และเมื่อเห็นคนตัวเล็กนั่งแล้ว ข้าวต้มที่ถูกเปล่าเพื่อคลายความร้อนแล้วก็ถูกนำมาจ่อประชิดริมฝีปาก
“ไม่ อุ้บ !” ทันทีที่ปากอิ่มเปิดออกช้อนสีขาวก็ถูกส่งเข้ามาในปากโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว พิกุลมองคนข้างเตียงตาขวางแต่ก็ต้องยอมกลืนข้าวต้มลงคออย่างจำยอม
ใบหน้าสวยเบ้ลงเล็กน้อยเพราะรู้สึกระคายคอ และท่าทางพวกนั้นอยู่ในสายตาอัศวินทั้งหมด แก้วน้ำอุ่นถูกยกตรงหน้าและครั้งนี้พิกุลยอมดื่มมันแต่โดยดีก่อนที่ช้อนข้าวต้มจะถูกยื่นมาอีกครั้ง
“ไม่อยากกิน” เสียงแหบบอกอย่างดื้อดึงเพราะพิษไข้ทำให้พิกุลเจ็บคอและขมปากจนไม่อยากกินหรือกลืนอะไร
“กินก่อนแล้วจะได้กินยา” อัศวินบอกอย่างใจเย็นเมื่อเห็นท่าทีราวกับเด็กน้อยของคนป่วย
ใบหน้านวลเนียนขึ้นสีระเรื่อเพราะพิษไข้ และในสายตาเขามันช่างน่าเอ็นดูจนอยากจะหอมแก้มป่อง ๆ นั้นสักฟอดแต่ก็ต้องอดใจไว้
“จะกินดี ๆ หรือจะให้ฉันบีบปากเธอออกแล้วส่งมันเข้าไป” คนบนเตียงยังคงนิ่งเฉยจน
