เพราะฉันคือหญิงอมตะ! 15
326 Words
เวลา 00.00 อีกแค่ 3 ชั่วโมงเท่านั้น! ผมเตรียมแบกเป้ไว้ที่หลังแล้ว
เวลา 01.00 อีกแค่ 2 ชั่วโมง ผมแอบเปิดประตูห้องนอนตัวเอง เพื่อให้มั่นใจว่าทุกคนหลับ ไฟในบ้านทุกดวงปิดเงียบสนิท ไร้สิ่งมีชีวิตใดๆมาเดินเพลนพลาน
เวลา 02.00 อีกแค่ 1 ชั่วโมงเท่านั้น ผมเลยแอบออกมาจากนอกห้อง แอบย่องเบามาอย่างเงียบๆ พอออกมาจากห้องได้ ผมรีบวิ่งลงมาชั้นล่างทันที ฟิ้ว~
พรึ้บ! (O_O|||) ชิบหายแล้วว~ ไฟติด!
“มึงจะไปไหน!!” ผมหันหลัง หันไปหาต้นเสียงทันที นั้นคือพี่ตอง อื้อหื้อ! ลืมไปเสียสนิทว่าพี่ตองมีไปถ่ายแบบที่ปารีส เที่ยวบินเดียวกับผมแน่ๆ ทำไมไม่รอบคอบแบบนี่ว่ะ
“ไปส่งพี่ไง จะไปปารีสใช่ไหม อย่าลืมน้ำหอมผมนะพี่” แถไปก่อน ขนอะไรมาแถได้ก็แถไปก่อนน
“กูมีทีมงามมารับ มึงจะทำตัวเป็นเด็กดีตื่นเช้าทำไม”
“ก...ก็...จะไม่เจอกันตั้งหลายวัน น้องคิดถึง เลยตั้งใจไปส่งที่สนามบิน” แถไป~ แถไป~
“เอาความจริง!”
“(-_-) ผมจะหนี” โดนจำได้จนได้ ทำไมโกหกไม่ได้เลยวะ
“ไอ้เต้! เวลามึงโกหกนะ หูมึงจะแดง กูจับได้ตั้งแต่หูกางๆ ของมึง แดงตั้งแต่กูเปิดไฟละ มึงจะขึ้นไปนอนข้างบนดีๆ หรือจะให้กูบอกพี่ต้น”
“ฝันดีครับ” ผมยอมเดินขึ้นไปข้างบนแต่โดยดี สรุปล้มเลว~ You Death!
‘พี่ต้น ไอ้เต้มันจะหนี จับตาดูมันดีๆ ละ โชคดีมันมาเจอผมก่อน ไม่งั้น...มันไปถึงกรุงปารีสละ’
ตองส่งข้อความไปบอกพี่ชายเขา ก่อนที่เขาจะออกจากบ้านเพื่อไปกรุงปารีส เพื่อไปถ่ายแบบ (วัยอาลัยเต้ 1 นาที)
- Writer
