ตอนที่ 2 ความอำมหิตคลินท์ตัน ฟอกซ์

1757 Words

กริ้กก! แกร๊กกก! กริ้งง!! เสียงเครื่องมือวิทยาศาสตร์สีเงิน ดังกระทบกับภาชนะเครื่องแก้วใบสวย ภายในนั้นบรรจุของเหลวชนิดหนึ่ง มันไร้สี ไร้กลิ่น เพราะเจ้าของความคิดไม่ต้องการให้ใครตามหาต้นตอ ‘ของเล่นชิ้นโบแดง’ ของเขาเจอ นิ้วมือเรียวยาวดั่งอิสตรีถูกสวมทับด้วยถุงมือยางทางการแพทย์อย่างดี เอื้อมไปหยิบเข็มฉีดขึ้นมา สายตาคมสีเทาคมจ้องมองปลายเข็มสีเงินด้วยท่าทีเรียบเฉย บริเวณมุมโต๊ะทดลองขนาดใหญ่ มีกรงกระต่ายสีขาวขนปุยอยู่หนึ่งตัว มันกำลังสั่นกลัวอย่างมาก ดวงตาดวงวูบไหวเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เมื่อมองเห็นปีศาจร้ายกำลังลำเลียงน้ำสีใสเข้าไปในเข็ม มันรับรู้ถึงภัยอันตรายที่กำลังจะมาถึงตัวในไม่ช้า รีบตะกุยตะกายเอาชีวิตรอดออกไปจากกรงเล็กๆนี้ เมื่อปีศาจร้ายหันปลายเข็มสีเงินไปหามัน กุกกักๆๆ!!!!! อี้กกก!!!! ๆๆ “ฉันไม่เสียงดัง… นิ่งๆซะ…” เสียงทุ้มต่ำกระซิบบอก ราวกับขับกล่อมเหยื่อตายใจ..ก่อนจะสังหารอย่างเยือกเย็น จึก! กึกกึก!!! กุกกัก…….กึก!! ไม่ถึงสามวินาที กระต่ายตัวนั้นก็แน่นิ่งไปอย่างรวดเร็ว โดยที่ดวงตาสีแดงของมันยังคงเบิกค้าง มองปีศาจร้ายที่กระชากวิญญาณของมันออกไปด้วยสายตาที่ไร้ความสงสาร ดวงตาสีเทาเข้มเป็นประกายขึ้นมา ทันทีที่เห็นผลลัพธ์ใหม่ได้เกิดขึ้น คราวนี้ ‘ของเล่น’ตัวใหม่เหมือนจะออกอาการเร็วกว่าครั้งก่อน ไม่ถึงสามวินาทีที่เขาฉีดมันเข้าไป ก็ทำให้กระต่ายตัวนี้หลุดเข้าไปอีกโลกได้อย่างสบายๆ ….แต่..คลินท์ตันจะยังไม่จัดจำหน่ายสิ้นค้าตัวนี้ออกไป..หากเขา…ยังไม่ได้ทดลองกับมนุษย์จริงๆ!! ก๊อกก!!! ก๊อกกก!!! ก๊อกกก!!!! เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆอย่างมีมารยาท ดึงสายตาที่กำลังจดจอกับหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่กำลังวิเคราะห์ผลการทดลองล่าสุดในตอนนี้ คลินท์ไม่แม้จะมองไปยังประตูที่กำลังถูกเปิดเข้ามาอย่างเงียบๆ ภายในห้องทดลองปกคลุมไปด้วยความมืดสลัว มีเพียงโคมไฟเหนือโต๊ะทดลองที่มีขวดยามากมายวางเรียงรายอยู่เพียงหนึ่งดวง กลิ่นยามากมายลอยเข้ามาแตะปลายจมูกของมือขวา หากเป็นคนอื่นไปอาจจะสิ้นใจไปแล้วเมื่อเผลอสูดดมสารอันตรายเหล่านี้เข้าไป แต่เพราะเขาอยู่กับเจ้านายมาตั้งแต่เด็ก ถูกฝึกทุกอย่างเพื่อขึ้นมายืนเคียงข้าง ดูแลความปลอดภัยให้กับผู้เป็นนายใหญ่ของตระกูลฟอกซ์ อย่างคลินท์ตัน ฟอกซ์ มาเฟียที่โหดและอำมหิตที่สุดในกลุ่มมาเฟียพันธมิตร “มีอะไร?” เสียงเข้มเย็นยะเยือกของหมอเถื่อนเอ่ยขึ้น พลางเอนหลังพิงไปกับพนักเก้าอี้ เอื้อมมือไปคว้าขวดวอดก้าราคาแพงขึ้นมากระดกมันลงลำคอราวกับน้ำเปล่า ไม่สนใจว่าตัวเองจะอยู่ท่ามกลางยาพิษมากมาย ที่อาจสร้างอันตรายต่อร่างกายตัวเองได้ “หนอนออกมาแล้วครับนาย” กึก!! “ที่ไหน..” เปลือกตาคมค่อยๆเปิดขึ้นหลัง ปล่อยให้ร่างกายดื่มด่ำกับความร้อนผาวของวอดก้าที่กระดกลงคอไปหมาดๆ “บริเวณโรงพยาบาลครับ” ดันเครายงาน ตอนนี้หนอนที่หลบหนีไปจากการฆ่าล้างตระกูลทรยศคราวนั้นหนีไปได้ “หึ..!” ทันทีที่มือขวาคนสนิทรายงานจบ เสียงแค่นหัวเราะก็ดังขึ้นในลำคอหนา ปลายนิ้วยาวสวยราวกับมือของอิสตรีหยิบเข็มฉีดยาที่บรรจุยาสีใสที่พึ่งใช้กับกระต่ายตัวขาวไปก่อนหน้าขึ้นมา ดวงตาคมสีเทาเข้มเป็นประกายวาววับเต็มไปด้วยความสนุก ไม่นานที่คลินท์ตันใช้เวลานึกคิด ก็ยืดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พลางหันไปมองมือขวาของตัวเองช้าๆ “ไปจับหนอนมาทดลองกัน..” ก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มต่ำออกไป อึกก!! เสียงกลืนน้ำลายลงคอของดันเคดังขึ้น บรรยากาศรอบกายพานเย็นยะเยือกราวกับอยู่ขั้วโลก โคมไฟที่อยู่เหนือโต๊ะทดลองของผู้เป็นนายเหนือ อยู่ๆก็กระพริบถี่ๆไม่ต่างจากหลุดเข้าไปอยู่ในหนังฆาตกรรมโรคจิต ทั้งที่ติดตามคลินท์ตันมานานหลายปี เขาก็ไม่เคยอ่านความคิดผ่านสายตาของคนตรงหน้าออกแม้แต่ครั้งเดียว แต่สิ่งหนึ่งที่คนตรงหน้าทำให้ทุกคนหวาดผวากลัว จนต้องยอมก้มหัวให้ คือการทรมานเหยื่อ..คนตรงหน้าจะทรมานจนกว่าเหยือ..จะร้องขอความตายจากปีศาจในร่างเทพบุตรตนนี้ แกร๊กกก!! “นายว่ายังไงบ้างไอ้ดันเค?” หลังคู่หูออกจากห้องทดลองชวนขนหัวลุก ลูก้าก็รีบเอ่ยถามเพื่อนหน้านิ่งของตัวเองแทบจะทันที “คิดว่าไงละ? นายยิ่งอยากได้เหยื่อทดลองใหม่อยู่” “กูต้องไว้อาลัยหนอนรอดชีวิตตัวนั้นล่วงหน้าแล้วสิ หึ้ยยย~~” “หรือมึงจะอาสาเป็นหนูทดลองเอง?” ปึกกก!!! “พูดห่าเหวอะไรออกมาว่าได้วะ!!เพื่อนทรยศ!! กูยังไม่อยากตายโว้ย!! เมียก็ยังไม่มี!” คนมีความฝันอยากมีเมียเป็นตัวเป็นตนเหมือนอย่างคนอื่นเขารีบโวยวายขึ้นเสียงดัง มันจะพูดอะไรที่ชี้นำความหายนะมาให้เขาได้ยังไง!! ลูก้าลูบแขนรัวๆ ราวกับปลอบขวัญที่ตื่นกลัว ให้กลับเข้าร่างตามเดิม “มึงยังคิดจะมีเมีย?” “เกิดมาทั้งทีก็ต้องมีเมียมีลูกสืบสกุลสิว่ะ มึงไม่ดูครอบครัวที่แสนน่ารักของคุณคริสเตียนกับคุณฟรานติโน่ละ มีลูกๆที่น่ารักวิ่งเล่นรอบสนาม สร้างเสียงหัวเราะให้เกิดขึ้นทุกวัน ไม่ใช่จำเจแบบพวกเรา!!” คนพูดทำหน้าเพ้อฝัน ยังคงไม่ตัดโอกาสการมีเมียของตัวเอง แต่จะทำให้ฝันเป็นจริงได้ คือนายเหนือตัวต้องมีก่อนนี่สิปัญหาระดับโลก!! หรือระดับชาติเลยละ!! “หึ!! ล้มเลิกความคิดไร้สาระของมึงซะไอ้ลูก้า! เพราะมึงยังต้องอยู่รับใช้นายไปจนตาย”! “เหอะ! ใครจะไปรู้ พระเจ้าเดี๋ยวนี้ชอบเล่นตลกจะตาย มึงดูอย่างคุณคริสเตียนสิ! ปากบอกไม่อยากมีเมียๆ เป็นไงละทุกวันนี้?…อีกอย่าง.. นายอาจจะได้เมียขึ้นมาเร็วๆนี้ก็เป็นได้ แล้วถึงตอนนั้นกูก็จะได้มีเมียบะ…” แกร๊กกกก!!! “เออ…” “เก็บปากมึงก็ดีนะไอ้ลูก้า!! ..เพราะหากปากมึงยังพล่ามอะไรไร้สาระให้กูได้ยินอีก กูจะจับมากรอกยาพิษซะ!!!” เฮือกกกก!!! ใบหน้าหล่อเหลาของลูก้าถึงกับซีดเผือดเป็นไก่ต้มค้างคืน เพียงแค่เผลอสบตาคมกริบราวกับเข็มพิษนับพัน เขาก็รู้สึกเหมือนกับอากาศรอบๆถูกแย่งไปเสียดื้อๆ ลูก้ารีบส่ายศีรษะรัวๆ ชาตินี้ก็ไม่คิดจะลองดีกับ ของเล่น นายอีกเด็ดขาด!! ตึกๆๆ~~ “ฟู่~~ เกือบตายแล้วสิกู..” “สมน้ำหน้า! พูดอะไรไร้สาระ! รีบตามนายไปได้แล้ว” “เออ.ๆ ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้สัสดันเค!”ลูก้าตะโกนไล่หลังเพื่อนคู่หู ที่ไม่แม้จะเป็นห่วงเขาสักนิด ดูเหมือนมันจะเป็นคนไร้หัวใจไปกับผู้เป็นนาย ที่ได้รับฉายาจากคนใต้ปกครองว่าเป็น ‘มาเฟียไร้หัวจิตหัวใจและอำมหิต!’!! ตึกๆๆ!!! ตรอกซอยเล็กๆระหว่างสองตึกใหญ่ในค่ำคืนมืด มีชายร่างใหญ่สายเลือดตะวันตกที่พยายามวิ่งหนีเอาชีวิตรอดจากเงื้อมมือปีศาจร้ายในคราบเทพบุตรอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาหนีมาหลบซ่อนตัวที่นี่ได้เพียงสามวัน ก็ถูกตามเจอตัวจนได้!! ดั่งคำพูดที่ดังสะท้อนเข้ามาในวันนั้น..วันที่ปีศาจร้ายตัดสินโทษ สั่งฆ่ากวาดล้างตระกูลของเขาภายในคืนเดียว ‘มึง..ไม่มีทางหนีรอดไปจากเงื้อมมือกู…’ กึกก!!! “ไง?…ไม่เจอกันนาน…ตั้งสามวัน..มึงดูไม่ได้เลยนะ เอเวอสันต์ คราส…ตระกูล…ทรยศของกู!” พรึบบบ!!! ปึกกก!!!! “ปล่อยกู!! ไอ้ปีศาจ!!! “ แปะๆ~~ เสียงปรบมือดังขึ้นจากบุคคลที่ได้ฉายาว่าเป็นปีศาจอำมหิต มือเรียวขาวไม่ต่างจากแวมไพร์ ปล่อยบุหรี่ที่พึ่งสูบไปเพียงครึ่งม้วนลงกับพื้นอิฐทางเดิน ก่อนจะตามด้วยรองเท้าที่บดขยี้มันให้แหลกละเอียด ตึกๆๆ~~ จังหวะที่ก้าวเดิน ราวกับชีวิตที่สั้นลงเรื่อยๆของเหยื่อที่พยายามดิ้นรนหนีเอาชีวิตรอดจากเงื้อมมือปีศาจร้ายอำมหิตตนนี้มาได้..เพียงสามวัน..หรือจริงๆ..มันแค่ต่อเวลาลาโลกนี้ให้กับเขา? “ปล่อยกูไปเถอะ..กะ..กูไม่รู้เรื่องที่พ่อกูทำจริงๆ อ้ากก!!!” ปึกกก!!! เอเวอสันต์ร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อคลินท์ตันใช้รองเท้าเหยียบลงบนบ่า กดให้เอเวอสันต์ แนบลงไปกับพื้นอิฐที่เปียกชื้นจากน้ำฝนก่อนหน้า “คิดว่ากูจะใจดีปล่อยลูกคนทรยศหนีไป?..หึๆ..มึงมีค่าอะไรที่กูต้องไว้ชีวิตคนอย่างมึงอีก…” เสียงต่ำราบเรียบ ไม่มีความสงสารศัตรูที่คิดแว้งกัด แน่นอนว่าคลินท์ตันจัดการฆ่าคนทรยศทั้งตระกูล ไม่ให้เหลือรอด..แม้ชีวิตเดียว เรื่องความโหดเหี้ยมของเขาแพร่กระจายออกไปเป็นวงกว้าง ทำให้คนใต้ปกครองต่างหวาดกลัว และไม่คิดตั้งตัวเป็นศัตรู หรือค้านคำสั่งของผู้นำตระกูลมาเฟียคนปัจจุบัน แกร๊กกก!! เสียงหนึ่งดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลจากจุดที่คลินท์ตันและเหยื่ออยู่ ปลายเท้าหนาที่เหยียบลงบนหลังเหยื่อชะงัก มือที่ถือเข็มเงินขนาดเล็กและกำลังจะฉีดลงบนต้นคอเหยื่อต้องสะดุดตาม คิ้วคมขมวดยุ่งอย่างหงุดหงิดที่มีคนบังอาจมาขัดจังหวะการทดลอง ‘ของเล่น’ ของเขา ก่อนสายตาสีเทาเข้มจะลากขึ้นไปสบสายตากับมือขวาและมือซ้ายของตัวเอง พร้อมกับเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ทุกคำกลับเต็มไปด้วยความน่ากลัวและไร้ความเห็นใจ บอดี้การ์ดทุกคนที่อยู่รอบๆ พากันขนลุกขนพอง แทบกลืนน้ำลายไม่ลงเป็นแถบๆ “ไปลากคอหนูสอดรู้สอดเห็นมาให้กู!” ……………………………………………. 🫣🫣 งื้ออออ!!! อิพี่ของเราโหดดด!!!เกิ้นนน!!! ไปไงดีละทีนี้55++🍀🍀🍀🍀🍀 [ระหว่างของพี่หมอ กลับไปอ่านคนอื่นรอก่อนได้นะคร้าา เรื่อง มาเฟียร้ายอุปถัมภ์รัก และ เรื่อง จ้างรักมาเฟียร้อยเล่ห์]

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more