ราชนาวีเสน่หา EP.02
1285 Words
“แกจะไปจริงๆ หรือใบเตย”
คำถามที่หลุดออกมาจากปากของเพื่อนสนิท เรียกความสติของโชติกาให้กลับมาอีกครั้ง หญิงสาวถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า ใจจริงเธอก็ไม่อยากออกจากบ้านที่เธอเคยอยู่มาตั้งแต่เกิดแม้แต่น้อย แต่จะมีความหมายอะไร ในเมื่อตอนนี้บ้านหลังที่เธอเคยอยู่ กลับเต็มไปด้วยปัญหาและความวุ่นวายไม่หยุดหย่อน
หลังจากมารดาเสียไปได้ไม่กี่ปี บิดาก็พาผู้หญิงคนใหม่เข้ามาในบ้าน และไม่ได้พามาคนเดียวเสียด้วย เพราะฝ่ายหญิงนั่นมีลูกติดมาถึงสองคน อายุก็คงไล่เลี่ยกับเธอ บ้านที่เคยสุขสงบในวันวานคงกลายเป็นเพียงอดีตเท่านั้น เพราะตั้งแต่สามแม่ลูกคู่นี้ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้าน ก็มีแต่เรื่องไม่เว้นแต่ละวัน
“ไม่เห็นต้องถามเลย ดูหน้าใบเตยก็รู้แล้วมั้ง เป็นฉัน ฉันก็ไม่อยู่หรอก”
ภัทริยารู้สึกเห็นใจโชติกาไม่น้อย แต่เธอก็ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้มากนัก เพราะเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ อีกอย่างลุงเทิดก็เป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเอง คิดว่าสิ่งที่ท่านทำถูกต้องเสมอ หากท่านตัดสินใจไปแล้ว ใครก็ไม่สามารถขัดขวางได้
“แต่นั่นมันบ้านแกนะใบเตย” รวิพรบอก รู้สึกเป็นห่วงกับการตัดสินใจของโชติกา นั่นเพราะเธอรู้จักนิสัยของบิดาโชติกาเป็นอย่างดี หากท่านตัดสินใจหรือพูดอะไรไปแล้ว ก็ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนใจท่านได้
“บ้านเหรอ? ขุมนรกมากกว่า” โชติกาบอกด้วยน้ำเสียงเจ็บแค้น บ้านที่เคยสงบสุขมันเป็นแค่อดีตเท่านั้น ปัจจุบันมันคือขุมนรกเสียมากกว่า บ้านที่เคยเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะของคนในครอบครัว บัดนี้บ้านหลังนี้กลับเต็มไปด้วยเสียงเพลง เสียงหัวเราะที่ฟังแล้วแสบแก้วหู งานเลี้ยงที่ถูกจัดขึ้นเกือบทุกอาทิตย์ด้วยฝีมือของสามแม่ลูกที่บิดาเพิ่งพาเข้ามาในอยู่บ้าน บ้านที่แสนสุขกลายเป็นบ้านที่น่ารังเกียจ มีผู้ชายสับเปลี่ยนเข้าออกในบ้านไม่เคยซ้ำหน้า
“พูดแรงไปหรือเปล่าใบเตย”
“ไม่แรงหรอกพร ลูกเลี้ยงของคุณพ่อพาเพื่อนเข้ามาในบ้านแทบทุกอาทิตย์ แถมคนที่พาเข้ามาก็ไม่ซ้ำหน้ากันด้วย ไม่รู้ว่าคุณพ่อทนอยู่ได้ยังไง”
“คุณลุงโดนของหรือเปล่าใบเตย” ภัทริยาถามขึ้นอย่างสงสัย
“ไม่หรอกภัทร ฉันก็เห็นคุณพ่ออยู่ดีมีสุข ไม่เห็นท่านจะเป็นอะไรเลย”
“มันก็ไม่แน่หรอกนะ” รวิพรบอก รู้สึกกังวลกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของบิดาเพื่อนสนิท
“ฉันว่าพวกเราเลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะ ยังไงฉันก็ตัดสินใจที่ย้ายออกมาจากบ้านนั่นอยู่แล้ว” ให้ทนอยู่ในบ้านหลังนั้นอีกแค่วันเดียว เธอยังทำไม่ได้เลย ให้ทนหายใจอยู่ร่วมบ้านกับสามแม่ลูกจอมหิวเงินพวกนั้น เธอยอมออกมาอยู่ข้างนอกดีกว่า ถึงจะออกมาอยู่ข้างนอก เธอก็ไม่มีวันอดตายเป็นแน่ สมบัติที่ใครๆ อยากได้อยากมี เธอก็ไม่ได้สนใจที่อยากครอบครองสักนิด
รวิพรหันมองหน้าภัทริยาแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างเป็นห่วงกับการตัดสินใจของโชติกา แต่ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยอะไรได้ เพราะตอนนี้คุณลุงเทิดดูจะรักและสนใจภรรยาใหม่กับลูกมากกว่าลูกสาวที่เกิดจากภรรยาคนแรกเสียอีก เวลาที่เคยมีให้โชติกาก็เปลี่ยนไปให้ลูกชายกับลูกสาวของภรรยาใหม่แทน
“แล้วแกจะย้ายออกมาวันไหน”
“ไม่เกินอาทิตย์นี้แหละพร ฉันซื้อคอนโดแล้ว ตอนนี้กำลังตกแต่งอยู่”
“เอ้ย แกไปซื้อคอนโดตั้งแต่เมื่อไร ทำไมพวกฉันถึงไม่รู้” ภัทริยาร้องออกมาอย่างตกใจกับการตัดสินใจที่รวดเร็วของโชติกา คราวก่อนเธอเข้าใจว่าเรื่องที่โชติกาจะซื้อคอนโดมิเนียมเป็นเรื่องที่คุยกันเล่นๆ เสียอีก ไม่นึกว่ามันจะกลายเป็นจริง
“ฉันตัดสินใจกะทันหันนะ”
“แล้วแกซื้อคอนโดอยู่แถวไหนล่ะ” รวิพรถามในสิ่งที่สงสัย เพราะเริ่มเป็นห่วงความปลอดภัยของโชติกา ตั้งแต่คบกันมาโชติกาไม่เคยต้องลำบาก ออกมาอยู่นอกบ้านแบบนี้ คุณลุงเทิดจะไม่ว่าอะไรจริงหรือ?
“เมืองนนท์” โชติกาบอกขณะตักอาหารใส่จาน แล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มเหมือนไม่ทุกข์ร้อนกับเรื่องที่รวิพรกับภัทริยาเป็นห่วง แค่มองตาเธอก็รู้แล้วว่าทั้งสองกังวลเรื่องที่เธอตัดสินใจออกมาอยู่ข้างนอกเพียงลำพัง
“อยู่ไกลจากบ้านมากเลยไม่ใช่หรือใบเตย”
“ก็ไม่ไกลเท่าไรหรอก ขับรถแค่สองชั่วโมงก็ถึงแล้ว”
“แต่ถ้ารถติดก็เกือบสามชั่วโมงเลยนะใบเตย” รวิพรถาม ที่จริงคอนโดมิเนียมที่มีระบบรักษาความปลอดภัยดีๆ มีอยู่เยอะแยะภายในกรุงเทพฯ หรือไม่ก็หาคอนโดมิเนียมที่อยู่ใกล้ๆ บ้านดีกว่า ไปอยู่ไกลขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้นกับคุณลุงเทิด จะกลับมาดูใจท่านทันได้อย่างไรแต่ที่เธอไม่เข้าใจก็คือ ทำไมโชติกาต้องย้ายออกไปอยู่เสียไกลบ้าน ปล่อยให้สามแม่ลูกอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ขจรเดชอย่างสุขสบายได้อย่างไร ถ้าเป็นเธอล่ะก็ ไม่มีทางปล่อยให้สามแม่ลูกนั่นอยู่อย่างมีความสุขแน่
“พวกแกไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก คอนโดที่ฉันไปอยู่ ระบบความปลอดภัยดีเยี่ยม”
“ไปอยู่บ้านฉันดีไหมใบเตย ถึงจะไม่ใหญ่โตเท่าบ้านแก แต่ก็ไม่ได้คับแคบอะไร ยังเหลือห้องว่างอีกหลายห้องเลย” ภัทริยาบอก ถึงบ้านเธอไม่ได้ใหญ่โตเทียบเท่ากับบ้านของโชติกา แต่ถ้าให้เพื่อนสักคนเข้าไปอาศัยอยู่ด้วย ก็ไม่ได้ลำบากอะไรเลย ดีเสียอีก มีคนอยู่ในบ้านเยอะๆ จะได้อุ่นใจ เพราะเธอเองก็อาศัยอยู่กับมารดาแค่สองคนเอง
“ฉันเกรงใจแม่สร้อย” โชติกาบอกถึงสาเหตุที่เธอไม่อยากไปอาศัยอยู่ที่บ้านของภัทริยา ที่สำคัญเธอไม่อยากนำปัญหาไปให้ท่านต้องกังวล
“เกรงใจแม่สร้อย พูดบ้าอะไรของแก แม่ฉันดีใจล่ะไม่ว่า ถ้าแกไปอยู่ที่บ้าน แม่ฉันรักแกจะตายไป”
ภัทริยาพูดแล้วเบ้ปากเล็กน้อย ไม่พอใจกับความคิดของโชติกา ครอบครัวของเธอกับครอบครัวโชติการู้จักกันมาหลายสิบปี ถึงไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาตินั่นแหละ เธอเลยไม่เข้าใจว่าโชติกาเอาความคิดบ้าๆ แบบนี้มาจากไหน ถ้ามารดารู้เรื่องนี้ ท่านคงโกรธน่าดู
“ไม่เอาน่าภัทร เลิกงอนได้แล้ว ฉันมีเหตุผลของฉันนะภัทร” โชติกาบอก รู้สึกเซ็งนิดๆ กับท่าทางกังวลจนเกินเหตุของภัทริยา เธอมีเหตุผลมากมายที่ไม่อยากไปพักที่บ้านของภัทริยาหรือแม้แต่บ้านของรวิพร
“เหตุผลอะไรของแก” ภัทริยาถาม ใบหน้าสวยเริ่มบึ้งเล็กน้อยที่โชติกาปฏิเสธความหวังดีจากเธอ ทำไมโชติกาถึงไม่ยอมรับความหวังดีจากเธอบ้าง
“ฉันยังบอกตอนนี้ไม่ได้” เธอมีเหตุผลมากมายที่ไม่สามารถไปอยู่บ้านของภัทริยาได้ โชติกายิ้มให้สองเพื่อนสนิท
////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- Writer
