เพราะฉันคือหญิงอมตะ! 12
412 Words
ฉันยังคงทำตาเขียวใส่ไอ้เด็กผี ถึงตอนนี่เราจะนั่งแยกกัน แค่โต๊ะตัวเดียวกั้นก็ตามเถอะ แต่บอกไว้ก่อนว่าฉันพร้อมจะกัดมันได้ทุกเมื่อ ยัยกุ๊กก็ยังคงทำหน้าที่ ทำแผลให้ไอ้เด็กผี มันก็เพราะแรงแค้นแรงปรารถนา แรงราคีของฉันที่มันมีต่อไอ้เด็กผีนี่ ทำให้หัวมันแตกเป็นที่เรียบร้อย ฮ่าๆ >[]< ส่วนฉันคงมีเหล็กในฝังอยู่ในร่างกาย ก็แค่รอยแดงก็เท่านั้น บาดแผลไม่มี ผิวของคนรวยก็แบบนี่แหละ โดนอะไรนิดอะไรหน่อยก็เป็นร่องเป็นรอย
“เจ็บหน่อยนะคะ” ยัยกุ๊กเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์ ก่อนจะค่อยๆ บรรจงแตะลงไปที่หน้าผากของเต้ เห็นแล้วก็หมั่นไส้ จะประณีตอะไรปานนั้น ส่วนแขกในร้านฉันนะหรอ หนีกันไปหมดละ ฉันเลยปิดร้านก่อนกำหนด ขอสะสางกับไอ้เด็กนี่ก่อน
“ไม่เป็นไรครับ” เต้ตอบกลับกุ๊กไป แต่สายตาก็ยังคงจดจ้องไปทางนาเนียเขม็ง เขาพร้อมที่จะแยกเขี้ยว และต่อสู้กับเธอทุกเมื่อ ฝ่ายตรงข้ามก็ใช่ย้อย พร้อมที่จะต่อกลอนเช่นกัน กุ๊กก็ยังคงบรรจงทำแผลให้เต้อย่างประนีประนอม เธอก็ตื่นเต้นเหมือนกัน ที่ต้องมาอยู่ใกล้ๆ ผู้ชายที่หน้าตาน่ารักและทะเล้นแบบเต้ เธอหน้าแดงอย่างชัดเจน และแอบอมยิ้มอยู่บ่อยๆ ยิ่งได้เห็นผิวพรรณของเต้ใกล้ๆ เธอยิ่งจิตใจไม่อยู่สุข เพราะถ้าเจ้นาเนียไม่เอาเธอจะได้คาบเต้ไปกินเองเสียแทน
ในช่วงจังหวะที่กุ๊ก กำลังเอาพลาสเตอร์มาปิดแผลของเต้นั้น เต้ก็หันหน้าไปทางเธอทันที นั้นยิ่งทำให้เธอใจเต้นแรงอย่างเห็นได้ชัด ไม่เท่านั้นเต้ยังคว้ามือของเธอไว้ด้วย
“ไม่เป็นไรครับ ผมติดเอง” แค่สัมผัสกันเพียงชั่วครู่ แต่นั้นก็ทำให้กุ๊กหวั่นไหวไม่น้อย เธอรู้แค่ว่าไอ้เด็กผีของเจ๊นาเนีย ก็หน้าตาดี และหล่อใช้ได้เลยละ
“โอ้ย! กะบาลใหญ่ขนาดนั้น อันเดียวไม่พอหรอก พื้นที่บนใบหน้ามันเยอะ” ฉันแค่รู้สึกหมั่นไส้ ที่ยัยกุ๊ก กระทำกับไอ้เด็กผีแบบละเมียดละไมเหลือเกิน ประนึ่งกลัวหนังมันจะถลอกอะไรแบบนั้น ฉันเลยคว้าพลาสเตอร์แปะแผลอีกประมาณ 5 อันตบเข้าไปที่หน้าผากเต้อีกที
- Writer
