“อื้อ”
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเพราะไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำอย่างนี้ แม้เธอจะปฏิเสธไม่ได้ว่าช่วงแรกรู้สึกหวั่นไหวไปกับมัน แต่เมื่อคิดว่าอัศวินมีคนของตัวเองอยู่แล้วร่างเล็กก็ขัดขืนสุดแรง
“เป็นอะไรของเธอ” แม้แรงที่ดิ้นแด่ว ๆ ในวงแขนจะไม่สะทกสะท้านกำลังมหาศาลของเขาแต่อัศวินก็ยอมผละริมฝีปากออก ก่อนที่ยัยตัวเล็กจะไม่พอใจไปมากกว่านี้ ทั้งที่ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่คิดจะใส่ใจใครด้วยซ้ำ...
“ปล่อย” เมื่อเป็นอิสระดวงหน้าหวานก็ก้มงุด ก่อนที่เสียงแข็งห้วนจะเอ่ยขึ้น
พิกุลนึกโกรธอัศวินที่เอาแต่ทำตัวไม่ให้เกียรติเธอ แต่ที่โกรธที่สุดก็คือตัวเองที่ดันหวั่นไหวกับการกระทำของเขาอย่างง่ายดาย
“ไหนเป็นอะไรไป บอกฉันหน่อยสิ”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น”
“ทำไมปากกลับมาแข็งอีกแล้วล่ะ ทั้งที่จูบเมื่อกี้ก็อ่อนนุ่มอยู่แท้ ๆ”
เพียะ
“หึ”
อัศวินกวนประสาทอย่างที่น้อยครั้งจะเป็น และเมื่อได้รับแรงตบที่แผงอกแกร่งเขาก็ทำเพียงแค่ห
