“ปล่อยให้เธอหนีหน้าฉันอีกเหรอวะ”
“อย่ามาพูดแบบนี้นะคุณอัศวิน เราเป็นแค่เจ้าหนี้ลูกหนี้ ไม่จำเป็นต้องมามองหน้าจ้องตากันสักหน่อย” พิกุลย้ำสถานะระหว่างเขาและเธอ
“แล้วไง”
“...”
“เป็นแค่ลูกหนี้กับเจ้าหนี้แล้วไง เราตกลงกันแล้วนี่ว่าเธอต้องขึ้นเตียงกับฉันจนกว่าฉันจะเบื่อ”
“...”
“หรือเธอเป็นพวกไม่รักษาคำพูด”
อัศวินยกคำที่เคยตกลงขึ้นมาพูด เพราะในใจนึกอยากหาอะไรมาผูกมัดพิกุลให้อยู่กับตัวเอง โดยที่ไม่รู้เลยว่าคำที่พูดออกไปนั้นมันทำร้ายใจคนฟังแค่ไหน
พิกุลนิ่งค้าง เศษเสี้ยวความดีใจที่มีอยู่น้อยนิดก็ปลิวหายไปทั้งหมดหลังจบประโยคนั้น เธอคิดว่าเขามาถามไถ่เพราะใส่ใจกันเสียอีก
แต่ไม่เลย...อัศวินแค่อยากทำเรื่องอย่างว่าเพียงเท่านั้น
“ที่ฉันตกลงเพราะคิดว่าคุณยังโสด”
“แล้วไง ต่อให้ฉันจะโสดหรือไม่ หน้าที่ของเธอก็ไม่เปลี่ยนแปลง”
อัศวินพูดอย่างไม่ยี่หระ และคำพูดพวกนั้นก็ทำให้หญิงสาวรู้สึกแย่มากขึ้นไปทุ
