพร้อมกับสาวใช้อีกสองคน

"แม่แค่เอาชุดที่จะใส่ไปงานเลี้ยงสำหรับเย็นนี้มาให้หนูพรรณกับเจ้าตัวดี"พรรณาราพยักหน้ารับรู้ เมื่อเช้าตรู่ผู้เป็นแม่สามีได้บอกกับเธอแล้วว่าจะต้องออกงานร่วมกับผู้เป็นสามีซึ่งเรื่องนี้ทำให้พรรณารารู้สึกหนักใจอยู่ไม่น้อย

แกร๊ก

"คุณแม่มีธุระอะไรกับผมหรือครับ"ชายหนุ่มในสภาพเนื้อตัวเปียกเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมเอ่ยตั้งคำถามเมื่อเห็นผู้เป็นแม่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องนอน

"แม่ก็แค่จะเอาชุดสำหรับใส่ไปงานเลี้ยงมาให้ลูกกับหนูพรรณ"

"งานเลี้ยง งานเลี้ยงอะไรกันครับ"

"งานเลี้ยงต้อนรับลูกสาวนายกเทศมนตรี ที่โรงแรมของเรา"

"ผมขอพาคนอื่นไปแทนได้ไหมครับ"พรรณารารู้สึกหน้าชาเมื่อถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยจากสามี

"ได้ยังไงกันรณที ลูกอย่าพูดแบบนี้อีกนะคิดจะพูดอะไรก็เห็นใจหนูพรรณบ้าง"

"เหอะ! เข้าข้างกันเหลือเกินนะครับกับลูกสะใภ้คนนี้ ดูรักกันเหลือเกิน"

"รณที"

"ก็ได้ครับ ผมยอม"น้ำเสียงกดต่ำของคุณหญิงผกามาศทำให้บุตรชายหัวแข็งอย่างรณทียอมแพ้ให้พรรณาราไปงานเลี้ยงในครั้งนี้กับเขาด้วยอย่างไม่สามารถขัดใจผู้เป็นแม่ได้

ภายในใจของพรรณารารู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมากเมื่อต้องออกงานกับสามีที่ตอนนี้ไม่คิดจะมองมายังเธอซึ่งกำลังยืนเก้ ๆ กัง ๆ ทำอะไรไม่ถูกอยู่ตรงโซนอาหารและเครื่องดื่มมองผู้คนมากมายภายในงานล้วนเป็นคนดัง นักธุรกิจที่มีชื่อเสียงทั้งนั้นแตกต่างจากเธอที่เป็นเพียงแค่ลูกสาวเจ้าของธุรกิจเล็ก ๆ

"ไม่คิดจะแนะนำภรรยาให้พวกเรารู้จักหน่อยเหรอครับ"วงสนทนาของรณทีทำเอาเขาต้องหันไปมองภรรยาที่ยืนอยู่ตรงโซนอาหารและเครื่องดื่มก่อนเจ้าตัวจะหันมาสนใจกับแขกที่มาร่วมภายในงานแถมยังเป็นหุ้นส่วนของบริษัท

"พอดีว่าภรรยาของผมเป็นคนเก็บตัวน่ะครับ เธอชอบอยู่ตัวคนเดียวมากกว่า"

"แต่ผมว่ามีหนุ่ม ๆ หลายคนภายในงานอยากทำความรู้จักกับภรรยาของคุณนะครับ"ชายคนดังกล่าวไล่สายตามองไปรอบ ๆ เพื่อนต้องการให้รณทีรู้ว่าผู้ชายภายในงานหลายคนกำลังให้ความสนใจภรรยาของเขาอยู่นั่นเอง

"ถ้าอย่างนั้นไว้คุยกันใหม่นะครับ"

"ยินดีครับคุณรณที"