พิกุลทำงานทั้งวันด้วยความว้าวุ่นใจ แต่เหมือนความซวยของเธอจะไม่จบแค่นั้น เพราะในตอนที่พิกุลเดินออกจากร้านเหมือนอย่างทุกวัน คนที่ไม่ได้เห็นมานานจนแทบลืมเลือนไปแล้วอย่างอัคคีก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า
ตากลมปรายมองคนตรงหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง วันนี้เธอเหนื่อยเกินกว่าจะต้องรับมือกับอะไรแล้ว
“เดี๋ยวสิ”
“คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ” พิกุลถามเสียงเหนื่อยหน่ายเพราะระหว่างเธอกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีเรื่องให้ต้องพูดคุยกันสักนิด
“สนใจมานอนกับฉันไหม”
“คะ ?”
“ไอ้วินเขี่ยเธอทิ้งแล้วนี่”
“เฮ้อ ขอตัวนะคะ” คนถูกหาเรื่องเลือกที่จะเดินหนีดีกว่าต้องมาพูดคุยกับคนแบบนี้
แต่เหมือนท่าทางของเธอจะทำให้อัคคีอารมณ์เสียไม่น้อย เขาเอื้อมมาจับแขนเธอไว้อย่างแรง จนพิกุลต้องหันกลับไปมองด้วยสายตาไม่พอใจ
“ปล่อย” พิกุลรั้งแขนตัวเองกลับแต่อีกคนดันบีบแรงกว่าเดิมจนดวงหน้าหวานเหยเก
“ไม่เห็นต้องโมโหขนาดนั้นเลยนี่ ไอ้วิ
